In hierdie artikel word die Epiese teaterbeweging bespreek as 'n onderwerp van die dramatiese kunste. Die hoofspelers in die ontstaan van hierdie teaterstyl is Grotovski, Brecht, Piscator en Meyerhold. Die hoofeienskap van Epiese teater is dat dit die gehoor emosioneel sowel as rasioneel wil betrek. Dit word gedoen deur direkte kommunikasie met die gehoor en die afskaffing van konvensies soos gordyne en die feit dat tegniese aanpassings op die verhoog nou mag gesien word. Die Epiese teaterskryfstyl se storielyn word nie altyd in volgorde aangebied nie, maar daar word rondgespring in tyd en milieu. Dekor en rekwisiete suggereer net tonele en word minimalisties gebruik.

Die ontstaan van die Epiese teater[1] wysig

Hierdie teaterbeweging begin tydens die middel van die twintigste eeu. Die beweging is aangevuur die politieke klimaat van die tyd. Teaterpraktisyns wat hierby betrokke was is Grotovski, Bertolt Brecht, Piscator[2] en Meyerhold. Piscator wou die kontemporêre bestaan van mense aanspreek en dokumentêre effekte gebruik daarvoor. Verslaggewing en kommentaar op gebeure gee aan hierdie teater 'n epiese element. Piscator het van skyfies en films gebruik gemaak om 'n sosiale visie van die teaterstuk daar te stel. Later in sy lewe was hy die hoof van die Freie Volksbühne in Wes-Berlyn (1962–1966). Hy het dokumentêre stukke opgevoer soos Hochhuth”, “Kipphardt” en “Weiss”.

Die Epiese teater van Brecht wysig

Bertolt Brecht[3] skryf 'n werk naamlik “A short organum for the theatre”. Later noem Brecht[4] die Epiese teater die Dialektiese Teater (Dialekties is 'n sinoniem vir die woord debat – waar mense meer as een opinie huldig) juis omdat hy in dialoog met die gehoor wou tree. Dus wou Brecht die gehoor emosioneel aanraak en skok maar dan ook vir’n oomblik objektief laat dink. Hy wou hul met ander woorde vervreem van die inhoud van wat hulle sien sodat hul meer objektief daarna kan kyk. Die teater vorm is dus 'n spel met die gehoor om hul objektief en subjektief te betrek. Brecht gebruik dus die tegniek van vervreemding. Die gehoor kan dus nie totaal en al emosioneel en empaties met die karakters identifiseer nie want hul word vervreemd van die karakters. Dit lei dan, hoop Brecht, tot kritiese denke en 'n verhoogde betrokkenheid van die gehoor op 'n intellektuele wyse. Die vierde muur word gebreek deur direkte kontak met die gehoor te maak. Verder word die teaterbeligting en tegniese aspekte van die verhoog sigbaar gemaak sodat daar geen twyfel bestaan dat dit waarna die gehoor kyk – slegs 'n produksie is en nie die werklikheid nie. Selektiwisme is aangewend met betrekking tot die rekwisiete en die kostuums. Net dit wat nodig is word aangewend om die situasie te skep. Verder word komedie gebruik om distansie tussen die inhoud en emosies te skep, asook musiek en liedjies wat kommentaar op gebeure lewer. Hy maak gebruik van maskers, mimiek, gedigte en kore om gebeure in ander perspektiewe te plaas en die gehoor te laat reflekteer. Een akteur kan ook meer as een rol speel sodat die gehoor die hele tyd bewus is daarvan dat die akteur slegs 'n akteur is. Hy word ook beïnvloed deur die kabaretkuns van Berlyn. Hy noem 'n toneelstuk ‘Lehrstück’ omdat dit vir hom gaan oor wat die gehoor gaan leer. Vir hom is die teater van realisme soos 'n verdowingsmiddel wat die gehoor laat ontsnap van die werklikheid, maar nie daaroor laat dink nie. Na 1926 dien sy toneelstukke as middels om die Marxistiese ideologie te verkondig. Sommige van sy toneelstukke was histories van aard byvoorbeeld “Life of Galileo” en “Saint Joan of the Stockyards”. Deur historiese temas te gebruik kon hy vergelykings tussen die historiese en huidige tydperke maak.[5]

Voorbeelde van Epiese teaterwerke wysig

Piscator skryf “Russia’s Day” (1920), “Revue Roter Rummel” (1924), “Despite of Everything” (1925) en verwerk Tolstoy se “War and Peace” vir die teater. Brecht skryf onder andere: “Mother Courage and her children”, “The Caucasian Chalk Circle”, “The resistable rise of Aturo Ui”, “The three penny opera” and “Baal”.

Lees ook wysig

Bronnelys wysig

  1. Russell Brown, J. 2001. The Oxford illustrated history of theatre. New York: Oxford University Press.
  2. Stayan, JL. 1997. Modern drama in theory and practice. Volume 3: Epic theatre and Expressionism. Great Britain: Cambridge University Press. Pagina 121 – 128.
  3. Willet, J. 1992. Brecht on theatre: The development of an Aesthetic. New York: Hill and Wang.
  4. Willet, J. 1992. Brecht on theatre: The development of an Aesthetic. New York: Hill and Wang.
  5. Brockett, OG. 1974. The theatre: An introduction. (3rd edition). New York: Holt, Rinehart and Winston. Pagina 365