Ed. Hoornik: Verskil tussen weergawes

Nog zijn gordijnen neergelaten,<br/>

nog kringt de nevel om de zon<br/>

maar zie, de noordelijke straten,<br/>

de koepel van 't Centraal Station<br/>

(en bloemen op een klein balkon)<br/>

hebben het daglicht toegelaten.<br/>

En eensklaps waait de hemel open,<br/>

de wolken spieglen in het IJ;<br/>

een knaap, al vroeg uit bed gekropen,<br/>

gaat aan de Zeevaartschool voorbij;<br/>

hij ruikt de geur van specerij<br/>

en proeft de namen van de tropen.<br/>

En spiegels zijn dan ook de grachten,<br/>

waarlangs het jonge meisje gaat,<br/>

het carillon leidt haar gedachten,<br/>

tot zij het breede plein opgaat,<br/>

waar bij de kerk de vriend al staat<br/>

in dagelijks-vernieuwd verwachten.<br/>

Achter de gracht in de armoewijken,<br/>

staat bij de scherven van een glas<br/>

een kind, dat amper op durft kijken<br/>

na 't duister, dat vol ruzie was;<br/>

het ruikt de lucht van bier en asch<br/>

en ziet zijn moeder 't waschgoed strijken.<br/>

Uit West gaan kleine ambtenaren<br/>

opnieuw hun afgeperkte baan;<br/>

een vrouw blijft in haar dagdroom staren<br/>

-een bloei is snel voorbijgegaan-<br/>

en ziet het bleek portretje staan<br/>

van hem, voor wien zij 't al liet varen.<br/>

De dag is op den Oost gerezen,<br/>

het vuilnis wordt op straat gebracht,<br/>

nog zit er ergens één te lezen,<br/>

het licht brandde den ganschen nacht.<br/>

Een kille muur, een bord verwacht<br/>

den stemplaar, naar de Steun verwezen<br/>

Meer naar het Zuiden, zonbeschenen,<br/>

ontwaakt een stad van staal en glas,<br/>

waar lanen kruisen staat alleen en<br/>

blind een beeld in 't vochte gras;<br/>

een kinderhand wuift achter glas,<br/>

totdat de vader is verdwenen.<br/>

Wie alles van de stad wil weten,<br/>

beginne nu en zie en hoor,<br/>

de visch heeft in het aas gebeten,<br/>

de Amstel trekt zijn zilvren spoor,<br/>

over het IJ wentelt de smoor,<br/>

de trage smoor der wereldschepen.<br/>