Wet van Mede en Perse

Die Wet van Mede en Perse is 'n uitdrukking wat dui op 'n vaste reël of afspraak wat nie verander kan word nie. Die uitdrukking is vanaf twee Bybelverse ontleen:

Mede en Perse afgebeeld in Persepolis, Iran in die 5de eeu v.C. Die Mede dra die ronde hoede.

As die koning dit goedvind, laat daar 'n koninklike woord van hom uitgaan en beskrywe word in die wette van die Perse en Meders, sodat dit onherroeplik is, dat Vasti nie meer voor koning Ahasveros mag kom nie; en laat die koning haar koninklike waardigheid aan haar naaste gee wat beter is as sy. — Ester I:19

Stel nou 'n verbod vas, o koning, en laat 'n bevelskrif skrywe wat volgens die onveranderlike wet van Meders en Perse onherroeplik is. — Daniël 6:9

Selfs die koning kon nie een van die wette ongedaan maak nie. Omdat hierdie wette onherroeplik was, is die koninklike wil ingeperk en het die bevolking regsekerheid bekom.

Die wet van Mede en Perse in die boek Daniël

Daniël 6 beskryf hoe die Babiloniese koning Darius deur so 'n wet gedwing is om teen sy sin op te tree.

Die koning het van Daniël gehou, maar die hoogwaardigheidsbekleërs was jaloers op hom. Hulle versoek toe die koning om 'n wet te skryf om die aanbidding van 'n god, met uitsondering van die koning self, met die dood in die leeukuil te straf. Hulle het geweet dat Daniël die verbod sou oortree en gevang sou word. Toe Daniël daarna vir die oortreding vasgetrek word, kon die koning nie die wet tersyde stel of grasie verleen nie.

Daniël is gevolglik in die leeukuil gegooi, maar God het gesorg dat die leeus hom geen leed aandoen nie. Die wet is uitgevoer, maar nêrens het gestaan dat die veroordeelde in die leeukuil moes bly totdat hy verslind is nie.