Humbert II van Viennois
Humbert II de la Tour-du-Pin (1312 – 22 Mei 1355) was die Dauphin van die Viennois van 1333 tot 16 Julie 1349. Hy was 'n seun van Dauphin Jan II en Beatrice van Hongarye. Humbert was die laaste dauphin voor die titel na die Franse kroon oorgegaan het waar dit aan die Franse kroonprins toegeken is.
| Humbert II van Viennois | |
|---|---|
| Dauphin de Viennois | |
| |
| Humbert II van Viennois | |
| Dinastie | La Tour-du-Pin |
| Bewind | 1333 – 16 Julie 1349 |
| Gebore | 1312 |
| Gesterf | 4 Mei 1355 |
| Gade | Marie van Baux |
| Kinders | André |
| Vader | Johannes II van Viennois |
| Moeder | Beatrix van Hongarye |
Vir sy tydgenote was hy onbekwaam en uitspattig en het ontbreek aan die oorlogsbravade van sy broer en voorganger Guigues VIII. Hy het sy jeug in Napels deurgebring waar hy die estetiese plesiere van die Italiaanse quattrocento geniet het. Sy hof by Beauvoir-en-Royans is nie gunstig ontvang nie as gevolg van die oordadigheid daarvan. Anders as sy voorgangers het Humbert nie van een daulphinale kasteel na die ander gereis nie en hom eerder in Beauvoir gevestig.
Hy het sy skatkis verkwis op 'n ydele Kruistog om die heilige land te red, maar na die dood van sy enigste seun Andrew (5 September 1333 – Grenoble, Oktober 1335), het hy die idee gou laat vaar en teen 1337 het hy beplan om sy erflating op te sê. In 1339 het sy finansiële probleme opgehoop. Hy het 'n inventaris van sy besittinge gemaak in die hoop om dit aan Pous Benedictus XII te verkoop. In Mei 1345 het Humbert Marseille aan die hoof van 'n pouslike vloot verlaat. Hy het dié teen die Ottomaanse Turke gelei, maar is deur die Republiek van Genua naby Rhodes aangeval. Hy is deur die Republiek van Venesië gevra om tussenbeide te tree in die konflik tussen Bartolomeo Zaccaria en Guglielma Pallavicini oor die Markisaat van Bodonitsa. Hy het teruggekeer voordat die kruistog enige iets noemenswaardig bereik het.
Toe die beplande transaksie met die pous deur die mat val het Humbert uiteindelik daarin geslaag om sy provinsie aan Filips VI van Frankryk te verkoop in 1349 vir 400,000 écus en 'n jaarlikse pensioen. Ter wille van appearances is die verkooptransaksie egter 'n "transport" genoem. Om te verhoed dat die titel Dauphin in onbruik verval of ingesluk word in ander koninklike titels het Humbert die "Delphinal Statute" ingestel waarvolgens die Dauphiné kwytgekelt is van baie belastings. Die statuut was vervolgens die onderwerp van talle parlementêre debatte op streeksvlak soos wat plaaslike leiers gepoog het om die streeksoutonomie en voordeel van die staat se aanslae te verdedig.
Nadat hy sy grondgebied afgestaan het, het Humbert by die Dominikaanse Orde aangesluit en het hy gestreef om die Biskop van Parys en later die Pous te word. Hy het die sekulêre titels Prins van Briançonnois, Hertog van Champsor, en Markgraaf van Cézane aangeneem. Hy het ook die kerklike titels Patriarg van Alexandria en ewigdurende administrateur van die Archdiocese van Rheims ontvang. Dit is met laasgenoemde titels wat sy dood opgeskryf is in die nekrologie van Vauvert: in Clermont-en-Auvergne, op drie-en-veertig jarige ouderdom in 1355. Sy vrou was Beatrice van Baux, dogter van Bertrand van Baux, en hulle enigste seun was die bogenoemde Andrew.
Verwysings
wysig- Miller, W. "The Marquisate of Boudonitza (1204-1414)." Journal of Hellenic Studies, Vol. 28, 1908, pp 234-249.
- Foundation for Medieval Genealogy: Nobility of the Kingdom of Burgundy.