Gevolge van aardverwarming op oseane

Die gevolge van aardverwarming op oseane behels watter uitwerking aardverwarming op die aarde se oseane kan inhou. Dit het 'n invloed op seevlakke, kuslyne, oseaanversuring, seestrome, seewater, seeoppervlaktemperatuur, getye, die seebedding, weer en klimaatsverandering, waarvan die veranderinge samelewings kan versteur.

Sandsakke word teen kuserosie ingespan by Struisbaai (2010); 'n probleem moontlik toe te skryf aan aardverwarming

Energie (hitte) word by verskeie dele van die klimaatstelsel toegevoeg weens aardverwarming.

Struisbaai; die nagevolge(2012)

Struisbaai. Die uitkalwing van nader bekyk(2012)

Die bouval. (2012)

'n Padpredikant gebied die gebruik van trappe weens geërodeerde sandduine

Golwe aan die kus

Seevlak

Kuste

In die afgelope eeu het seevlakke wêreldwyd weens aardverwarming gestyg, hoewel daar streekgebonde variasies voorkom. Hoewel aardverwarming die volume seewater regoor die wêreldseë beïnvloed het, is dit belangrik om op die seevlakveranderinge in sekere kusgebiede te let, veral oor 'n kort tydperk (van vyftig tot honderd jaar). Om wêreldwye seevlakstygings te skat, kombineer wetenskaplikes seevlakneigings by getystasies van regoor die wêreld.

Daar is 'n etlike aantal faktore wat seevlakstyging beïnvloed; eerstens is daar warmteuitsetting van seewater; tweedens is daar smeltende gletsers en ysvelde; derdens moet mensgemaakte veranderinge aan grondwaterberging ook ingesluit word.

Wat warmteuitsetting betref, het die toename van die aarde se kweekhuisgasse in die lug 'n verhittende uitwerking oor die hele planeet, maar veral op oseane wat baie van hierdie hitte absorbeer. Ten spyte van water se hoë warmtekapasiteit, laat hierdie hitte wat deur kweekhuisgasse die oseane inbestraal word watermolekules uitsit. Dit het 'n groter watervolume in die oseane tot gevolg.

Deur smeltende gletsers en ysvelde het aardverwarming ook 'n groot impak. Verhoogde wêreldtemperature smelt groot massas see-ys, veral naby Groenland en uit hierdie nuwe waterbronne loop water die oseane in wat die hoeveelheid seewater vermeerder. Seevlakstyging hou vele probleme in. Volgens die Verenigde State se Omgewingsbeskermingsagentskap (OBA) sal so 'n styging vleilande en laaglande aan die kus oorstroom, vloedrisiko’s verhoog en die soutvlakke van riviermondings, waterdraers en vleilande laat toeneem.

Die plekke wat die kwaaiste sal deurloop onder seevlakstygings is daarom kusgebiede. Volgens die 2007-skatting deur die Internasionale Paneel van Klimaatsverandering sal die gemiddelde seevlak tussen 18 tot 59 cm in die volgende eeu styg.

Samelewing

Seevlakstyging langs kusgebiede bring probleme vir verskeie dierehabitatte en inwoners mee. Die stygende seevlakke het 'n destruktiewe impak op strande – plekke wat mense vir ontspanning besoek en 'n gesogte ligging vir strandhuise is. Die idealistiese beeld om aan die kus te bly weens 'n meer gematigde klimaat en prag natuurskoon word bedreig deur kuserosie en seevlakstyging. Omrede hierdie bedreiging al meer na vore tree, het eiendomsbesitters en plaaslike owerhede maatreëls getref om vir die ergste voor te berei. So het Maine, VSA, 'n beleid deurgevoer dat geboue aan die kus moet verskuif word om strande en vleilande die kans te gee om na die binneland en hoër grondgebied te skuif. Sand word ook by strande gestort om kuserosie teen te werk en baie grondeienaars het hul strukture in laagliggende gebiede hoër gemaak.

Nog 'n belangrike kushabitat wat deur seevlakstyging bedreig word, is vleilande. Dit kom langs die randgebied van riviermondings en ander kusgebied voor wat beskut is teen die oop see en sluit moerasse, getyvlaktes en bayous in. Vleilande is verskriklik kwesbaar vir stygende seevlakke, omrede dit enkele meter bo seevlak lê. Hierdie bedreiging moet in 'n ernstige lig gesien word, omrede hierdie ekosisteme hoogs produktief is, ryk aan dier- en plantelewe is en as vloedbeheer en suiweraars van rivierlope dien. Vleilande is vinnig aan die agteruitgaan deur die vestiging en uitbreiding van behuising, nywerhede en landbou. Deur stygende seevlakke erodeer die buitegrense van die vleilande, met nuwe vleilande meer landwaarts tot gevolge. Volgens die OBA is die aantal nuutgevormde vleilande egter veel kleiner as die oorspronklike vleiland wat nou vernietig is – veral in ontwikkelde areas wat beskerm word deur afskortings, dyke en ander strukture wat voorkom dat nuwe vleilande landwaarts ontstaan. 'n Land soos die VSA kan tussen 30 tot 61 persent van sy huidige vleilande verloor sou die seevlak binne die volgende eeu met 50 cm styg.

Seevlakstyging sal nie alleen eiendom vernietig en die ekonomie benadeel nie, maar ook die varswaterbronne laat kwyn. Die styging van seevlakke verhoog die soutvlakke van sowel die oppervlak- as grondwater deur die deursyfering van soutwater. Riviermondings, strandmere en waterdraers loop daarom ’n hoë risiko om deur die stygende seevlakke te versout. Nie alle waterdiere en –plante in riviermondings en strandmere kan in sulke hoë soutgehalte bly voortbestaan nie. Waterdraers dien dikwels as hoofwaterbron vir omliggende gebiede, soos Florida se Biscayne-waterdraer, wat gevoed word deur die Everglades en dan water aan die Florida Keys voorsien. Met die seevlak wat styg sal die laagliggende gebiede van die Everglades oorstroom word, met verbrakking van varswater wat volg. 'n Aansienlike seevlakstyging en kwynende varswaterbronne maak sulke plekke taamlik onbewoonbaar.

Meting van wêreldkwessie

Omrede seevlakstyging 'n dreigende gevaar inhou vir sowel kusgemeenskap as wêreldbevolking, is baie wetenskaplike studie gedoen om die oorsake en gevolge van stygende seevlakke na te vors. Die VS Geografiese Opname het so 'n studie gelei met betrekking op seevlakstyging en het ses fisiese veranderlikes ingespan om die veranderinge in seevlak te analiseer. Die ses veranderlikes was: geomorfologie; kushelling (gemeet volgende persentasie); relatiewe seevlakstygingskoers (millimeter per jaar); kuserosie en versnelkoers (meter per jaar); getyomvangmiddelwaarde (meter) en golfhoogtemiddelwaarde (meter).