Chinese teekultuur
Die Chinese teekultuur - die oudste van sy soort ter wêreld - word as 'n onlosmaaklike deel van die Chinese kultuur beskou. Ook die hoogs verfynde Japannese teeseremonie het sy wortels in China, alhoewel dit oor die loop van tyd 'n eie ontwikkeling volgens plaaslike tradisies deurgemaak het en - onder die invloed van die filosofie van Zen-Boeddhisme - tot 'n ritueel van volmaakte harmonie en stilte ontwikkel is.
Die Chinese teeseremonie word in Chinees "teekuns" genoem (茶艺 / 茶藝, Pinyin: cháyì). Tradisioneel het teehuise, waar tee volgens die voorgeskrewe manier bedien is, deel uitgemaak van China se openbare teekultuur. Om tee volgens die voorgeskrewe ritueel te drink, is in China as 'n uitdrukking van 'n persoon se moraliteit, opvoeding, sosiale beginsels en maatskaplike status beskou. Materiële welvaart is weerspieël in die gebruik van kosbare teegerei. So het die Chinese teeseremonie aanleiding gegee tot die vervaardiging van gesofistikeerde porseleinware.
Met die magsoorname van die Kommunistiese Party onder Mao Zedong in 1949 het baie Chinese teemeesters na Taiwan gevlug. Gedurende die Kulturele Rewolusie tussen 1966 en 1977 is die Chinese teeseremonie as een van die kultuurpraktyke van die "uitbuiterklas" afgestempel en onderdruk, openbare teehuise is gesluit. Die formele teekultuur het naas Taiwan net in die suide en weste van China voortbestaan.
As deel van die hervormingsbeleid onder Deng Xiaoping is voorheen onderdrukte kulturele praktyke nuut geïnterpreteer en as deel van die kultuur van Chinese sosialisme gepropageer. Hoe meer China daarna strewe om sy historiese status as kulturele, ekonomiese en militêre grootmoondheid te herwin, hoe meer aandag word aan ou tradisies geskenk.
Onafhanklik van die formele teekultuur was tee altyd die gunstelingdrank in Chinese huishoudings waarby die voorkeur aan groen tee gegee word.