Wachtendonckse Psalms

Die Wachtendonckse Psalms is 'n versameling Latynse psalms, met 'n vertaling daarvan in 'n oostelike variëteit van Oudnederlands. Dit bevat 'n aantal Oudhoogduitse karakteristieke omdat dit waarskynlik gebaseer is op 'n dokument wat oorspronklik in Wes-Middelduits geskryf is. Baie min bly daarvan oor. Die psalms is vernoem na 'n verlore manuskrip. Skolastici is van mening dat die oorblywende fragmente daaruit gekopieer is. Hierdie manuskrip was eens in die besit van die Luikse priester Arnold Wachtendonck. Hy was toesighouer van die Munsterbilzen Abdy, waar hy die manuskrip gevind het.

Die oorblywende fragmente bestaan uit handgeskrewe eksemplare wat in die 16de eeu geskryf is deur die Renaissance-geleerde Justus Lipsius. Lipsius het 'n aantal afsonderlike afskrifte gemaak, maar die weergawes stem nie altyd ooreen nie. Daarbenewens het skolastici tot die gevolgtrekking gekom dat die talle foute en teenstrydighede in die fragmente nie slegs dui op 'n mate van onverskilligheid of onoplettendheid deur die Renaissance-geleerdes nie, maar ook op foute in die nou-verlore manuskrip waaruit die materiaal gekopieer is.

Die taal van die Psalms dui daarop dat dit oorspronklik in die 10de eeu geskryf is. Daar bestaan 'n aantal uitgawes, onder andere deur die 19de-eeuse Nederlandse filoloog Willem Lodewijk van Helten en, meer onlangs, die uitgawe deur die Amerikaanse historiese taalkundige Robert L. Kyes (1969), asook die kritiese uitgawe deur die Nederlandse filoloog Arend Quak (1981). Soos verwag kan word van 'n interlineêre vertaling volg die woordorde van die Ou Frankiese teks baie noukeurig die teks van die Latynse oorspronklike.