Nekrofilie
Nekrofilie is die seksuele aangetrokkenheid tot lyke. Dit word as ’n parafilie geklassifiseer in die Diagnostiese en Statistiese Handleiding van die Amerikaanse psigiatrievereniging. Die term is afgelei van die Griekse woorde νεκρός (nekros, "dood") en φιλία (philia; "vriendskap"). Dit is die eerste keer in 1850 gebruik.[1]
Rosman en Resnick (1989) het inligting bestudeer van 34 gevalle van nekrofilie wat deur kollegas verskaf is. Hulle het nekrofiele se motief verdeel in vyf groepe: ’n behoefte aan ’n seksmaat sonder teenkanting of verwerping (68%), herenigings met ’n romantiese maat (21%), ’n seksuele aangetrokkenheid tot lyke (15%), om gevoelens van isolasie te oorkom (15%) en om eiewaarde te verhoog deur mag oor die slagoffer uit te oefen (12%).[2]
Drie reeksmoordenaars wat nekrofiele was, was Jeffrey Dahmer, Ted Bundy en Dennis Nilsen.[3] Eersgenoemde het gesê hy het sy slagoffers vermoor omdat hy nie wou hê hulle moet hom ná die tyd verlaat nie en omdat hulle kwaad sou gewees het dat hy hulle bedwelm het.[4] Hy het dus voldoen aan die kriterium van ’n behoefte aan seksmaats wat hulle nie teensit nie.
Bundy het ’n begeerte gehad om mag oor sy slagoffers uit te oefen en hulle te "besit".[5]
Verwysings
wysig- ↑ Robin Goodwin; Duncan Cramer (2002). Inappropriate Relationships: The Unconventional, the Disapproved, and the Forbidden. Psychology Press. p. 176.
- ↑ Rosman, J. P.; Resnick, P. J. (1 Junie 1989). "Sexual attraction to corpses: A psychiatric review of necrophilia" (PDF/HTML). Bulletin of the American Academy of Psychiatry and the Law. 17 (2): 153–163. PMID 2667656.
- ↑ Masters, John. Killing for Company.
- ↑ "Psychiatric Testimony of Jeffrey Dahmer". Court Transcripts (in Engels). Criminal Profiling. 8 Junie 2001. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Desember 2013. Besoek op 29 November 2012.
- ↑ Michaud, Stephen; Aynesworth, Hugh (Oktober 1989). Ted Bundy: Conversations with a Killer (Paperback uitg.). New York: Signet. ISBN 978-0-451-16355-4.
{{cite book}}: Ongeldige|ref=harv(hulp)