Swan Bells

Die Swan Bells (31°57′32″S 115°51′29″O) is 'n stel van agtien klokke wat in 'n doelgemaakte 82,5 meter hoë kloktoring uit koper en glas in Perth, Wes-Australië hang. Die klokke ontneem hulle naam van die Swanrivier waarop die toring uitkyk. Die stel van sestien klokke met twee bykomend chromatiese note, is een van die grootste stel wissellui-klokke ter wêreld.

Die Swan Bells

Twaalf van die stel is geskiedkundige klokke vanaf die St Martin-in-the-Fields-kerk in Trafalgarplein in Londen; ses ander, wat meer onlangs by die Whitechapel-klokgietery gegiet, rond die stel af. Die St Martin-in-the-Fields-klokke is aan die staat van Wes-Australië geskenk as deel van die dubbele eeufeesvieringe en die bykomende klokke is gegiet na 'n skenking van metaal wat in Wes-Australië ontgin word. Die ses nuwer klokke sluit vyf klokke in wat aan die Universiteit van Wes-Australië, die stad Perth en die mense van Wes-Australië deur die stad Londen, die stad van Westminster en 'n konsortium van Britse en Australiese mynmaatskappye geskenk is en dan nog 'n klok wat deur die Wes-Australiese regering laat vervaardig is.

'n Paadjie wat uitgevoer is met keramiekteëls omring die toring. Hierdie teëls kom uit bykans elke skool in Wes-Australië en is alfabeties gerangskik volgens die skole se name. Elke skool se teël het die name van die studente op wat in die jaar 1999 daar skool gegaan het. Elke kind het sy of haar naam self daarop geskryf.

Die toring is sedert sy opening op 10 Desember 2000 'n groot toeriste trekpleister in die stad en is deur byna 1 miljoen mense besoek.

Geskiedenis van die St Martin-in-the-Fields-klokke

Die St Martin-in-the-Fields-klokke kan teruggespoor word tot voor die 14^de eeu. Hulle is in die sestiende eeu oorgegiet op bevel van Koningin Elizabeth I en weer tussen 1725 en 1770 deur die lede van die Rudhall familie uit Gloucester. Die klokke moes in 1988 hergegiet word en toe weer gestem en gerestoureer by Londen se Whitechapel-klokgietery en aan Wes-Australië geskenk. Hulle is seldsaam in die opsig dat hulle van die min stelle koninklike klokke is en omdat hulle die enigste stel sover bekend is wat ooit Engeland verlaat het. Die klokke het blykbaar gelui in die tyd toe die ontdekkingsreisiger, James Cook, vertrek het op sy vaart om kolonies in Australië te vestig.

Klokspesifikasies
Klok nommer	Gewig (kg)	Noot	Datum gegiet
Sopraan	241	D#	1998
2	238	C#	1988
3	263	B#	1988
Mineur 3	261	B	1988
4	254	A#	1988
5	279	G#	1758
6	263	F#	1770
7	284	E#	1758
8	300	D#	1725
9	370	C#	1725
10	390	B#	1725
Mineur 10	453	B	1988
11	486	A#	1725
12	589	G#	1725
13	728	F#	1725
14	831	E#	1725
15	1,088	D#	1726
Tenoor	1,480	C#	1726

Die Kloktoring

Die toring is ontwerp deur die plaaslike argitekte Hames Sharley. Die 18 klokke het 'n gesamentlike gewig van meer as nege ton en wanneer dit gelui word, oefen dit beduidende kragte op die struktuur uit. Om die nodige sterkte te verkry is die ses verdieping hoë uit gewapende beton vervaardig wat in plek gegiet is. Die klokkamer is ontwerp in oorleg met die struktuuringenieursfirma ARUP.

Klankdigte hortjies en deure word gebruik om die klank te demp en die klank in die rigting van die stad of die rivier te rig soos verlang.

Die glasbedekte spits van die toring is ontwerp met speke wat horisontaal uit 'n sentraal geleë as uitsprei en afneem in wydte soos dit na die punt styg. Die soliede staalkolomme van die spits is reghoekig en die beton klokkamer is omvou met 30-m hoë kopersuile en glas.

Die herontwikkelde Barrack-plein gebied wat om die toring geleë is sluit in waterpoele en kafees, restourante en winkels asook fiets- en voetgangerpaaie.

Omstredenheid

Die gebou wat 5,5 miljoen Australiese dollar gekos het was bedoel om die nuwe millennium te vier maar die regering van die tyd en die destydse Premier van Wes-Australië, Richard Court, het baie kritiek uit plaaslike geledere verduur met die mense wat dit 'n vermorsing van geld genoem het. Dit bly egter een van die enigste millennium projekte wat betyds en binne begroting voltooi is en nog steeds oop is.