Natuurgeskiedenis: Verskil tussen weergawes

'''Natuurgeskiedenis''' is 'n aantal natuurwetenskappe wat fokus op die studie van die lewende natuur ([[biologie]], insluitend [[dierkunde]] en [[plantkunde]]), soms saam met navorsing oor die lewelose natuur (aardwetenskappe, insluitend [[mineralogie]], [[meteorologie]], [[geologie]] en [[paleontologie]]).

Die term natuurgeskiedenis kom uit 'n tyd toe die natuurwetenskappe nog nie gespesialiseerd was nie en dieselfde navorser in 'n verskeidenheid dissiplines kon werk. Dit is dikwels moeilik om 'n spesifieke spesialisasie aan hierdie mense toe te ken. Byvoorbeeld, 'n geleerde in die 17de en 18de eeue kon óf 'n vulkanoloog óf 'n voëlkenner wees. Die 17de- en 18de-eeuse navorsers van natuurgeskiedenis word naturaliste genoem. Soms is natuurlike geskiedenis 'n veel wyer definisie gegee, insluitend chemie, fisika, [[sterrekunde]] en selfs [[argeologie]]. Die gepaardgaande byvoeglike naamwoord is natuurgeskiedenis.

Die wortels van die natuurgeskiedenis gaan terug na [[Aristoteles]] en ander antieke filosowe wat probeer het om die natuur en natuurverskynsels op 'n rasionele manier te verklaar. Van die antieke [[Grieke]] tot die tyd van [[Carolus Linnaeus|Carl Linnaeus]] (1707-1778) en ander 18de-eeuse natuurkundiges, is die verskillende vertakkings van die natuurgeskiedenis as een beskou, verbind deur die scala naturæ (leer van die natuur). Hierdie scala naturæ het minerale, plante, diere, mense en bonatuurlike wesens op 'n lineêre skaal van toenemende volmaaktheid verbind en georden. In Middeleeuse Europa het nie veel in hierdie verband verander nie, Aristoteles se wêreldbeskouing is deur filosowe soos [[Thomas Aquinas]] in die Christelike filosofie geïnkorporeer, wat die basis vir natuurlike teologie gevorm het.

In die [[Renaissance]] het geleerdes weer begin om die natuur direk waar te neem, en baie het versamelings van minerale, plante of fossiele opgebou. Gewild in sulke versamelings was eksotiese voorwerpe of monsters (misvormde diere of plante). Die aantal bekende spesies het vinnig toegeneem en dit het gelei tot die behoefte aan 'n klassifikasie. Hieruit het die moderne [[taksonomie]] gekom deur die werk van onder andere Linnaeus.

Namate meer teorieë en ontdekkings gemaak is, het navorsing egter begin spesialiseer. [[Chemie]], sterrekunde en [[fisika]] kon reeds in die [[18de eeu]] as aparte velde beskou word. Later het navorsingsrigtings ontstaan ​​soos [[fisiologie]], plantkunde, dierkunde, geologie, [[kristallografie]], sitologie en [[embriologie]].

Natuurgeskiedenis, voorheen die hoofonderwerp wat in universiteitslesings aangebied is, is toenemend deur die navorsers van gespesialiseerde velde gesien as 'n soort stokperdjie, nie 'n ware wetenskap nie. Hierdie minagting onder professionele navorsers het gelei tot groter spesialisasie onder versamelaars. Veral in [[Victoriaanse tydperk|Victoriaanse Brittanje]] was dit 'n gewilde stokperdjie onder die elite om spesialisversamelings op te bou, soos opgestopte voëls, skoenlappers of blomme. Die Britte het reeds in die sewentiende en agtiende eeu hierdie manier van bou van wetenskaplike versamelings aangeneem. Baie van hierdie versamelings het die basis van moderne natuurhistoriese museums se versamelings geword.

Die ontstaan ​​van die evolusieteorie aan die einde van die [[19de eeu]] en die moderne sintese en ekologie in die [[20ste eeu]] het die spesialisasies binne biologie weer 'n gedeelde agtergrond gegee. Terselfdertyd, soos in alle wetenskappe, vorder spesialisasie steeds.

'n Museum soos die Leiden Naturalis stam af van die Nasionale Museum van Natuurgeskiedenis (1820) en is gewy aan biologie, maar het steeds 'n versameling [[Meteoriet|meteoriete]] en minerale: oorblywende aspekte van die breër natuurgeskiedenis.