Henry Wadsworth Longfellow: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Lyn 22:
Op die Europese vasteland het hy [[Frans]], [[Spaans]] en [[Italiaans]] studeer. In 1829 keer hy terug na die [[Verenigde State]] om 'n professor en bibliotekaris aan ''Bowdoin'' te word. Hy skryf en redigeer handboeke, en vertaal gedigte en prosa. Hy skryf ook essays oor die Franse, Spaanse en Italiaanse literatuur, maar voel tog geïsoleerd. Toe 'n professoraat aan [[Harvard-universiteit|Harvard]] aan hom gebied word, met 'n verdere geleentheid om na die buiteland te reis, aanvaar hy die aanbod en vertrek in 1835 na Duitsland. Tydens hierdie reis besoek hy [[Engeland]], Swede en [[Nederland]].
In 1835, bedroef oor die dood van sy eerste vrou met wie hy in 1831 getroud is, vestig hy hom op Heidelberg, waar hy onder die invloed van die Duitse Romantiek val. In 1836 keer Longfellow terug na Harvard en vestig hom in die beroemde ''Craigie House'', wat later aan hom gegee is as 'n huweliksgeskenk toe hy weer in 1843 trou. Sy reissketse, ''Outre-Mer'' (1835), was egter nie geslaagd nie. In 1839 publiseer hy "''Voices of the Night''", wat die gedigte "''Hymn to the Night''", "''The Psalm of Life''" en "''The Light of the Stars''" bevat en onmiddellik gewild word. In dieselfde jaar publiseer Longfellow "''Hyperion''", welke roman sy Europese reise idealiseer. In 1841 verskyn sy "''Ballad and Other Poems''", wat gunstelinge soos "''The Wreck of the Hesperus''" en "''The Village Blacksmith''" bevat en opspraak wek. Die anti-slawerny sentimente wat hy in "''Poems on Slavery''" (1842) uitdruk bevat egter nie die menslikheid en krag van John Greenleaf Whittier se veroordelings oor dieselfde tema nie. Longfellow was meer tuis in "''Evangeline''" (1847), 'n verhalende gedig wat byna elke belese huis in die Verenigde State bereik. Dit is 'n sentimentele verhaal van twee minnaars wat geskei word wanneer Britse soldate die "''Acadians''" (Franse koloniste) verdryf uit die huidige [[Nova Scotia]]. Die minnaars, Evangeline en Gabriel, word jare later herenig, soos wat Gabriel aan't
Longfellow was 18 jaar lank voorsitter van Harvard se program vir moderne tale, en verlaat in 1854 die onderwys. In 1855, met Henry Rowe Schoolcraft se twee boeke oor die Indiese stamme van Noord-Amerika as basis en die Finse epos Kalevala as medium, skep hy "''The Song of Hiawatha''" (1855). Dit vind dadelik aanklank by die publiek. Hiawatha is 'n Ojibwa-Indiaan, wat na verskillende mitiese prestasies sy mense se leier word en met Minnehaha trou, voordat hy na die Eilande van die Geseëndes vertrek. Beide die gedig en die meter was al dikwels voorwerpe van parodie. Longfellow se uitgerekte gedig getiteld, "''The Courtship of Miles Standish''" (1858) was ook 'n groot sukses. Sy tweede vrou se dood in 1861, nadat sy per ongeluk haar rok aan die brand steek, dompel hom in rou. Hierna is hy gedryf deur 'n behoefte aan geestelike verligting en vertaal hy [[Dante Alighieri]] se Goddelike Komedie, wat een van die mees noemenswaardige vertalings van die werk op daardie tydstip is. Hy skryf ook ses sonnette oor Dante, wat van sy beste gedigte is.
| |||