Hamdanidiese dinastie
Die Hamdanidiese dinastie (Arabies: Ḥamdānyūn, حمدانيون) was ’n Sjiïtiese,[1] Moslemse Arabiese dinastie van Noord-Irak en Sirië (890-1004). Hulle het afgestam van die antieke, Christelike Banu Taghlib-stam van Mesopotamië en Oos-Arabië.
Die dinastie is deur Hamdan ibn Hamdun gestig (na wie dit genoem is) nadat die Abbasidiese Kalifaat hom in 890 aangestel het as goewerneur van Mardin in Suidoos-Anatolië.
Sy seun Abdallah (904-929) was op sy beurt goewerneur van Mosoel in Noord-Irak (906) en selfs Bagdad (914). Sy seuns is aangestel as goewerneurs van Mosoel en Aleppo. Die dinastie het in Mosoel regeer tot in 990. Hierna is die gebied wat hulle beheer het, verdeel tussen die Uqailiede en Marwaniede.
Ali Saif al-Daula ("Swaard van die Staat") (945-967) het van Aleppo af oor Noord-Sirië regeer en die belangrikste teenstander geword van die Bisantynse Ryk se Christelike heruitbreiding. Sy hof was ’n kultuurmiddelpunt wat die Arabiese letterkunde bewaar het, maar dit het dié status verloor ná die Bisantynse verowering van Aleppo.
Om die Bisantyne te keer, is Aleppo onder heerskappy van die Fatimidiese Kalifaat in Egipte geplaas, maar die Fatimiede het die Hamdaniede in elk geval in 1004 afgesit.
Verwysings wysig
- ↑ شاكر مصطفى, موسوعة دول العالم الأسلامي ورجالها الجزء الأول, (دار العلم للملايين: 1993), p.352
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
