Waterstofsulfied

chemiese verbinding

Waterstofsulfied is 'n chemiese stof met formule H2S. Dit is 'n brandbare en giftige gas met 'n vroteierreuk.

Eienskappe

Algemeen

Naam Waterstofsulfied
Struktuurformule van
Struktuurformule van
Chemiese formule H2S
Molêre massa 34,08 [g/mol][1]
CAS-nommer 7783-06-4[1]  
Reuk Vroteierreuk
Fasegedrag
Smeltpunt -82,9 °C[1]
Kookpunt -60,2 °C[1]
Digtheid
Oplosbaarheid 0,038 g/ml (@20 °C)[1] 
Henry se konstante 9,8 x 10-2 [L/mol.atm] 2160 [K][2]

Suur-basis eienskappe

pKa 1ste: 7,05; 2de: 11,9[3]

Veiligheid

Flitspunt  
Selfontbrandingspunt 500 °C[1]

Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande.

 
Portaal Chemie

Die gas is oplosbaar in water (>1M) en 'n swak suur. Dit is 'n sterk reduserende stof.

Geskiedenis wysig

In 1595 beskryf Libavius dat 'swaweldampe' wit lood swart kan maak. In 1777 vind Scheel dat 'swaweldampe' deur 'n reaksie van suur en 'n metaalsulfied of van waterstof en swawel vervaardig kan word en Bertholett ondersoek en beskryf waterstofsulfied twee dekades later as 'gesulfureerde waterstof' en bepaal die samestelling daarvan.[3]

Giftigheid wysig

Die eienskappe van hierdie gas, waaronder sy giftigheid, is sedert dié tyd dikwels ondersoek. Daar moet 'n onderskeid gemaak word tussen die sitotoksisiteit - die vermoë om selle te dood - wat matig is (7,5 mM) en die genotoksisiteit - die vermoë om die gene aan te tas - wat reeds by konsentrasie van 250μM intree. Omdat sulfaatreduserende bakterie in die dunderm voorkom, word daar ook waterstofsulfied gevorm wat moontlik 'n rol in die ontstaan van dermkanker speel. In 2007 het Szabo aangetoon dat waterstofsulfied net soos stikstofoksied NO 'n sellulêre boodskapper is en dit word ook in lae konsentrasies in die liggaam vervaardig.[3]

Verwysings wysig

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 "Iowa State msds" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 27 Maart 2009. Besoek op 29 Maart 2016.
  2. Sander.
  3. 3,0 3,1 3,2 On the cellular basis of hydrogen sulfide toxicity, Matias Sebastian Attene Ramos, Proefskrif Universiteit van Illinois in Urbana-Champaign, 2008