Willem Kloos: Verskil tussen weergawes

In [[1885]] het Kloos saam met [[Frederik van Eeden]], [[Albert Verwey]], [[Frank van der Goes]] en [[Willem Paap]] die letterkundige tydskrif ''De Nieuwe Gids'' gestig. In die tydskrif het Kloos 'n reeks letterkundige kronieke gepubliseer, wat, saamindien dit saamgelees word, 'n beeldgeheelbeeld gee van sy poëtika. HyDaarin hetlê diehy klem geplaas op die persoonlike voorstelling van emosies deur die digter. 'n Dikwels aangehaalde uitspraak van Kloos is dat kuns ''de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie'' moet wees. Vorm en inhoud is onlosmaaklik aan mekaar verbind; dit gaan oor ''l'art pour l'art'' (kuns om kunsonthalwe). Die digter kan op twee maniere beskryf wat in sy siel aangaan: klankuitdrukking en [[beeldspraak]]. Kloos was van mening dat elke unieke gevoel sy eie beeldspraak behels. Met die oogpunt het Kloos egter in opstand teen die generasie van pastoor-digters soos [[Jan Jakob Lodewijk ten Kate|J.J.L. ten Kate]], [[Nicolaas Beets]] en [[Bernard ter Haar]] gekom, wat in sy oë hoofsaaklik huishoudelike poësie vol [[Cliché (stylfiguur)|cliché]]s geskryf het, met 'n nougesette morele basis geskryf het.

Kloos het teen die einde van 1885 die versiklus ''Julia. Een verhaal van Sicilië'' saam met sy goeie vriend Albert Verwey geskryf. Die werk is geskryf in die outydse en romantiese, (en deur hul, verguis en verguisdeverfoei) trant van Beets en Fiore della Neve, en is gepubliseer onder die skuilnaam "Guido". Die boek was bedoel as 'n grap en is gebruik om die literêre beoordelaars van daardie tyd te mislei. Die aksie het geslaag, hoewel die tydskrif ''De gids'' (welke tydskrif se mening vir hul belangrik was) nie gereageer het nie. Kloos en Verwey het in hul brosjure ''De onbevoegdheid der Hollandsche literaire kritiek'' hul grap onthul.