Jong Turke
Die Jong Turke (Turks: Jön Türkler, van die Franse Les Jeunes Turcs) was ’n politieke hervormingsbeweging in die vroeë 20ste eeu wat hulle beywer het vir die vervanging van die Ottomaanse Ryk se absolute monargie met ’n grondwetlike regering. Hulle het ’n rebellie gevoer teen die absolute heerskappy van sultan Abdülhamid II en dit het gelei tot die Jong Turke-rewolusie van 1908.[1] Deur die rewolusie het die Jong Turke gehelp om die Tweede Grondwetlike Typerk in die ryk te vestig, met die land se heel eerste tydperk van veelpartydemokrasie.[2]
Geskiedenis
wysigAbdülhamid II het vroeër met die Jong Ottomane saamgewerk om in 1876 die Eerste Grondwetlike Tydperk te vestig, maar dit het nie lank geduur nie en teen 1878 het die sultan teruggekeer na ’n absolute heerskappy. Dit is gekenmerk deur uitgebreide optrede deur die polisie teen andersdenkendes en massamoorde op minderhede. Grondwetlike teenstanders van sy regering, intellektuele soos veral prins Sabahaddin en Ahmet Rıza, het as die Jong Turke bekend gestaan.[3] Ondanks die naam het die Jong Turke nie net uit Turke bestaan nie, maar ook uit Arabiere, Albanese, Jode en aanvanklik Armeniërs en Grieke.[4]
Om die teenstand te organiseer het die progressiewe mediese studente Ibrahim Temo, Abdullah Cevdet en ander ’n geheime organisasie gestig met die naam Komitee van Ottomaanse Eenheid (later die Komitee van Eenheid en Vooruitgang – KEV). Die ledetal het gegroei en het uitgewekenes, staatsdiensamptenare en weermagoffisiere ingesluit. Eindelik, in 1908, het offisiere wat die KEV gesteun het, met ’n leër na Istanboel opgeruk en Abdülhamid gedwing om die grondwet te herstel. Hulle het hom later afgesit.
Die Jong Turke was ’n uiteenlopende groep liberale intellektuele en rewolusionêre wat verenig is deur hulle teenkanting teen Abdülhamid se absolute heerskappy en hul wens dat die grondwet hestel word.[5] Nadat die sultan afgesit is, het die Jong Turke in twee groepe verdeel: Die liberaler Jong Turke, wat vir desentralisasie was (insluitende die KEV se oorspronklike stigters), het die Party van Vryheid en Akkoord gestig,[6] en die radikale, nasionalistiese vleuel, wat vir sentralisasie was, het in die KEV gebly.[7] Die groepe se magstryd het tot in 1913 voortgeduur, toe die KEV met ’n staatsgreep die mag van Vryheid en Akkoord oorneem. Die nuwe leiers van die KEV (die Drie Pashas) het toe algehele beheer oor die Ottomaanse Ryk oorgeneem. Hulle het die land aan die Eerste Wêreldoorlog laat deelneem aan die kant van die Sentrale Moondhede en was in beheer van die Armeense volksmoord tydens die oorlog.
Ná die oorlog is die stryd tussen die twee groepe Jong Turke hervat toe Vryheid en Akkoord beheer oor die Ottomaanse regering teruggewen en die Drie Pashas uit die land gevlug het. Vryheid en Akkord se bewind het egter nie lank gehou nie en die ryk het kort daarna tot ’n einde gekom.
Die naam
wysigDie term "Jong Turke" word nou gebruik vir lede van ’n progressiewe, rewolusionêre of rebelerende beweging, politieke party, ensovoorts, veral dié wat radikale hervorming voorstaan.[8] Groepe in verskeie lande is al Jong Turke genoem vanweë hulle opstandige of rewolusionêre aard.
Verwysings
wysig- ↑ Hanioğlu, M. Şükrü (1995). The Young Turks in Opposition. Oxford University Press. ISBN 0-19-509115-9..
- ↑ Akçam, Taner (2006), A Shameful Act: The Armenian Genocide and the Question of Turkish Responsibility.
- ↑ Göçek, Fatma Müge (2016). Denial of Violence: Ottoman Past, Turkish Present, and Collective Violence Against the Armenians, 1789-2009. Oxford University Press. p. 110. ISBN 9780190624583.
- ↑ Worringer, Renée (2014). Ottomans Imagining Japan: East, Middle East, and Non-Western Modernity at the Turn of the Twentieth Century. Springer. ISBN 9781137384607.
- ↑ Rabo, Annika (2005). The Role of the State in West Asia. Swedish Research Institute. p. 14. ISBN 9789186884130.
- ↑ Alkan, Mehmet Öznur (Mei 1999). "Osmanlı'dan Günümüze Türkiye'de Seçimlerin Kısa Tarihi" (PDF). Setav. p. 50. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op Mei 12, 2013. Besoek op April 14, 2013.
- ↑ Wilson, Mary Christina (28 Junie 1990). King Abdullah, Britain and the Making of Jordan. Cambridge University Press. p. 19. ISBN 978-0-521-39987-6.
- ↑ "young turk". Dictionary.com (10th uitg.). HarperCollins Publishers. Besoek op 27 Januarie 2017..
Skakels
wysig
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Jong Turke.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
