Superholte
Holtes of leemtes in die ruimte is gebiede waar daar 'n algemene afwesigheid van of relatiewe gebrek aan sigbare materie is. Superholtes of superleemtes is in sterrekunde leë ruimtes tussen superswerms en filamente waarin geen of min sterrestelsels voorkom. Filamente is die grootste strukture wat in die heelal gevind word.
Superholtes is die eerste keer in 1978 ontdek tydens ’n studie deur Stephen Gregory en Laird A. Thompson by die Kittpiek-sterrewag in Arizona, VSA.[1] Superholtes het gewoonlik ’n deursnee van 11 tot 150 miljoen parsek. Superholtes in digte omgewings is gewoonlik kleiner as dié in omgewings met laer digtheid.[2]
Die Plaaslike Superswerm, waarvan ons Melkweg deel uitmaak, grens tussen die Noordelik Plaaslike - en Suidelik Plaaslike Superleemtes. Die Noordelike Plaaslike Superleemte is 86 miljoen parsek vanaf die aarde en 146 miljoen parsek breed terwyl die Suidelike Superleemte 135 miljoen parsek weg vanaf die aarde is en so 158 miljoen parsek breed is. Dit word omring deur die Plaaslike, Coma- en Hercules-superswerms. Dit is nie heeltemal leeg nie, maar bevat slegs enkele sterrestelsels.
Verwysings
wysig
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse en die Nederlandse Wikipedia
- ↑ Freedman, R.A., & Kaufmann III, W.J. (2008). Stars and galaxies: Universe. New York City: W.H. Freeman and Company.
- ↑ U. Lindner, J. Einasto, M. Einasto, W. Freudling, K. Fricke, E. Tago (1995). "The Structure of Supervoids I: Void Hierarchy in the Northern Local Supervoid". Astron. Astrophys. 301: 329. arXiv:astro-ph/9503044. Bibcode:1995A&A...301..329L. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Maart 2007. Besoek op 30 Junie 2012.
{{cite journal}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
Eksterne skakels
wysig- Animated views of voids and their distribution Geargiveer 20 Maart 2013 op Wayback Machine van Hume Feldman met Sergei Shandarin, Universiteit van Kansas, Lawrence, VSA.
- Visualization of Nearby Large-Scale Structures Fairall, A. P., Paverd, W. R., & Ashley, R. P.