Andrew Johnson
Andrew Johnson | |
---|---|
17de President van die Verenigde State | |
Ampstermyn | 15 April 1865 – 4 Maart 1869 |
Voorganger | Abraham Lincoln |
Opvolger | Ulysses S. Grant |
Geboortedatum | 29 Desember 1808 |
Geboorteplek | Raleigh, Noord-Carolina |
Sterftedatum | 31 Julie 1875 |
Sterfteplek | Elizabethton, Tennessee |
Eerste Dame | Eliza McCardle |
Politieke party | Demokraat |
Visepresident | geen |
Handtekening |
Andrew Johnson (29 Desember 1808 – 31 Julie 1875) was die sestiende Visepresident (1865) en die sewentiende President van die Verenigde State (1865–1869), en neem presidentskap op na die sluipmoord aanval op Abraham Lincoln. Tydens sy ampstermyn het Nebraska op 1 Maart 1867 die 37ste deelstaat van die Verenigde State geword.
Johnson is in armoede gebore en het nooit skool bygewoon nie. Hy is as 'n kleremaker opgelei en het in verskeie grensdorpe gewerk voordat hy hom in Greeneville, Tennessee, gevestig het.
Agtergrond
wysigAndrew Johnson was die eerste president wat aangekla is, maar hy is nie uit sy amp verwyder nie. Die vervolging het gebeur omdat hy die Sekretaris van Oorlog uit sy presidensiële kabinet afgedank het nadat die Kongres dit onwettig gemaak het. Dit is ook as vreemd beskou, aangesien dit gewoonlik van die president afgehang het om sy sekretaris aan te stel of af te dank. Die Kongres het hom gehaat omdat hy nie slawe wou help nie.
Vroeë lewe
wysigJohnson is in 1808 in Raleigh, Noord-Carolina, gebore in 'n huis met een kamer. Sy familie was baie arm en hy het nooit skool toe gegaan nie. Hy is deur 'n kleremaker genaamd Selby aangehou as 'n gekontrakteerde bediende, 'n soort slaaf. Die kontrak het gesê Johnson moet vir Selby werk tot hy 21 was, maar Johnson het nie van die werk gehou nie en het saam met sy broer weggeloop. Die kleremaker het gesoekte plakkate uitgesit, maar Johnson het nooit teruggekeer nie.
Op die ou end het hy 'n besigheid van sy eie in Greeneville, Tennessee, begin waar hy Eliza McCardle ontmoet en met haar getrou het. Sy was sieklik weens tuberkulose, maar Johnson was baie lief vir haar. Sy het hom geleer om behoorlik te lees en hom gehelp studeer, wat hom gehelp het om die politiek te betree. Hy het in 1834 op 25 jarige ouderdom burgemeester van Greeneville geword. In 1843 is hy verkies tot die Huis van Verteenwoordigers in Washington DC. In 1853 het hy goewerneur van Tennessee geword, die magtigste posisie in die staat. Nadat hy twee termyne gedien het, is hy tot senator verkies en na Washington DC teruggekeer. Johnson was toe reeds welgesteld en het self verskeie slawe besit. Dit was 'n tyd toe die land op 'n breekpunt was weens slawerny en ander toestande.
Politieke loopbaan
wysigToe Tennessee en tien ander Suidelike slawestate verklaar het dat hulle nie meer deel van die Verenigde State is nie, was hy die enigste lid van hulle wat nie sy setel verlaat het nie. In plaas daarvan het hy na die VSA oorgegaan en die Noorde in die oorlog gehelp, as sogenaamde "Unie-demokraat". Ten spyte daarvan dat hy 'n Demokraat was, is hy in 1864 as Abraham Lincoln se visepresident op 'n "National Union"-stembrief verkies, wat veronderstel het die oorlog moet beëindig word en die suide terug in die unie verwelkom word. Lincoln het Johnson gekies omdat hy lojaal was, maar het ook gedink dit goed sou wees om 'n Demokraat op die stembrief te hê om te wys dit is nie 'n kwessie van partypolitiek nie. Johnson het sy slawe in 1863 bevry, kort voordat die wet slawerny onwettig gemaak het. In 1865 het die Kongres slawerny in die hele VSA verbied net voor die oorlog geëindig het.
Presidensie (1865–1869)
wysigHy het in 1865 president geword nadat Abraham Lincoln vermoor is. Die kongres is toe deur Republikeine bestuur, en ná Lincoln se sluipmoord wou hulle strenger voorwaardes hê as wat Johnson gemaak het vir die heropbou van die Suidelike state wat in opstand gekom het. Die kongres was ook meer vriendeliker teenoor Afro-Amerikaners wat onlangs slawe was, en baie Republikeine wou hê hulle moet kan stem en grond gegee word. Johnson, wat 'n demokraat was, het gedink dit sou wit mense in die Suide benadeel en was sterk gekant teen hierdie beleid. Gevolglik het hy 29 wetsontwerpe wat deur die Kongres goedgekeur is geveto.
Hy was ook die eerste president wat aangekla is (in 1868), maar is later in die Senaat vrygespreek. Wanneer 'n president deur die Kongres verwyder word, moet die Huis van Verteenwoordigers stem om hom aan te kla, en dan die Senaat om skuldig te bevind, met 'n 2/3-meerderheid. Alhoewel die Republikeine soveel senatore gehad het, het die skuldigbevinding met een stem misluk. Verskeie Republikeine het gedink dit is nie hul taak om die president te vervang nie, en dat die aanklagte teen Johnson opgemaak is.
Johnson kon dus sy werk vir die laaste jaar behou. Dit sou nog 130 jaar neem voordat 'n ander president aangekla is, Bill Clinton in 1998. Johnson was die enigste Amerikaanse president wat nooit skool toe gegaan het nie, en is deur homself en sy vrou, Eliza McCardle Johnson, geleer lees. Hy het homself ook regte en politiek geleer.
Die VSA het Alaska van Rusland gekoop vir $7,2 miljoen (die prys was 2 sent per akker) terwyl hy president was; dit was William Seward, minister van buitelandse sake, wat die koop gereël het. Dit word nou as 'n baie wyse stap beskou en die natuurlike hulpbronne in Alaska is vandag baie miljarde werd.
Nadat sy termyn uitgeloop het, het Johnson Washington verlaat. In 1875 het hy teruggekeer nadat hy weer tot senator vir Tennessee verkies is. Hy is in dieselfde jaar oorlede. Hy bly die enigste president van die VSA wat as senator gedien het nadat hy president was. Een voormalige president, John Quincy Adams, het ná sy presidentskap in die Huis van Verteenwoordigers gedien.[1][2][3][4][5][6][7]
Voorafgegaan deur Abraham Lincoln |
President van die Verenigde State 1865 – 1869 |
Opgevolg deur Ulysses S. Grant |
Voorafgegaan deur Hannibal Hamlin |
Visepresident van die Verenigde State 1865 |
Opgevolg deur Schuyler Colfax |
Verwysings
wysig- ↑ Gordon-Reed, p. 27.
- ↑ Trefousse, pp. 23–26.
- ↑ Gordon-Reed, pp. 27–29.
- ↑ Gordon-Reed, p. 32.
- ↑ Gordon-Reed, pp. 32–33.
- ↑ Castel 1979, p. 3.
- ↑ Trefousse, p. 31.