Beringlandbrug
Die Beringlandbrug, ook bekend as Beringië, was 'n landbrug, ongeveer 1 600 km van noord na suid op sy grootste punt, wat die hedendaagse Alaska en oostelike Siberië op verskillende tye gedurende ystydperke verbind het.
Die Beringstraat, die Tsjoektsjensee ten noorde daarvan en die Beringsee in die suide, is almal vlak seegebiede. Tydens globale verkoelingsiklusse, soos die mees onlangse ystydperk, word genoeg water in die Arktiese en Antarktiese ysdoppe opgeneem dat 'n gevolglike daling in wêreldwye seevlakke vlak seebodems blootlê. Ander landbrûe in die wêreld is op soortgelyke manier geskep en weer oorstroom: 14 000 jaar tevore was die hedendaagse Australiese vasteland met Nieu-Guinee en Tasmanië verbind, die Britse Eilande was 'n uitbreiding van die Europese vasteland oor 'n droë Engelse Kanaal en die droë bodem van die Suid-Chinese See het Sumatra, Java en Borneo aan die Asiatiese vasteland verbind.
Die Beringlandbrug is betekenisvol vir 'n aantal redes, byvoorbeeld dat dit menslike migrasie na die Amerikas vanaf Asië omtrent 12 000 jaar gelede moontlik gemaak het. Seevarende kusgemeenskappe kon dalk ook baie vroeër oorgegaan het, maar wetenskaplike mening oor die saak bly verdeeld en kusgebiede wat beslissende inligting sou kon verskaf lê nou onder honderde meters water in die see. Ook landdiere het deur Beringië migreer: soogdiere soos leeus en luiperds, wat daar tot endemiese spesies ontwikkel het en vandag uitgesterf is. Diere wat oorspronklik uit Noord-Amerika kom, soos kamele, het weer na Asië getrek (die kameelagtiges het uiteindelik in hul oorspronklike tuiste uitgesterf).
Deur die styg en val van seevlakke wêreldwyd is die landbrug in verskeie periodes van die pleistoseen blootgelê. Daar word gemeen dat die "Beringiëlandbrug" bestaan het in beide die vergletsering van 35 000 v.C. en die meer onlangse periode, 22 000 tot 7 000 jaar gelede. Teen ongeveer 6 000 jaar gelede het die kuslyne rofweg hulle huidige vorms aangeneem.
Beringië se ekologie het die heeltyd aangepas by die veranderende klimaat, wat sodoende bepaal het watter plante en diere kon oorleef. Die landmassa was beide 'n versperring as 'n brug: gedurende kouer tydperke het gletsers vermeerder en neerslagvlakke gedaal. Gedurende warmer intervalle het wolke, reën en sneeu, grondtipes en waterafvoerpatrone verander. Fossiele wys dat die voorkoms van sparre, berke en populiere vroeër verder gestrek het as wat vandag die geval is, wat daarop dui dat daar periodes was waartydens die klimaat warmer en natter was. Die mastodon, wat van struike of bossies afhanklik was vir kos, was skaars in die oop droë toendralandskap kenmerkend van Beringië gedurende die kouer periodes. In die toendra het mammoete ook floreer.
Bronne wysig
- Pielou, E. C., After the Ice Age : The Return of Life to Glaciated North America 1992
Eksterne skakels wysig
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Beringlandbrug.- Bering Land Bridge National preserve
- What is Beringia?
- D.K. Jordan, "Prehistoric Beringia"
- Paleoenvironmental atlas of Beringia: sluit 'n animasie in wat die geleidelike verdwyning van die Beringlandbrug wys
- Yukon Beringia Interpretive Centre
- Paleoenvironments and Glaciation in Beringia Geargiveer 12 Desember 2004 op Wayback Machine
- introduction to "A Material Case for a Late Bering Strait Crossing Coincident with Pre-Columbian Trans-Pacific Crossings" Geargiveer 5 Maart 2005 op Wayback Machine
