Bibliotheca (Pseudo-Apollodorus)

werk deur Pseudo-Apollodorus
(Aangestuur vanaf Bibliotheca)

Die Bibliotheca (Oudgrieks: Βιβλιοθήκη, letterlike betekenis: biblioteek, transliterasie Bibliothēkē), ook bekend as die Bibliotheca van Pseudo-Apollodorus, is 'n beknopte handboek van Griekse mites en heroïese legendes. Dit is verdeel in drie boeke en word algemeen gedateer tot die eerste of tweede eeu v.C.[1]

Bibliotheca (Pseudo-Apollodorus)

Daar is oorspronklik gedink dat die skrywer daarvan Apollodorus van Athene was, maar die toeskrywing word nou beskou as vals. As 'n resultaat is "Pseudo-" aangeheg by Apollodorus.

Die Bibliotheca is genoem "die mees waardevolle mitografiese werk wat oorgelewer is uit antieke tye."[2] 'n Epigram[3]wat deur die belangrike intellektueel, patriarg Fotios I van Konstantinopel, opgeneem is, het sy doel uitgedruk: [4]

Dit bevat die volgende grasielose epigram: 'Verkry jou kennis van die verlede by my en lees die antieke verhale van geleerde lore. Moenie na die bladsye van Homeros kyk nie, nóg van elegie, nóg die tragiese muse, nóg epiese inspanning. Soek nie die geroemde vers van die epiese siklus nie; maar kyk in My en jy sal in My alles vind wat die wêreld bevat'..

Die vlugtige en onopgesmukte weergawes van mites in die Bibliotheca het daartoe gelei dat sommige kommentators voorgestel het dat selfs die volledige afdelings 'n epitoom is van 'n verlore werk.[5]

Pseudo-Apollodorus

wysig

'n Sekere "Apollodorus" word as outeur op sommige bestaande manuskripte aangedui.[6] Hierdie Apollodorus is verkeerdelik geïdentifiseer as Apollodorus van Athene (gebore in ongeveer 180 v.C.), 'n student van Aristarchus van Samothrace, hoofsaaklik omdat dit bekend is—uit verwysings in die kantaantekeninge (skolia) oor Homeros–dat Apollodorus van Athene self 'n soortgelyke omvattende repertorium oor mitologie nagelaat het in die vorm van 'n kroniek in versvorm. Die steeds-bestaande teks haal egter 'n Romeinse skrywer, Castor die Annalis aan, wat 'n tydgenoot was van Cicero in die 1ste eeu v.C. Die foutiewe toeskrywing is gemaak deur skolastici wat Fotius se vermelding van die naam nagevolg het, alhoewel Fotius hom nie as die Athener genoem het nie en die naam destyds in algemene gebruik was.[7] Aangesien (om chronologiese redes) Apollodorus van Athene nie die boek kon geskryf het nie, word daar soms na die skrywer van die Bibliotheca verwys as "Pseudo-Apollodorus", om hom te onderskei van Apollodorus van Athene. Moderne werke noem hom dikwels eenvoudig "Apollodorus".

Een van sy vele bronne was die Tragodoumena (Onderwerpe van Tragedies), 'n 4de eeuse analise van die mites in Griekse tragedies deur Asclepiades van Tragilus,[8] die eerste bekende Griekse mitografiese samestelling.[9]

Manuskriptradisie

wysig

Die eerste vermelding van die werk is deur Photius in die 9de eeu. Dit was amper verlore in die 13de eeu, en bestaan vandag slegs uit een nou-onvolledige manuskrip[10] wat gekopieer is vir kardinaal Bessarion in die 15de eeu; die ander steeds-bestaande manuskripte is afkomstig van Bessarion se afskrif.[11]

Alhoewel die Bibliotheca onverdeel is in die manuskripte word dit gewoonlik in drie boeke verdeel. ’n Deel van die derde boek, wat skielik afbreek in die verhaal van Theseus, is verlore. Photius het die volle werk voor hom gehad, aangesien hy in sy "verslag van geleesde boeke" noem dat dit verhale bevat van die helde van die Trojaanse Oorlog en die nostoi, wat ontbreek in die oorblywende manuskripte. Sir James George Frazer het 'n epitoom van die boek gepubliseer deur twee manuskripopsommings van die teks saam te voeg[12] wat die verlore deel insluit.

Gedrukte uitgawes

wysig

Die eerste gedrukte uitgawe van die Bibliotheca is in 1555 in Rome gepubliseer. Dit is geredigeer deur Benedetto Egio (Benedictus Aegius) van Spoleto, wat die teks in drie boeke verdeel het, maar baie ongeoorloofde wysigings aangebring het aan die gekorrupteerde teks. Hieronimus Commelinus het 'n verbeterde teks gepubliseer in 1559 in Heidelberg. Die eerste teks wat gebaseer was op vergelykende manuskripte is dié deur Christian Gottlob Heyne in 1782-83 in Göttingen.[13]

Verwysings

wysig
  1. (Hard 2004, p. 3); Perseus Encyclopedia, "Apollodorus (4)";(Simpson 1976, p. 1).
  2. (Diller 1935, pp. 296, 300).
  3. 'n Epigram is 'n kort, interessante, onvergeetlike, soms verrassende of satiriese stelling. Die woord is afgelei van die Griekse ἐπίγραμμα (epígramma, "inskripsie", van ἐπιγράφειν [epigráphein], "om op te skryf, om in te skryf"). Hierdie literêre toestel word al vir meer as twee millennia beoefen. Die teenwoordigheid van geestigheid of sarkasme is geneig om nie-poëtiese epigramme te onderskei van aforismes en spreekwoorde, wat tipies nie daardie eienskappe vertoon nie.
  4. As die slagoffer van sy eie voorstelle is die epigraaf, ironies genoeg, nie oorgelewer in die manuskripte nie. Vir klassieke voorbeelde van epitome en ensiklopedieë wat in Christelike hande die literatuur van die Klassieke Oudheid self vervang, sien Isidore van Sevilla se Etymologiae en Martianus Capella.
  5. Frazer, J. G.; Apollodorus (21 Junie 2017). The Library of Greek Mythology (in Engels). Onafhanklik uitgegee. ISBN 9781521558911.
  6. Diller, Aubrey. 1983. "The Text History of the Bibliotheca of Pseudo-Apollodorus." Bl. 199–216 in Studies in Greek Manuscript Tradition, geredigeer deur A. Diller. Amsterdam: A. M. Hakkert.
  7. (Aldrich 1975, p. 1).
  8. (Smith & Trzaskoma 2007, pp. xxii–xxiii).
  9. Graf, Fritz (1996). Greek Mythology: An Introduction. Baltimore, Maryland: Drukpers van die Johns Hopkins-universiteit. p. 193. ISBN 978-0-8018-5395-1.
  10. Bibliothèque nationale, Parys.
  11. Bessarion se afskrif, wat vir die Biblioteca Marciana in Venesië gegee is, het uiteindelik deel geword van die Griekse manuskripte van aartsbiskop William Laud, en het saam met die manuskripte in 1636 hul weg gevind na die Bodleian-biblioteek. (Diller 1935:308, 310).
  12. Frazer, James G. 1913. Apollodorus. Loeb klassieke-biblioteek.
  13. (Diller 1935)

Bronne

wysig

Eksterne skakels

wysig