Britse weermag tydens Eerste Wêreldoorlog

Die Britse weermag het tydens die Eerste Wêreldoorlog die grootste  en duurste oorlog in sy lang geskiedenis geveg.[1] Anders as die Franse en Duitse weermagte het die Britse weermag aan die begin van die konflik hoofsaaklik uit vrywilligers bestaan – en nie uit lotelinge nie.[2] Die Britse weermag was ook aansienlik kleiner as hul Franse en Duitse eweknieë.[3]

Daar was drie afsonderlike Britse weermagte tydens die oorlog. Die "eerste" weermag was die klein vrywilligerkorps van 400,000 soldate waarvan  meer as die helfte oorsee uitgeplaas was om die Britse Ryk te beskerm. Hierdie getal het ingesluit die Regular Army en die reserviste in die Territorial Force. Gesamentlik het hulle die British Expeditionary Force (BEF) gevorm wat hoofsaaklik gestig is vir diens in Frankryk en bekend geword het as die Old Contemptibles. Die tweede weermag was Kitchener's Army wat bestaan het uit die vrywilligers in 1914–1915 wat bestem was om die stryd te betree by die Slag van die Somme. Die "derde" is gevorm met die instelling van opkommandering in Januarie 1916. Teen die einde van 1918 het die weermag 'n maksimum sterkte bereik van 4,000,000 en kon meer as 70 afdelings ontplooi word. Die groter meerderheid van die weermag het in die hoof oorlogsteater geveg op die Westelike Front in Frankryk en België teen die Duitse Ryk. Sommige eenhede was betrokke in Italië en Salonika teen Oostenryk-Hongarye en die Bulgaarse weermag. Ander het geveg in die Midde-Ooste, Afrika en Mesopotamië – hoofsaaklik teen die Ottomaanse Ryk- en een bataljon het in Sjina saam met die Japannese weermag geveg in die Beleg van Tsingtao.

Die oorlog het uitdagings gebied vir die weermag bevelvoerders in die sin dat – voor 1914 – die grootste formasie wat enige dienende Generaal in die BEF aangevoer het tydens operasies 'n divisie was. Die uitbreiding van die weermag het meegebring dat sommige offisiere bevorder is van brigade – na afdelingsbevelvoerder in minder as 'n jaar. Bevelvoerders moes ook opgewasse wees vir die nuwe taktiek en wapens wat ontwikkel is. Die skuif weg van maneuvers na loopgraaf oorlogvoering het beteken dat infanterie en artillerie moes leer om saam te werk. Tydens aanvallende optrede – en ook wanneer hul verdedig het – het hulle geleer hoe om gekombineerde magte te gebruik om die voorste linie te verdedig. Later in die oorlog is die masjiengeweer korps en die tenk korps ook ingesluit by die nuwe taktiese doktrine.

Die manskappe op die front het gebuk gegaan onder voorraad probleme – daar was 'n tekort aan voedsel; siekte was algemeen vanweë die rotplae en die klam toestande. Tesame met die vyandige aksie moes die troepe ook nuwe siektes trotseer: loopgraafvoet; loopgraafkoors en loopgraafnefritis. Teen die einde van die oorlog in 1918 is Britse verliese beraam op 673,375 dood of vermis as gevolg van vyandige aksie of siekte. 'n Verdere 1,643,469 was gewond. In die haas om te demobiliseer teen die einde van die oorlog  het die sterkte van die weermag verminder van 4,000,000 troepe in 1918 tot 370,000 teen 1920.

Organisasie wysig

Die Briste weermag tydens die Eerste Wêreldoorlog kon sy samestelling naspoor na die stygende eise van imperiale uitbreiding. Die raamwerk was die vrywillige sisteem van werwing en die regimentsisteem wat omskryf is deur die Cardwell- en  Childers Hervormings  van die laat 19de eeu. Die weermag was voorberei en primêr aangewend vir Ryks aangeleenthede en die daaropvolgende koloniale oorloë.[4] Gedurende die laaste jare van die 19de eeu was die weermag in 'n belangrike konflik gewikkel – die Tweede Vryheidsoorlog (1899–1902) – wat die tekortkominge in taktiek, leierskap en administrasie beklemtoon het. Die Esher Verslag van 1904 het radikale hervormings aanbeveel soos die skepping van 'n Weermagraad; 'n Generale Staf; die afskaffing  van die posisie Opperbevelhebber van die magte en die instel van 'n Hoof van die Generale Staf.[5] Die Haldane hervormings van 1907 het op formele wyse 'n ekspedisionele mag geskep van sewe divisies (een kavallerie, ses infanterie); die vrywilligers georganiseer in 'n nuwe Territorial Force van veertien kavallerie brigades en veertien infanterie afdelings en die vorige burgermag omskep in die  Special Reserve ten einde die ekspedisiemag te versterk.[6]

Met die uitbreek van die oorlog in Augustus 1914 was die Britse beroepsleër 'n klein professionele mag bestaande uit  247,432 staande troepe.  Byna helfte van die beroepsleër (74 van die 157 infanterie bataljons en 12 van die 31 kavalrie regimente), was oorsee gestasioneer in garnisoene dwarsoor die Britse Ryk.[7] Die Royal Flying Corps was deel van die weermag tot  1918. Met die uitbreek van die oorlog het dit bestaan uit 84 vliegtuie.[7]

Die beroepsleër was gerugsteun deur die Territorial Force en deur reserviste. In Augustus 1914 was daar drie vorme van reserviste. Die Army Reserve van afgetrede soldate was 145,350 man sterk.[8] Die Special Reserve het 'n verdere  64,000 man gehad en was 'n deeltydse mag soortgelyk aan die Territorial Force.[8] Die National Reserve het ongeveer 215,000 man gehad.[7][8]

Die beroepsleër en die reserviste was – ten minste op papier- 'n gemobiliseerde mag van amper 700,000 man, alhoewel slegs 150,000 onmiddellik beskikbaar was vir die  British Expeditionary Force (BEF) wat na die vasteland gestuur is. Dit het bestaan uit ses infanterie afdelings en een van kavallerie.[7] In kontras hiermee het die Franse weermag in 1914  'n mag gemobiliseer van 1,650,000 troepe en 62 infanterie afdelings terwyl die Duitse weermag 1,850,000 troepe mobiliseer het en 87 infanterie divisies.[9]

Brittanje het die oorlog begin met ses staande en veertien reserwe infanterie divisies. Gedurende die oorlog is 'n verdere ses staande, veertien Territorial, 36 Kitchener's Army en ses ander divisies gevorm – insluitend die Naval Division van die Britse Vloot.[10]

Met verloop van die oorlog het die samestelling van die infanterie afdelings geleidelik verander – met groter klem wat geplaas is op die voorsiening van organiese steunvuur aan die infanterie afdelings. Teen 1918 het 'n Britse divisie bestaan uit drie infanterie brigades – elk bestaande uit drie bataljonne. Elkeen van hierdie bataljonne het 36 Lewis masjiengewere gehad. Daar was in totaal 324 van hierdie wapens in die divisie. Hier benewens was daar 'n afdelings- masjiengeweer bataljon wat toegerus was met 64 Vickers masjiengewere in vier kompanies van 16 gewere. Elke brigade in die divisie het 'n mortier battery gehad met agt Stokes mortiere.[7] Die artillerie het die samestelling van die batterye gereeld verander. Op hierdie wyse het die weermag drasties verander met verloop van die oorlog in reaksie op verskeie verwikkelinge – van die beweeglike oorlog tydens die openingsweke na die statiese loopgraafoorlog van 1916 en 1917.[11] Die kavalarie van die British Expeditionary Force het  9.28% van die weermag verteenwoordig; teen Julie 1918 het dit slegs 1.65% verteenwoordig. Die infanterie het van  64.64% in 1914 verminder na 51.25% van die weermag in 1918 terwyl die Royal Engineers vermeerder het van 5.91% na 11.24% in 1918.[4]

Britse Ekspedisiemag wysig

 
Augustus 1914: Londonse vrywilligers wag vir hul soldy by St. Martin-in-the-Fields

Onder die voorwaardes van die Entente Cordiale sou die Britse weermag se rol in 'n Europese oorlog wees om soldate van die Britse Ekspedisie mag (BEF) te onderneem. Dit het bestaan uit ses infanterie afdelings en vyf kavallerie brigades wat in twee afdelings verdeel was: Army corps I Corps onder bevel van Douglas Haig, en II Corps onder bevel van Horace Smith-Dorrien.[12] Aan die begin van die konflik is die Brits-Indiese weermag ingeroep vir ondersteuning;  in Augustus 1914 was 20 persent van die 9,610 Britse offisiere wat oorspronklik na Frankryk gestuur is – van die Indiese weermag. 16 persent van die 76,450 ander range was afkomstig van die Brits-Indiese weermag.[12]

Duitse heerser keiser Wilhelm was bekend vir sy afkeurende houding teenoor die BEF. Hy het 'n bevel uitgereik op 19 August 1914 met die doel om  "exterminate...the treacherous English and walk over General French's contemptible little army". Gevolglik het die oorlewendes van die weermag later jare na hulself verwys as  "The Old Contemptibles". Teen die einde van 1914 (na die veldslae van Mons, Le Cateau, Aisne en Ypres) was die Britse beroepsleër bykans heeltemal uitgewis – alhoewel hulle daarin geslaag het om die Duitse opmars te stuit.[12]

Verwysings wysig

  1. Bourne (2001), pp. 118–119
  2. Chappell (2003), p. 4
  3. Chappell (2003), p. 3
  4. 4,0 4,1 Chandler (2003), p. 212
  5. Cassidy (2006), p. 78
  6. Cassidy (2006), p. 79
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Tucker & Roberts (2005), p. 504
  8. 8,0 8,1 8,2 Baker, Chris.
  9. Addington (1984), p. 92
  10. Tucker & Roberts (2005), p. 505
  11. Messenger (2005), pp. 25–26
  12. 12,0 12,1 12,2 Chandler (2003), p. 211