Spesifieke oppervlakte

Die spesifieke oppervlakte van 'n stof druk uit hoeveel oppervlakte vir adsoptiewe aanhegting op sy oppervlakte beskikbaar is.

Geaktiveerde koolstof (~500 [m²/g])

Die spesifieke oppervlakte word uitgedruk in die eenheid [m²/g]. Sy grootte hang af van hoe fyn die materiaal verdeel is en van sy poreusheid. Die spesifieke oppervlakte kan bepaal word deur die gasadsorpsie te meet. Die materiaal word blootgestel aan 'n geskikte gas, meestal stikstof, en afhanklik van die gas se druk word bepaal hoeveel gas aan die oppervlakte geadsorbeer word. Dit word die BET-metode genoem na die navorsers wat dit ontwikkel het: Brunauer, Emmet en Teller.

Die spesifieke oppervlakte kan baie hoog wees vir materiale wat 'n nanostruktuur besit. Die begrip is veral belangrik in die inhomogene katalise. Die eintlike katalisator word dikwels op 'n draer met 'n hoë spesifieke oppervlakte aangebring om die katalisator se effektiwiteit te vergroot. 'n Belangrike draermateriaal is γ-alumina. Byvoorbeeld, Gholizadeh et al. rapporteer spesifieke oppervlaktes van 317 [m²/g] vir hulle γ-alumina nanodeeltjies.

'n Andere aanwending van die begrip is by materiale wat vir adsorpsie gebruik word, soos geaktiveerde koolstof. Dit word byvoorbeeld van klapperdoppe vervaardig en gebruik as waterfilter of vir verfyning van goud. Die materiaal het spesifieke oppervlaktes van 900-1340 [m²/g]. Die digtheid van koolstof is natuurlik baie minder as aluminium s'n.