Christiaan de Wet: Verskil tussen weergawes

De Wet het met sy gesin na sy geruïneerde plaas, Rooipoort teruggekeer. In Julie van 1902 het hy sy vrou en kinders in 'n tent op die plaas agtergelaat en saam met [[Generaal Louis Botha]] en [[Generaal de la Rey]] na [[Europa]] vertrek om fondse te gaan insamel vir die weduwees en weeskinders wat deur die oorlog verarm is. Aan boord van die skip het Eerwaarde [[John Daniel Kestell|J D Kestell]] hom bygestaan met die skryf van sy gedenkskrif of memoires getiteld, ''De Strijd Tusschen Boer en Brit'' (wat dan ook later in Engels as die ''Three Years War'' gepubliseer is). Die boek het groot sukses behaal en is later in ses ander tale vertaal. Met sy terugkeer het De Wet 'n belangrike rol gespeel in die beweging om [[Milnerisme]] in die Vrystaat te beveg. Hierdie pogings het gelei tot die ontstaan van die Orangia Unie in 1906. Toe daar in 1907 aan die "Oranje rivier soewereiniteit" selfbestuur toegestaan is, is De Wet verkies tot lid vir [[Vredefort]] en is hy aangestel as Abraham Fischer se minister van Landbou. Hy was 'n afgevaardigde by die Nasionale Konvensie van 1908-09, waar daar beraadslaag is oor die nuwe grondwet vir die [[Unie van Suid-Afrika]]. Hy het uit die politiek getree na die totstandkoming van die Unie in 1910 en te Allanvale naby [[Memel]] gaan woon waar hy genomineer is om op die Unieverdedigingsraad te dien. Sy vurige persoonlikheid het na vore getree toe dié stoere ondersteuner van [[James Barry Munnik Hertzog|Hertzog]] sy bekende '''mishoop'''-toespraak in Pretoria op die 28ste Desember 1912 gemaak het. Die daaropvolgende jaar het hy by die verdedigingsraad bedank. In 1914 toe De Wet en Hertzog die Nasionale Party gestig het, was daar 'n groeiende tweespalt onder Afrikanergeledere.