Infanterie

Infanterie is 'n afdeling van 'n leër wat uit voetsoldate bestaan. Die soldate wat op perde gery en te voet geveg het, staan as die berede infanterie bekend. 'n Soldaat van die infanterie is 'n infanteris. Die infanterie is die ruggraat van enige weermag en die belangrikste tak van 'n leër.

Infanteriste is histories opgelei om spiese, swaarde en skilde te gebruik. Moderne infanteriste word in 'n verskeidenheid van wapens opgelei, insluitend gewere, granate, vuurpyllanseerders, pistole, skerpskut- en masjiengewere.

Die infanterie kan op verskeie maniere op die slagveld aankom. Die ontplooiing van infanterie op die slagveld kan ook verskil, hetsy individueel of in 'n verskeidenheid van formasies.

Klassieke oudheid

Die Grieke was waarskynlik nie die eerstes nie, maar hulle staan bekend as 'n volk wie se voetsoldate in 'n vaste formasie, naamlik die falanks, ontplooi is. Die falanks het 'n geslote infanterieformasie gevorm, met alle soldate met dieselfde funksie wat identies gewapen was. Onder Alexander die Grote was hierdie formasie instrumenteel in die verowering van 'n ryk. Griekse leërs het perderuiters gehad, maar was hoofsaaklik infanterieleërs.

Die Romeinse leërs is ook gekenmerk deur 'n vaste eenheid en toerusting vir hul infanterie, naamlik die legioen. Die legioen, 4500-6000 sterk, het 100-300 ruiters tot sy beskikking gehad vir verkenningswerk. Die sukses van die legioene was die gevolg van die opleiding en dissipline van die individuele soldate, professionele organisasie en buigsame ontplooiingsopsies. Na die val van Rome het die Bisantynse Ryk later die infanterie se organisasie verander, wat die kavallerie 'n groter rol gegee het.

Middeleeue

ŉ Romeinse soldaat

Na die val van die Romeinse Ryk het die klem op die slagveld na die ruiters verskuif. Die ridder het die dominante persoon op die slagveld in Europa geword. Met sy hoë posisie te perd, sy relatiewe onkwesbaarheid vir pyle as gevolg van sy swaar wapenrusting, was dit byna onmoontlik vir voetsoldate om hom effektief te stuit.

'n Uitsondering het ontstaan toe die infanterie goed opgelei en gelei is, soos in die slag van Hastings, die slag van die Goue Spore en onder die Hussiete onder Jan Žižka. Die opkoms van die piekenier in noue formasie het 'n direkte toevlug tot die falanks van die Grieke beteken. Die Switsers het groot sukses hiermee behaal. Die Duitse Landwehr was 'n poging om die Switserse suksesse na te boots, maar in onderlinge 'ontmoetings' het die Switsers altyd gewen.

Renaissance

Die opkoms van die vuurwapen het weer aan die infanteris 'n wapen gegee waarmee hy die wapenrusting van die ridder, naamlik die musket, kon deurboor. Gevolglik het die infanteris ook 'n renaissance op die slagveld beleef. Aanvanklik is die musketier beskerm deur piekeniers in geslote formasies soos die Spaanse tercio, met die toename in die vuurtempo van die musket en die byvoeging van die bajonet het hierdie noodsaaklikheid uitgedien geraak.

Napoleon

Pruisiese infanterie in 1745

Die Napoleontiese era het 'n oorheersing van die infanterie op die slagveld gesien. Die infanterie is in bataljonne gegroepeer, wat in verskillende formasies ontplooi is, afhangende van die slagveldtoestande: Linie: alle soldate van 'n eenheid het langs mekaar gestaan. Gewoonlik was daar drie agter mekaar. Dit was 'n tipiese verdedigingsformasie: alle soldate kon op dieselfde tyd as hul musket skiet. Salvo's was nodig, want muskette was onakkuraat.

Carré: Hierdie formasie is gebruik as 'n verdediging teen naderende kavallerie.

Kolom: Hierdie een het uit twee soorte bestaan. Een daarvan was om te marsjeer, toe 'n eenheid na die slagveld stap. Die ander was vir die slagveld self: die mans was styf aanmekaar geprop, nie skiet nie, maar met die bajonet daarop.

Ordre Mixte: Hierdie vorming was 'n kombinasie van lyn en kolom. Een van 'n regiment met drie bataljons is opgestel, terwyl die ander twee in kolom gevolg het. Hierdie formasie is hoofsaaklik in die Franse leërs gebruik.

Daarbenewens was daar:

Ligte infanterie (Frans: chasseurs, Engels: skirmishers, Duits: Jäger, Nederlands: Jagers): die soldate het na eie goeddunke oor die slagveld beweeg en terreinbedekking optimaal benut. 'n Voorloper hiervan was die Oostenrykse Grenzers.

Eerste Wêreldoorlog

Tot die middel van die 19de eeu het die infanterie te voet na die slagveld beweeg, maar daarna word hierdie taak toenemend deur die spoorweë oorgeneem. In die Eerste Wêreldoorlog het die Franse ook die effek van gemotoriseerde infanterie getoon toe die Duitsers Parys bedreig het. Met behulp van 600 taxi's wat aangevra is, is 6 000 reserwe -infanteriste van Parys na posisies 'n paar dosyn kilometer noord verskuif om deur 'n gaping tussen die verskillende opkomende Duitse leërs in die Eerste Slag van die Marne te breek.

Die gewone infanterietaktiek aan die begin van die Eerste Wêreldoorlog het sedert die middel van die 19de eeu basies min verander, maar die skerp verbetering in die akkuraatheid en tempo van vuur van vuurwapens en artillerie teen die einde van daardie eeu het beteken dat die tradisionele massaformasies nie meer geskik was nie. In die Napoleontiese tyd kon 'n infanteris met 'n muskiet miskien twee of drie skote per minuut afvuur, wat 'n geringe kans gehad het om tot honderd meter te tref. In 1914 kon herhalende gewere soos enige infanteris wat gedra is, tien tot vyftien skote per minuut afvuur en akkuraat wees tot 1 000 meter of meer; masjiengewere het 600 skote per minuut per wapen behaal, en kon dit byna onbepaald volhou solank ammunisie verskaf kon word. Boonop kon artillerie nou indirek met baie meer akkuraatheid as voorheen vuur, en hulle het granate afgevuur wat op die impak ontplof het. Om hierdie redes het loopgraafoorlogvoering ontstaan omdat dit selfmoord was vir infanterie om met sulke wapens oor oop terrein teen 'n vyand te vorder.

In die loop van hierdie oorlog is nuwe infanterietaktieke ontwikkel, wat destyds 'infiltrasie' genoem is: soldate in klein groepies het handwapens, handgranate en selfs bajonette gebruik om vinnig die vyandelike loopgrawe binne te dring en dit sodoende te buit, in plaas daarvan om massiewe stormlope daarop uit te voer.

Tweede Wêreldoorlog

Britse infanterie in Alamein, 1942

In die Tweede Wêreldoorlog, blyk dit noodsaklik om die infanterie aan die een kant te beskerm (gepantserde infanterievoertuie) en aan die ander kant om vinnig op te ruk in geval van tenkdeurbrake. 'n Nuwe manier van ontplooiing is ook begin: valskermsoldate is infanteriste wat deur middel van valskerms agter vyandelike linies neergelaat kan word.

Hedendaagse infanterie

Vandag se infanterie, wat deur middel van voertuie beweeg, insluitend infanteriegevegsvoertuie, word gemeganiseerde infanterie of gepantserde infanterie genoem. Die infanterie wat deur middel van vliegtuie of helikopters ontplooi word, word infanterie in die lug of lugstormtroepe genoem. In moderne oorlogvoering word infanterie-operasies dikwels gekombineer met dié van die vloot, lugmag, kavallerie (tenks) en artillerie.

Bronne

English, John A., Gudmundsson, Bruce I., On Infantry, (Revised edition), The Military Profession series, Praeger Publishers, London, 1994. ISBN 0-275-94972-9.
The Times, Earl Wavell, Thursday, 19 April 1945 In Praise of Infantry.
Tobin, James, Ernie Pyle's War: America's Eyewitness to World War II, Free Press, 1997.
Mauldin, Bill, Ambrose, Stephen E., Up Front, W. W. Norton, 2000.
Trogdon, Robert W., Ernest Hemingway: A Literary Reference, Da Capo Press, 2002.
The New York Times, Maj Gen C T Shortis, British Director of Infantry, 4 February 1985.
Heinl, Robert Debs, Dictionary of Military and Naval Quotations, Plautus in The Braggart Captain (3rd century AD), Naval Institute Press, Annapolis, 1978.
Nafziger, George, Napoleon's Invasion of Russia, Presidio Press, 1998.
McManus, John C. Grunts: inside the American infantry combat experience, World War II through Iraq New York, NY: NAL Caliber. 2010 ISBN 978-0-451-22790-4 plus Webcast Author Lecture at the Pritzker Military Library on 29 September 2010.

Eksterne skakels

Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Infanterie.