Wikipedia

Ted Bundy

Diemciphonethebest

Theodore Robert "Ted" Bundy (geb. as Theodore Robert Cowell; 24 November 1946 – 24 Januarie 1989) was ’n Amerikaanse reeksmoordenaar, verkragter en nekrofiel wat in die 1970's en waarskynlik al vroeër verskeie meisies en jong vroue vermoor het. Kort voor sy teregstelling, ná meer as ’n dekade van ontkenning, het hy skuld beken op 30 moorde in sewe deelstate tussen 1974 en 1978. Sy ware getal slagoffers is onbekend en kan veel hoër wees.

Ted Bundy
In aanhouding in Florida, 27 Julie 1978. (Staatsargief van Florida)
In aanhouding in Florida, 27 Julie 1978.
(Staatsargief van Florida)
Gebore  (1946-11-24)24 November 1946 Vermont
Oorlede  24 Januarie 1989 (op 42) Florida
Rede vir dood  Teregstelling
(elektriese stoel)
Land  VSA
Misdaad  Ontvoering, roof, reeks moorde
Ander name  Chris Hagen
Kenneth Misner
Konstabel Roseland
Richard Burton
Rolf Miller
Misdaadbesonderhede
Plek Washington, Utah, Florida, Colorado, Oregon, Idaho, Kalifornië
Datum(s)  13 Augustus 1961 of 1 Februarie 1974 – 9 Februarie 1978
Slagoffers  30-36+
Vonnisbesonderhede
Aangekeer  16 Augustus 1975; 13 Junie 1977 (ná ontsnapping); 15 Februarie 1978 (ná ontsnapping)
Vonnis  Doodstraf

Bundy se slagoffers het hom as aantreklik en charismaties beskou en hy het dit uitgebuit om hul vertroue te wen. Hy het hulle gewoonlik in openbare plekke genader en gemaak of hy gestrem of beseer is, of hy het gemaak of hy ’n gesagsfiguur is. Daarna het hy hulle oorrompel, aangerand en hulle na ’n meer afgeleë plek geneem. Hy sou soms die plekke waar die moorde plaasgevind het vir ure besoek en die lyk versorg en daarmee seks hê totdat ontbinding of vernietiging deur wilde diere enige verdere interaksie onmoontlik gemaak het. Hy het minstens 12 van sy slagoffers onthoof en sommige van die koppe vir ’n tyd in sy woonstel gehou as aandenkings. ’n Paar keer het hy eenvoudig by blyplekke ingebreek en die slagoffers doodgeslaan terwyl hulle slaap.

Hy is aanvanklik in 1975 in Utah aangehou vir ontvoering en poging tot kriminele aanranding. Daar het hy ’n verdagte geword in ’n al hoe langer lys onopgeloste misdade in verskeie deelstate. Toe twee aanklagte van moord in Colorado hom in die gesig staar, het hy twee keer dramaties ontsnap en nog mense aangerand, waarvan drie vermoor is, voordat hy die laaste keer in 1978 in Florida in hegtenis geneem is. Hy het in twee verskillende verhore drie keer die doodstraf gekry vir die moorde in Florida.

Ted Bundy het op 24 Januarie 1989 in die elektriese stoel gesterf in die Raiford-tronk in Florida. Hy het homself eenkeer beskryf as "… the most cold-hearted son of a bitch you'll ever meet".[1] ’n Lid van sy laaste verdedigingspan, Polly Nelson, stem saam. "Ted," het sy geskryf, "was die definisie van hartelose boosheid."[2]

Vroeë lewe wysig

Kinderjare wysig

Bundy is as Theodore Robert Cowell gebore in ’n tehuis vir ongehude moeders[3] in Burlington, Vermont. Sy ma was Eleanor Louise Cowell, bekend as Louise, en sy pa se identiteit is nooit vir seker vasgestel nie. Sommige familielede het vermoed die pa kon Louise se eie gewelddadige pa, Samuel Cowell, gewees het.[4]

Vir die eerste drie jaar van sy lewe is Ted deur sy grootouers, Samuel en Eleanor Cowell, as hul eie kind grootgemaak om die skande van ’n buite-egtelike kind te voorkom. Hy en ander familielede het geglo sy grootouers is sy ouers en sy ma is sy ouer suster. Hy het eindelik die waarheid ontdek[5] en het sy ma sy lewe lank kwalik geneem omdat sy vir hom gejok het.[6]

Hoewel Bundy in onderhoude gesê het hy respekteer sy oupa,[7] het hy en ander familielede in 1987 aan advokate vertel Samuel Cowell was ’n tiran en boelie wat swart mense, Italianers, Katolieke en Jode gehaat het, sy vrou en hond geslaan en bure se katte aan hul sterte geswaai het. Hy het Louise se jonger suster, Julia, eenkeer teen die trap afgestamp omdat sy verslaap het.[8]

 
Bundy as ’n skoolseun in 1965.

In 1950 het Louise skielik haar van na Nelson verander,[9] Philadelphia saam met haar seun verlaat en in Tacoma, Washington, by familie gaan woon.[10] In 1951 het sy Johnny Culpepper Bundy, ’n hospitaalkok, ontmoet en hulle is later dié jaar getroud. Johnny het Ted aangeneem en hoewel hy en Louise vier kinders van hul eie gehad het en Johnny probeer het om sy aangenome seun in gesinsbedrywighede te betrek, het Ted hom eenkant gehou.

Bundy se herinneringe aan sy kinderjare wissel van skrywer tot skrywer: van ’n soeke deur asblikke na foto's van naakte vroue en die lees van misdaadtydskrifte, veral as daar foto's van verminkte seksslagoffers in was, tot die verbruik van groot hoeveelhede alkohol en die afloer van mense deur oop gordyne.[11][12]

Hy het ook vertel hoe hy alleen was omdat hy nie interpersoonlike verhoudings verstaan het nie,[13] hoewel klasmaats vertel het ander kinders het Ted geken en van hom gehou.[14] Hy is daarna universiteit toe om Chinees te studeer en het ’n meisie, Stephanie Brooks, gehad. Hy het vroeg in 1968 opgeskop en ’n paar klein werkies gehad. Brooks het hom in dié tyd afgesê. Daarna het hy na Colorado en toe verder oos gereis om familie in Arkansas en Philadelphia te besoek.

Terug in Washington in 1969 het hy Elizabeth Kloepfer (wat gewoonlik onder ander name geïdentifiseer word) ontmoet. Hul stormagtige verhouding sou aanhou tot lank nadat hy in 1976 die eerste keer in Utah in hegtenis geneem is. In die middel van die sewentigerjare het hy weer begin studeer, met sielkunde as 'n hoofvak. Hy het goed gedoen en lof van sy lektore gekry.[15] In 1972 het hy aangesluit by goewerneur Daniel J. Evans se herverkiesingsveldtog.[16] Hier het hy hom goed van sy taak gekwyt en nadat Evans herverkies is, het Ross Davis, voorsitter van die Republikeinse Party van Washington, hom as ’n assistent aangestel. Hy het groot lof vir Bundy gehad.[17] Vroeg in 1973 is Bundy vir regstudies aanvaar aan die Universiteit van Utah danksy getuigskrifte van Evans, Davis en verskeie van sy vorige professore.[18][19]

In dié tyd het hy weer ’n verhouding met Brooks aangeknoop en toe skielik die verhouding eensydig verbeek. Later sou hy verduidelik hy wou net aan homself bewys dat hy met haar kon getrou het.[20] In dié tyd het Bundy klasse begin misloop en in April het hy heeltemal ophou klas loop,[21] terwyl jong vroue in die omgewing begin verdwyn het.[22]

Eerste twee reekse moorde wysig

Washington, Oregon wysig

Daar is geen konsensus oor waar en wanneer Bundy vroue begin vermoor het nie. Hy het aan verskillende mense verskillende stories vertel en geweier om besonderhede oor sy vroeë misdade te onthul, selfs terwyl hy in die dae voor sy teregstelling latere moorde in detail beskryf het.[23] Hy het aan Nelson vertel hy het in 1969 in New Jersey die eerste keer probeer om iemand te ontvoer, maar niemand vermoor tot in 1971 in Seattle nie.[24] Hy het aan die sielkundige Art Norman vertel hy het in 1969 twee vroue in Atlantic City vermoor terwyl hy familie in Philadelphia besoek het. Teenoor speurder Robert D. Keppel het hy geskimp oor ’n moord in 1972 in Seattle[25] en nog een in 1973 in Washington, maar geweier om uit te brei.[26] Rule en Keppel glo albei hy kon as tiener al begin moor het.[27][28] Omstandigheidsgetuienis dui daarop dat hy die agtjarige Ann Marie Burr van Tacoma in 1961 kon ontvoer en vermoor het toe hy 14 was, maar hy het dit herhaaldelik ontken.[25] Sy eerste moorde sover bekend is in 1974 gepleeg toe hy 27 jaar oud was. Teen dié tyd, het hy self erken, het hy die slag ontwikkel om (voor die dae van DNS-toetse) so min moontlik diskriminerende bewyse op ’n misdaadtoneel te los.[29]

Kort ná middernag van 4 Januarie 1974, omstreeks die tyd dat hy Brooks afgesê het, het Bundy die woonstel van die 18-jarige Karen Sparks (soms geïdentifiseer as Joni Lenz of Terri Caldwell), ’n student en danser, binnegegaan. Hy het haar in haar slaap geslaan en met ’n dokterspieël seksueel aangerand. Sy het heelwat interne beserings opgedoen. Sy was tien dae lank bewusteloos, maar het oorleef, met permanente breinskade.[30] Minder as ’n maand later, in die vroeë oggendure van 1 Februarie, het Bundy by die woonstel van Lynda Ann Healy, ’n student, ingebreek. Hy het haar bewusteloos geslaan, vir haar blou jeans, ’n wit bloes en stewels aangetrek en haar weggedra.[31]

 
Ted Bundy se 1968-Kewer, wat deel was van baie van sy misdade, by die National Museum of Crime & Punishment.[32][33]

Vrouestudente het teen sowat een per maand weggeraak. Op 12 Maart het Donna Gail Manson, ’n 19-jarige student, in Olympia, Washington, haar koshuis verlaat vir ’n jazzkonsert op die kampus, maar nooit daar aangekom nie. Op 17 April het Susan Elaine Rancourt verdwyn op pad na ’n fliek in Ellensburg, Washington. Twee ander studente het vertel dat hulle genader is, die een op die aand toe Rancourt verdwyn het en die ander drie dae vantevore, deur ’n man met sy arm in ’n hangverband. Hy het hulle gevra om hom ’n klomp boeke na sy bruin of taankleurige Volkswagen-Kewer te help dra.[34][35] Op 6 Mei het Roberta Kathleen Parks haar koshuis in Corvallis, Oregon, verlaat om koffie saam met vriende te gaan drink, maar sy het nooit opgedaag nie.[36]

Speurders van King County se sheriffkantoor en die Seattle-polisieafdeling het al hoe meer bekommerd geraak. Daar was geen beduidende fisieke getuienis nie en die vroue het min gemeen gehad, benewens dat hulle jonk, mooi en wit studente met lang hare en ’n middelpaadjie was.[37] Op 1 Junie het Brenda Carol Ball, 22, verdwyn toe sy ’n taverne in Burien, Washington, verlaat. Sy is die laaste keer gesien terwyl sy op die parkeerterrein gepraat het met ’n man met bruin hare en sy arm in ’n hangverband.[38] In die vroeë oggendure van 11 Junie het die student Georgann Hawkins[39] verdwyn terwyl sy in die helder verligte paadjie tussen haar en haar kêrel se koshuise gestap het. Ná haar verdwyning het getuies na vore gekom wat vertel het hulle het dié nag ’n man in ’n nabygeleë paadjie gesien. Sy been was in gips, hy het met krukke geloop en het gesukkel om ’n aktetas te dra.[40] Een vrou het gesê die man het haar gevra om hom te help om die tas na sy motor, ’n ligbruin Volkswagen-Kewer, te dra.[41]

In dié tyd het Bundy by ’n staatsnooddiens in Olympia gewerk wat betrokke was by die soektog na die vermiste vroue. Daar het hy Carole Ann Boone ontmoet en met haar uitgegaan. Sy was twee keer geskei en die ma van twee kinders, en het ’n belangrike rol in die finale fase van sy lewe gespeel.[42]

Paniek het onder die publiek uitgebreek toe nuus oor die moorde en Sparks se aanranding bekend raak. Die polisie kon nie die min besonderhede wat hulle gehad het, bekend maak nie uit vrees dat dit hul ondersoek sou belemmer.[43] Die polisie het nou spesifieke ooreenkomste opgemerk: die verdwynings het snags plaasgevind, gewoonlik naby bouwerk, binne ’n week voor of na eksamens; al die slagoffers het langbroeke of jeans gedra; en op die meeste tonele is ’n man opgemerk met gips of ’n hangverband wat met ’n bruin of taankleurige Volkswagen-Kewer ry.[44]

Op Sondag 14 Julie is twee vroue helder oordag op ’n besige strand ontvoer, sowat 32 km van Seattle. Vyf vrouestudente het beskryf hoe ’n aantreklike man in wit tennisklere en met sy linkerarm in ’n hangverband met hulle gepraat het. Hy het ’n ligte aksent gehad, soos Kanadees of miskien Brits. Hy het hom as "Ted" voorgestel en hul hulp gevra om ’n seilboot van sy taan- of bronskleurige Kewer af te laai. Vier het geweier en een het hom tot by sy motor vergesel, maar toe sy gesien het daar is nie ’n boot nie het sy gevlug. Nog drie getuies het gesien hoe hy Janice Anne Ott, 23, met die storie van ’n seilboot nader, en dat sy saam met hom weg is.[45] Sowat vier uur later het die 18-jarige Denise Naslund ’n piekniek verlaat om ’n draai te loop, en sy het nie teruggekeer nie.[46] Bundy het later vertel Ott het nog gelewe toe hy met Naslund terugkeer en dat hy die een gedwing het om te kyk hoe hy die ander vermoor.[47][48] Hy het dit egter die aand voor sy teregstelling teruggetrek.[49]

Inligting oor die verdagte is deur Seattle versprei en ’n skets het in die media verskyn. Elizabeth Kloepfer, Ann Rule en ’n universiteitsprofessor het die profiel, skets en motor herken en Ted Bundy as ’n moontlike verdagte gerapporteer.[50] Speurders, wat tot 200 wenke per dag ontvang het, het egter gedink dit is onwaarskynlik dat ’n voorbeeldige regstudent sonder ’n misdaadrekord die skuldige is.[51]

Op 6 September is Ott en Naslund se oorskot naby ’n pad ontdek. ’n Ekstra femur en verskeie menslike rugwerwels wat op die toneel gevind is, is later deur Bundy geïdentifiseer as dié van Georgann Hawkins.[52] Ses maande later is die kopbene en kakebene van Healy, Rancourt, Parks en Ball gevind op Berg Taylor, waar Bundy dikwels gestap het.[53] Manson se oorskot is nooit gevind nie.

Idaho, Utah, Colorado wysig

 
’n Huis in Salt Lake City waar Bundy van September 1974 tot Oktober 1975 gewoon het, met die brandtrap waarmee hy na sy kamer gesluip het en die vensters van die pakkamer waar hy fotoaandenkings aan sy moorde weggesteek het.[54]

In Augustus 1974 is Bundy weer aan die regskool van die Universiteit van Utah aanvaar en hy het na Salt Lake City getrek. Kloepfer het in Seattle agtergebly. Hy het haar dikwels gebel, maar met "minstens ’n dosyn" ander vroue uitgegaan.[55] Hy het nie goed gevaar as student nie en was baie teleurgesteld daaroor.[56]

’n Nuwe reeks moorde het die volgende maand begin, met twee wat nooit ontdek is voordat Bundy kort voor sy teregstelling skuld daarop beken het nie. Op 2 September het hy ’n ongeïdentifiseerde ryloper in Idaho verkrag en verwurg. Op 2 Oktober het hy die 16-jarige Nancy Wilcox in Holladay, ’n voorstad van Salt Lake City, gegryp en na ’n beboste gebied gesleep. Hy wou haar glo verkrag en laat gaan om sy patologiese drange te "de-eskaleer", maar hy beweer hy het haar per ongeluk verwurg om haar stil te maak.[57] Haar oorskot is nooit gevind nie.

Op 18 Oktober het Melissa Smith, die 17-jarige dogter van die polisiehoof van Midvale, ook ’n voorstad van Salt Lake City, verdwyn nadat sy ’n pizza-eetplek verlaat het. Haar naakte lyk is nege dae later in ’n nabygeleë bergagtige gebied gevind. ’n Lykskouing het gewys sy kon tot sewe dae ná haar verdwyning nog geleef het.[58][59] Op 31 Oktober het Laura Ann Aime, ook 17, in Lehi, Utah, verdwyn nadat sy ’n kafee net ná middernag verlaat het.[60] Haar naakte lyk is kort daarna naby ’n canyon ontdek. Albei vroue is geslaan, verkrag, gesodomiseer en met sykouse verwurg.[61] Jare later het Bundy vertel hoe hy hulle ná hul dood versorg en onder meer hul hare gewas en vir hulle grimering aangesit het.[62][63]

Op die aand van 8 November het Bundy die 18-jarige telefoonoperateur Carol DaRonch naby ’n restaurant genader. Hy het hom as "konstabel Roseland" van die Murray-polisie voorgestel en vir haar gesê iemand het by haar motor probeer inbreek; sy moes saam met hom polisiekantoor toe gaan om ’n klag te lê. Op pad het hy haar probeer boei, maar sy het uit die motor gespring en weggehardloop.[64] Later dié aand het die 17-jarige student Debra Kent by die Hoërskool Viewmont in Bountiful, Utah, verdwyn ná ’n teaterproduksie.[65] ’n Dramaonderwyseres en ander student het gesê ’n man het hulle gevra om na die parkeerterrein te kom om ’n motor te identifiseer. Nog ’n student het hom in die teater gesien, en die onderwyseres het hom aan die einde van die toneelstuk ’n tweede keer gesien.[66]

In November het Elizabeth Kloepfer die polisie weer gebel nadat sy gelees het jong vroue verdwyn in dorpe om Salt Lake City. Sy is deeglik ondervra. Teen dié tyd was Bundy eenkeer ’n verdagte, maar ’n getuie kon hom nie op foto's uitken nie.[67] In Desember het Kloepfer die polisie weer gebel en haar vermoedens herhaal. Bundy se naam is op hul lys verdagtes geplaas, maar geen getuienis het hom in dié stadium aan die Utah-misdade verbind nie.[68] In Januarie 1975 het Bundy na Seattle teruggekeer ná sy eindeksamen en ’n week saam met Kloepfer deurgebring. Sy het niks gesê van haar oproepe aan die polisie nie en het beplan om hom in Augustus in Salt Lake City te besoek.[69]

In 1975 het Bundy ’n groot deel van sy misdaadbedrywighede van sy basis in Utah ooswaarts na Colorado geskuif. Op 12 Januarie het ’n 23-jarige verpleegster, Caryn Campbell, verdwyn terwyl sy met ’n helder verligte gang afgeloop het tussen die hyser en haar kamer in ’n oord op die dorp Snowmass, 640 km suidoos van Salt Lake City.[70] Haar naakte lyk is ’n maand later langs ’n grondpad net buite die oord gevind. Sy is vermoor deurdat sy met ’n stomp voorwerp teen die kop geslaan is; haar liggaam het ook skerp snymerke gehad.[71] ’n Ski-instruktrise, Julie Cunningham, 26, het op 15 Maart 160 km van Snowmass verdwyn terwyl sy na ’n ete-afspraak geloop het. Bundy het haar geboei en haar op ’n afgeleë plek vermoor.[72] Weke lank het hy die rit van ses uur van Salt Lake City af onderneem om die oorskot te besoek.[73] Denise Oliverson, 25, het op 6 April in Grand Junction naby die grens tussen Utah en Colorado verdwyn terwyl sy fietsgery het na haar ouers se huis.[74] Op 6 Mei het Bundy die 12-jarige Lynette Culver van ’n skool in Pocatello, Idaho, sowat 260 km noord van Salt Lake City, weggelok. Hy het haar verdrink en toe in sy hotelkamer seksueel aangerand.[75] Daarna het hy haar lyk in ’n rivier gegooi.

 
Caryn Campbell het verdwyn terwyl sy in dié helder verligte gang afgeloop het.

In Mei het drie van Bundy se medewerkers van die deelstaat Washington, onder andere Carole Ann Boone, hom in Salt Lake City besoek en ’n week lank in sy woonstel gebly. Bundy het vroeg in Junie ’n week saam met Kloepfer deurgebring en hulle het ernstig daaroor gepraat om teen Kersfees te trou. Weer eens het Kloepfer niks gerep van haar oproepe aan die polisie nie, en Bundy nie oor sy verhouding met Boone en ’n Utah-regstudent bekend as Kim Andrews[76] of Sharon Auer nie.[77]

Op 28 Junie het Susan Curtis van die universiteitskampus in Provo, Utah, 72 km suid van Salt Lake City, verdwyn. Curtis se moord was Bundy se laaste bekentenis. Dit is op band opgeneem net voordat hy na die elektriese stoel geneem is.[78] Wilcox, Kent, Cunningham, Culver, Curtis en Oliverson se lyke is nooit gevind nie.

In Augustus of September 1975 is Bundy in die Kerk van Jesus Christus van die Heiliges van die Laaste Dae gedoop, hoewel hy nie baie kerk toe gegaan het nie en die meeste beperkings van die Kerk geïgnoreer het.[79][80][81] Die Kerk sou hom later ekskommunikeer ná sy skuldigbevinding aan ontvoering in 1976.[79]

In Washington het ondersoekers nog probeer sin maak uit die moorde wat net so skielik geëindig het as wat dit begin het. Om hulle te help, het hulle ’n databasis opgestel – dit was destyds ’n innoverende strategie. Hulle het ’n primitiewe rekenaar (in vergelyking met vandag se standaarde) gebruik omdat dit die enigste een was wat tot hul beskikking was. Hulle het talle lyste in die rekenaar ingevoer – klasmaats en kennisse van die slagoffers, Volkswagen-eienaars met die naam "Ted", bekende seksoortreders ens. Hulle het die rekenaar gevra vir ooreenkomste. Uit duisende name het 26 op vier aparte lyste verskyn; een was Ted Bundy s'n. Speurders het ook ’n lys saamgestel van hul top-100 verdagtes en Bundy was ook daarop. Hy was "letterlik boaan die lys van verdagtes" toe die speurders hoor van sy arres in Utah.[82]

Arres en eerste verhoor wysig

Bundy is in Augustus 1975 deur ’n verkeerskonstabel van Utah in hegtenis geneem in Granger, ’n voorstad van Salt Lake City, nadat hy nie by ’n roetine-padblokkade stilgehou het nie.[83] Die verkeersman, wat gesien het sy motor se voorste sitplek is weg, het sy motor deursoek; hy het ’n skimasker, ’n masker van sykouse, ’n koevoet, boeie, vullissakke, ’n tou, ’n yspik en ander voorwerpe gekry wat aanvanklik vermoed is inbraaktoerusting was. Speurder Jerry Thompson het egter ’n soortgelyke verdagte en motorbeskrywing van die DaRonch-ontvoering in November 1974 onthou, asook Bundy se naam van Kloepfer se telefoonoproep in Desember 1974.

Bundy se woonstel is deursoek, maar niks wat op sy skuld dui, is gevind nie. Hy is op eie verantwoordelikheid vrygelaat. (Bundy het later gesê die polisie het ’n versameling Polaroid-foto's van sy slagoffers misgekyk wat hy in die pakkamer gehou het. Hy het dit ná sy vrylating vernietig.[84])

Die polisie van Salt Lake City het Bundy 24 uur per dag begin dophou en Thompson het saam met nog twee speurders na Seattle gevlieg om Kloepfer te ondervra. Sy het vir hulle vertel in die jaar voordat Bundy na Utah getrek het, het sy items in haar huis en Bundy se woonstel gekry wat nie vir haar sin gemaak het nie. Dit sluit in krukke, ’n sak gips wat hy erken het hy gesteel het, ’n slagtersbyl wat nooit vir kos maak gebruik is nie en wat hy ingepak het toe hy na Utah trek, doktershandskoene, ’n Oosterse mes in ’n houthouer en ’n sak vroueklere.[85] Bundy was voortdurend by almal in die skuld en Kloepfer het vermoed hy het feitlik alles van waarde wat hy besit het, gesteel. Hy het eenkeer gedreig on haar nek te breek as sy vir enigiemand vertel van ’n TV en stereostel waaroor sy hom uitgevra het.[86] Volgens haar was hy baie ontsteld toe sy haar hare, wat lank was en ’n middelpaadjie gehad het, wou kort sny. Sy sou soms in die nag wakker word en Bundy kry waar hy haar liggaam onder die lakens met ’n flitslig ondersoek. Die speurders het vasgestel Bundy was nie by Kloepfer op enige van die nagte dat die slagoffers verdwyn het nie.[87] Sy het eers kort daarna tydens ’n ondervraging gehoor van die bestaan van Stephanie Brooks en dat sy vir ’n rukkie in 1973 aan Bundy verloof was.[88]

In September het Bundy sy Kewer aan ’n jeugdige van Midvale verkoop.[89] Die Utah-polisie het daarop beslag gelê en FBI-tegnici het dit uitmekaargehaal en deursoek. Hulle het hare gevind wat ooreenstem met monsters van Caryn Campbell se hare.[90] Later het hulle ook hare gekry wat "mikroskopies ononderskeibaar" was van dié van Melissa Smith en Carol DaRonch.[91] Die FBI-spesialis Robert Neill het gesê die kans dat hare van drie slagoffers wat mekaar nie geken het nie, in een motor gekry word, sou ’n feitlik onmoontlike toeval wees.[92]

Op 2 Oktober 1975 het speurders ’n uitkenningsparade gehou en DaRonch het Bundy dadelik geïdentifiseer as "konstabel Roseland". Getuies van Bountiful het hom op dieselfde parade uitgeken as die vreemdeling wat by die skoolkonsert rondgehang het.[93] Daar was genoeg getuienis om hom van die ontvoering en misdadige aanranding van DaRonch aan te kla. Hy is vrygelaat op borgtog van $15 000, wat deur sy ouers betaal is.[94] Die meeste van die tyd was hy besig met sy verhoor en hy het in Kloepfer se huis gebly.

In November het drie ondersoekers – Jerry Thompson van Utah, Robert Keppel van Washington en Michael Fisher van Colorado – saam met 30 speurders en aanklaers vergader en inligting uitgeruil.[95] Hoewel hulle aan die einde van die vergadering oortuig was Bundy is die moordenaar wat hulle soek, het hulle saamgestem dat meer bewyse nodig was voordat hy aangekla kon word.[96]

Op 23 Februarie 1976 het Bundy tereggestaan op die ontvoering van DaRonch. Hy het afstand gedoen van sy reg op ’n jurie weens die publisiteit wat die saak geniet het. Op 1 Maart het regter Stewart Hanson jr. hom skuldig bevind aan ontvoering en aanranding.[97][98] Hy is op 30 Junie gevonnis tot een tot 15 jaar in die Utah-staatsgevangenis.[94] In Oktober is hy agter bosse in die binnehof van die tronk gekry met padkaarte, vliegtye en ’n bestaansorg (social security) –kaart Hy is vir ’n paar weke vir eensame opsluiting gestuur.[99] Later dié maand het Colorado-owerhede hom aangekla van Caryn Campbell se moord. Hy is in Januarie 1977 na Aspen oorgeplaas.[100][101]

Ontsnappings wysig

 
’n Foto van 1977, kort nadat hy weer in hegtenis geneem is ná sy eerste ontsnapping.

Op 7 Junie 1977 is Bundy na die Aspen-hof vervoer vir ’n voorverhoor. Hy sou sy eie verdediging waarneem en daarom is hy nie geboei nie.[102] Hy het tydens ’n verdaging gevra om die hofbiblioteek te besoek om navorsing te doen. Hier het hy uit ’n oop venster op die tweede verdieping gespring en sy enkel verstuit toe hy land. Hy het deur Aspen gestap en suid na die Berg Aspen geryloop. Hy het in ’n hut oorgeslaap, en kos en ’n mes gesteel. Nadat hy verdwaal en ’n lang ruk rondgedwaal het, het hy ’n motor gesteel en in pyn na Aspen gery. Hier is hy gewaar terwyl die motor oor die pad slinger en hy is weer in hegtenis geneem.[103]

 
In dié hofgebou het Bundy uit ’n oop venster gespring.[104]

Bundy het dadelik sy tweede ontsnapping begin beplan. Hy het ’n saaglem by ’n ander gevangene gekoop en $500 kontant bymekaargemaak wat oor ses maande deur besoekers, veral Carole Ann Boone, ingesmokkel is.[105] Saans het hy ’n gat in die hoek van sy sel se plafon gesaag en in die weke daarna oefenlopies gedoen om sy ontsnapping te oefen. Op 30 Desember, met die meeste van die personeellede met ’n Kersvakansie, het Bundy die tweede keer ontsnap – tot in die hoofbewaarder, wat die aand saam met sy vrou uit was, se woonstel. Hy het van die bewaarder se klere aangetrek en by die voordeur uitgestap.[106]

Hy het met ’n gesteelde motor oos gery. Toe die motor gaan staan, het hy verder geryloop en toe ’n bus gehaal na Denver, van waar hy per vliegtuig na Chicago gevlieg het. Die tronk het eers 17 uur later besef hy is weg. Teen dié tyd was Bundy in Chicago.[107]

Florida wysig

 
Op ’n perskonferensie in Tallahassee, Julie 1978 (Staatsargief van Florida).

Van Chicago is Bundy na Michigan, waar hy ’n motor gesteel en na Atlanta gery het. Van hier is hy op 8 Januarie per bus na Tallahassee, Florida. Hy het ’n kamer gehuur onder die naam Chris Hagen en ’n werk probeer kry, maar toe hy om sy identiteit gevra word, het hy van die plan afgesien.

Op die aand van 14 Januarie 1978 of vroeg die volgende oggend het Bundy ’n universiteitskoshuis deur ’n agterdeur binnegegaan.[108] Omstreeks 02:45 het hy Margaret Bowman, 21, met ’n stuk hout geslaan terwyl sy geslaap het en haar toe met ’n sykous verwurg.[109] Hy is daarna na die kamer van die 20-jarige Lisa Levy wat hy bewusteloos geslaan, verwurg en met ’n bottel seksueel aangerand het.[110] In ’n kamer langsaan het hy Kathy Kleiner aangeval, haar kakebeen gebreek en haar skouer beseer. Toe het hy Karen Chandler aangeval – sy het breinskudding opgedoen, en haar kakebeen, tande en ’n vinger is gebreek.[111] Speurders van Tallahassee het later vasgestel die vier aanvalle het binne minder as 15 minute plaasgevind, binne hoorafstand van meer as 30 getuies wat niks gehoor het nie.[108] Hierna het Bundy by ’n woonstel agt blokke van daar ingebreek en die student Cheryl Thomas aangeval. Sy is so beseer dat dit haar dansloopbaan beëindig het.[112] Op haar bed het die polisie ’n semenvlek en ’n sykousmasker gekry met twee hare wat met Bundy s’n ooreenstem.[113][114]

 
Lisa Levy en Margaret Bowman (Staatsargief van Florida).

Op 8 Februarie het Bundy na Jacksonville, Florida, gery met ’n gesteelde motor. Hier het hy die 14-jarige Leslie Parmenter, die dogter van Jacksonville se hoofspeurder, genader en hom geïdentifiseer as "Richard Burton" van die brandweer. Hy het gevlug toe haar ouer broer daar aankom.[115] Hy is daarna na Lake City, Florida, waar die 12-jarige Kimberly Diane Leach by haar skool verdwyn het op pad na ’n onderwyser se klaskamer. Haar gedeeltelik gemummifiseerde lyk is sewe weke later in ’n pakhuis gevind 56 km van Lake City.[116][117]

Op 12 Februarie het Bundy weer ’n motor, ’n Kewer, gesteel en weswaarts gery. Drie dae later het ’n polisieman, David Lee, hom van die pad getrek en uitgevind die Kewer is gesteel.[118] Ná ’n struweling is Bundy in hegtenis geneem. In die gesteelde motor was drie ID-dokumente van vrouestudente, 21 gesteelde kredietkaarte en ’n gesteelde TV-stel.[119]

Florida-verhore, huwelik wysig

 
Op pad van ’n voorverhoor in 1979 in Miami (Staatsargief van Florida).

Bundy is hierna na Miami geskuif, waar hy verhoor is vir die moorde en aanvalle van Junie 1979 in Tallahassee.[120] Daar was 250 verslaggewers van vyf kontinente by die verhoor en dit was die eerste een wat landwyd in Amerika gebeeldsend is.[121] Al het die hof vyf advokate aangestel, het Bundy weer ’n groot deel van sy verdediging self behartig. Polly Nelson het later geskryf: "Moordklagte het Ted in die gesig gestaar, met die moontlikheid van die doodstraf, en al wat vir hom saak gemaak het, was dat hy in beheer is."[122]

Die jurie het minder as sewe uur beraadslaag voordat hulle hom op 24 Julie 1979 skuldig bevind het aan twee moorde, twee pogings tot moord en twee aanklagte van inbraak. Hy het die doodstraf gekry vir elk van die moorde.[123][124]

Ses maande later is Bundy in Orlando skuldig bevind aan die ontvoering van en moord op Kimberly Leach.[125] Tydens die vonnisdeel van die verhoor het Bundy gebruik gemaak van ’n obskure Florida-wet wat lui dat ’n huweliksverklaring in die hof, voor ’n regter, ’n wettige huwelik uitmaak. Sy medewerker Carole Ann Boone het na Florida getrek om naby Bundy te wees en het tydens albei verhore vir hom getuig en ook ten gunste van sy karakter; hy het haar gevra om met hom te trou. Sy het ja gesê en Bundy het in die hof verklaar dat hulle wettig getroud is.[126][127]

Op 10 Februarie 1980 is Bundy vir die derde keer die doodstraf opgelê.[128] Dit sou die doodstraf wees wat eindelik amper nege jaar later voltrek is.[129]

In Oktober 1982 het Boone aan ’n dogter die lewe geskenk en gesê Bundy is die pa.[130][131] Hoewel kontakbesoeke nie by die Raiford-gevangenis toegelaat is nie, is dit bekend dat gevangenes geld gepoel het om bewaarders om te koop sodat hulle tyd alleen saam met hul vroulike besoekers kon deurbring.[130][132]

Die dodesel, bekentenisse en teregstelling wysig

 
Bundy nadat hy skuldig bevind is aan die Tallahassee-moorde.
 
Dié polisiefoto is geneem die dag ná sy vonnis weens die moord op Kimberly Leach (Staatsargief van Florida).

Kort ná die Leach-verhoor en voor die uitgerekte appèlproses begin het, het Bundy ’n reeks onderhoude aan Stephen Michaud en Hugh Aynesworth toegestaan. Terwyl hy meestal in die derde persoon gepraat het "om die stigma van bekentenis" te ontduik, het hy vir die eerste keer besonderhede oor sy misdade en denkproses begin bekend maak.[133]

Hy het erken hy was ’n dief en het gesê hy het goed gevoel om iets "te besit" nadat hy dit gesteel het. Besitting was blykbaar ook ’n groot motief vir die verkragtings en moorde.[134] Seksuele aanrandings, het hy gesê, het sy behoefte bevredig om sy slagoffers "ten volle te besit".[135] Eers het hy gemoor om te voorkom dat hy uitgevang word, maar later het moord deel van die "avontuur" geword. Die beste besitting was die neem van die lewe, het hy gesê. "En dan . . . die fisieke besit van die oorskot."[136]

Bundy het ook teenoor spesiale agent William Hagmaier van die FBI erken "dat moord later nie meer ’n wellus- of geweldsmisdaad is nie," het Hagmaier vertel. "Dit word besitting. Hulle is deel van jou . . . [die slagoffer] word deel van jou, en julle [twee] is vir altyd een . . . en die plek waar jy hulle vermoor en los, word vir jou heilig, en jy sal altyd na hulle terugkeer." Bundy het vir Hagmaier gesê hy het homself in sy vroeë jare as ’n "amateur" beskou, ’n "impulsiewe" moordenaar, voordat hy in wat hy genoem het sy "roofdierfase" inbeweeg het – min of meer in die tyd van die moord op Lynda Healy in 1974. Dit impliseer dat hy lank voor 1974 begin moor het, hoewel hy dit nooit eksplisiet erken het nie.[137]

Iewers in die tweede helfte van 1984 is Bundy deur ’n groep medegevangenes in die dodeselle aangeval. Hoewel hy ontken het dat hy aangerand is, het ’n paar gevangenes skuld beken; een bron het dit ’n "bendeverkragting" genoem.[138]

Die eerste teregstellingsdatum is vroeg in 1986 vasgestel op 4 Maart, maar dit is uitgestel voordat ’n nuwe datum, 2 Julie, in April vasgestel is. Kort ná April het Bundy teenoor Hagmaier en Nelson beken wat hulle beskou as die volle omvang van sy verwoesting, onder meer besonderhede oor wat hy ná hul dood met sommige van die slagoffers gedoen het. Hy het vir hulle gesê hy het die plekke waar hy die lyke gelos het, dikwels verskeie kere daarna weer besoek; dan sou hy by sy slagoffers se lyke lê en seks daarmee hê totdat ontbinding of verrotting hom gedwing het om op te hou. Soms het hy ure na dié plekke en terug gery, en soms het hy die hele nag daar deurgebring.[73] In Utah het hy grimering aan Melissa Smith se lewelose gesig aangebring en Laura Aime se hare verskeie kere gewas. "As jy tyd het," het hy vir Hagmaier gesê, "kan hulle enigiets wees wat jy wil hê hulle moet wees."[63] Hy het minstens 12 van sy slagoffers onthoof en van die koppe vir ’n ruk in sy woonstel gehou.[139]

Minder as 15 uur voor die 2 Julie-teregstelling het ’n hof die vonnis weer eens uitgestel om verskeie tegniese punte in Bundy se verhore te hersien en om vas te stel of Bundy geestelik gesond genoeg was om verhoor te word. Eindelik is ’n nuwe datum, 18 November 1986, vasgestel. Dit is weer uitgestel vir die aansoek om appèl en toe dit geweier word, is op ’n finale datum besluit: 24 Januarie 1989.[140] Hoewel die publiek ongeduldig geword het omdat Bundy se saak so lank voortsleep, is dit eintlik met opset besonder vinnig afgehandel en nie eens Bundy se regspan het vertragingstegnieke probeer toepas nie.[141]

Met geen verdere rede om sy misdade te ontken nie, het Bundy ingestem om openlik met die ondersoekers te praat. Hy het teenoor Keppel beken hy het die agt vroue in Washington en Oregon vermoor, asook nog drie voorheen onbekende slagoffers in Washington en twee in Oregon.[142] Volgens hom het hy die kop van nog ’n slagoffer, Donna Manson, in Kloepfer se kaggel verbrand.[143] Hy het ook vertel hoe dikwels hy die lyke van Hawkins, Ott en Naslund besoek het.

Teenoor speurders van Idaho, Utah en Colorado het hy nog moorde beken, ook ’n paar waarvan hulle nie bewus was nie. Later het dit duidelik geword hy weerhou sekere besonderhede in die hoop dat sy teregstellingsdatum weer uitgestel sou word.[144] Ondanks een poging van ’n Florida-regsgeleerde, Diana Weiner, om presies dit te reël, het dié taktiek nie geslaag nie.

Ted Bundy het vroeg die oggend van 24 Januarie 1989 in die elektriese stoel gesterf. Sowat 2 000 mense het oorkant die tronk gejuig, gedans en klappers geskiet terwyl hy tereggestel is[145][146] en toe die lykswa met sy liggaam by die tronk uitry.[147] Hy is veras in Gainesville, Florida[148], en sy as is volgens aanwysings in sy testament op ’n onbekende plek in Washington gestrooi.[149][150]

Patologie wysig

Bundy het verskeie sielkundige ondersoeke ondergaan en die kenners se menings was uiteenlopend. Dorothy Otnow Lewis, ’n professor in psigiatrie aan die Universiteit van New York se Mediese Skool en ’n kenner van gewelddadige gedrag, het aanvanklik ’n diagnose van bipolêre gemoedsteuring gemaak,[151] maar dit later meer as een keer verander.[152][153] Sy het ook die moontlikheid van ’n gesplete persoonlikheid genoem na aanleiding van beskrywings in die hof. ’n Groottante van Bundy het getuig oor ’n episode saam met hom: "... dit het gelyk of hy in ’n ander, onherkenbare persoon verander. Sy was skielik bang vir haar gunsteling-nefie toe hulle op ’n trein wag terwyl dit donker word. Hy het in ’n vreemdeling verander."[154] Lewis het ook onthou dat ’n tronkamptenaar in Tallahassee ’n soortgelyke transformasie beskryf het: "Hy het gesê: 'Hy het snaaks geword.' Hy het ’n metamorfose ondergaan, ’n liggaams- en gesigsverandering, en dit was amper asof hy ’n reuk afgee. Hy het gesê daar was by Bundy 'feitlik ’n persoonlikheidsverandering … dit was die dag toe ek vir hom bang was'."[155] Narsistiese persoonlikheidsteuring is ook voorgestel in minstens een daaropvolgende analise.[156]

Hoewel dit vir kenners moeilik was om ’n presiese diagnose te maak, dui die meeste bewyse op iets anders as bipolêre steuring of ’n ander psigose,[157] en eerder op antisosiale persoonlikheidsteuring.[158][159] Sulke pasiënte, na wie dikwels as "sosiopate" of "psigopate" verwys word, is dikwels baie sjarmant, selfs charismaties, maar onder die uiterlike is daar min ware persoonlikheid of insig.[160] Die meeste sosiopate is nie psigoties nie; hulle kan geredelik tussen reg en verkeerd onderskei, maar dié vermoë het min uitwerking op hul gedrag.[161] Hulle het geen skuldgevoelens of selfverwyt nie,[160] ’n punt wat deur Bundy self erken is. "Skuldgevoelens los nie regtig enigiets op nie," het hy in 1981 gesê. "Dit benadeel jou … ek veronderstel ek is in die benydenswaardige posisie dat ek nie met skuldgevoelens opgeskeep sit nie."[162] Die aanklaer George Dekle het geskryf: "Sosiopate is egotistiese manipuleerders wat dink hulle kan enigiemand om die bos lei."[163] Een psigiater het erken: "Soms het hy selfs vir my gemanipuleer."[164] Op die ou end stem Lewis saam met die meerderheid: "Ek sê altyd vir my studente ek sal vir hulle aandete koop as hulle vir my ’n ware psigopaat kan wys," het sy vir Nelson gesê. "Ek het nooit gedink hulle bestaan nie … maar ek dink Ted kon een gewees het, ’n ware psigopaat, sonder enige berou of empatie."[165]

Die middag voor sy teregstelling het Bundy ’n onderhoud toegestaan aan James Dobson, ’n sielkunde en die stigter van die evangeliese organisasie Focus on the Family.[166] Hy het van die geleentheid gebruik gemaak om nuwe stellings te maak oor geweld in die media en die pornografiese "wortels" van sy misdade. Hy het beweer hy het verslaaf geraak aan misdaadtydskrifte en pornografie wat seks gewelddadig uitbeeld. Hy sou glo al hoe erger en eksplisieter pornografie soek. "Tot jy ’n punt bereik waar pornografie net so ver gaan … waar jy begin wonder of jy meer daaruit sal put om dit te doen eerder as om net daaroor te lees of daarna te kyk."[167] Hy het geweld in die media blameer vir die Ted Bundys van die wêreld[168] en gesê die FBI moet teaters waar volwasse prente gewys word, dophou en teatergangers volg wanneer hulle uitkom.[2] "Julle gaan my doodmaak," het hy gesê, "en dit sal die gemeenskap teen my beskerm. Maar daar buite is nog talle mense wat verslaaf is aan pornografie, en julle doen niks daaraan nie."[168]

Verskeie biograwe,[169][170][171] navorsers[172] en ander waarnemers[173] het geglo sy skielike veroordeling van pornografie was ’n laaste manipulerende poging om vir Dobson, ’n groot teenstander van pornografie, presies te vertel wat hy wou hoor.[174] Hy het in 1980 vir Michaud en Aynsworth en, die aand voordat hy met Dobson gepraat het, vir Hagmaier gesê pornografie het feitlik geen rol in sy ontwikkeling as ’n reeksmoordenaar gespeel nie.[175]

 
Hagmaier en Bundy tydens hul laaste onderhoud op 23 Januarie 1989.

Rule en Aynesworth het albei opgelet dat Bundy altyd iets of iemand anders blameer het. Selfs nadat hy eindelik op 30 moorde skuld beken het, het hy nooit verantwoordelikheid vir enige van hulle aanvaar nie – selfs toe hy die geleentheid tydens die Tallahassee-verhoor gekry het, iets wat die doodstraf kon voorkom het.[176] Hy het die skuld op ’n verskeidenheid sondebokke geplaas, onder andere sy gewelddadige oupa, die afwesigheid van ’n biologiese pa, die geheimhouding oor wie sy ouers is, alkohol, die media, die polisie (wat volgens hom bewyse geplant het), die gemeenskap in die algemeen, geweld op televisie en, eindelik, pornografie.[177] Hy het gesê televisieprogramme het hom "gebreinspoel" om kredietkaarte te steel.[178] Op minstens een geleentheid het hy selfs probeer om sy slagoffers die skuld te gee: "Ek ken mense wat … kwesbaarheid uitstraal," het hy in 1977 in ’n brief aan Kloepfer geskryf. "Hul gesigsuitdrukkings sê: 'Ek is bang vir jou.' Hierdie mense lok mishandeling uit … Deur te verwag om seergemaak te word, moedig hulle dit subtiel aan?"[179]

Daar was ’n groot mate van delusie by sy denke betrokke. "Bundy was altyd verbaas wanneer iemand agtergekom het een van sy slagoffers is weg," sê die psiagter David von Drehle, "want hy het geglo Amerika is ’n plek waar almal onsigbaar is buiten aan hulself. En hy was altyd verstom wanneer iemand getuig het hulle het hom op ’n sekere plek gesien, want Bundy het nie geglo mense sien mekaar nie."[180]

"Ek weet nie hoekom almal daarop uit is om my te kry nie," het hy teenoor Lewis gekla. Hy het geen idee gehad van die erns van sy dade nie, het sy gesê.[175] Keppel het geskryf: "’n Langtermyn-reeksmoordenaar rig kragtige versperrings op teen sy skuldgevoelens, mure van ontkenning wat soms nooit oorbrug kan word nie."[181]

Verwysings wysig

  1. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 263.
  2. ↑ 2,0 2,1 Nelson 1994, p. 319.
  3. ↑ VermontWoman.com Geargiveer 26 Junie 2007 op Wayback Machine. URL besoek op 2012-04-03.
  4. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 56.
  5. ↑ Kendall 1981, pp. 40–41.
  6. ↑ Rule 2009, pp. 51–52.
  7. ↑ Rule 2009, p. 9.
  8. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 330.
  9. ↑ Rule 2000, p. 8.
  10. ↑ Nelson 1994, p. 155.
  11. ↑ Nelson 1994, pp. 277–78.
  12. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, pp. 74–77.
  13. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 64.
  14. ↑ Rule 2009, p. 13.
  15. ↑ Rule 2000, pp. 18–20.
  16. ↑ Rule 2009, p. 39.
  17. ↑ Rule 2009, p. 46.
  18. ↑ Rule 2009, pp. 22, 43–44.
  19. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 79.
  20. ↑ Foreman 1992, p. 16.
  21. ↑ Rule 2000, pp. 44–47.
  22. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 81–84.
  23. ↑ Keppel 2005, p. 400.
  24. ↑ Nelson 1994, pp. 282–84.
  25. ↑ 25,0 25,1 Keppel 2005, p. 387.
  26. ↑ Keppel 2005, p. 396.
  27. ↑ Rule 2000, p. 526.
  28. ↑ Keppel 2005, pp. 399–400.
  29. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, p. 87.
  30. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 28.
  31. ↑ Rule 2009, pp. 60–62.
  32. ↑ Kennicott, Philip (19 Februarie 2010). "Ted Bundy's VW goes on display at D.C. crime museum, but should it?". Washington Post. ISSN 0190-8286. Besoek op 24 April 2011.
  33. ↑ "Ted Bundy's Car at National Museum of Crime and Punishment". CrimeMuseum.org. National Museum of Crime & Punishment. 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Mei 2011. Besoek op 24 April 2011.
  34. ↑ Keppel 2005, pp. 42–46.
  35. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 31–33.
  36. ↑ Rule 2009, pp. 75–76.
  37. ↑ Rule 2009, pp. 73–74.
  38. ↑ Rule 2009, p. 77.
  39. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 37.
  40. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 38.
  41. ↑ Rule 2000, p. 75.
  42. ↑ Michaud, Stephen G. "The Only Living Witness: The True Story Of Ted Bundy". True TV Crime Library: Criminal Minds and Methods (in Engels). Turner Broadcasting System. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 24 April 2011.
  43. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, p. vi.
  44. ↑ Rule 2009, pp. 90–91.
  45. ↑ Keppel 2005, pp. 3–6.
  46. ↑ Rule 2009, pp. 99–101.
  47. ↑ Foreman 1992, p. 45.
  48. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, pp. 139–42.
  49. ↑ Nelson 1994, pp. 294–295.
  50. ↑ Keppel 2005, pp. 61–62.
  51. ↑ Rule 2000, pp. 103–05.
  52. ↑ Keppel 2005, p. 18.
  53. ↑ Keppel 2005, pp. 25–30.
  54. ↑ Keppel & Michaud 2011, p. 99.
  55. ↑ Rule 2009, pp. 130–31.
  56. ↑ Nelson 1994, p. 55.
  57. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, pp. 143–46.
  58. ↑ Sullivan 2009, p. 96.
  59. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 92–93.
  60. ↑ Rule 1989, p. 112.
  61. ↑ Bell, Rachael. "Ted Bundy: Killing Spree". True TV Crime Library: Criminal Minds and Methods (in Engels). Turner Broadcasting System. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 1 Mei 2011.
  62. ↑ Rule 1989, p. 486.
  63. ↑ 63,0 63,1 Michaud & Aynesworth 1999, pp. 334–35.
  64. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 93–95.
  65. ↑ "Bing Maps; Murray to Bountiful". bing.com. Microsoft. Besoek op 24 April 2011.
  66. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 95–97.
  67. ↑ Kendall 1981, pp. 78–79.
  68. ↑ Rule 2009, pp. 148–49.
  69. ↑ Rule 2009, pp. 149–50.
  70. ↑ Rule 1989, p. 126.
  71. ↑ Rule 2000, pp. 132–36.
  72. ↑ Keppel 2005, pp. 402–07.
  73. ↑ 73,0 73,1 Keppel 2010, Kindle location 7431–98.
  74. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 110.
  75. ↑ Sullivan 2009, pp. 137–38.
  76. ↑ Kendall 1981, pp. 140–41.
  77. ↑ Rule 2009, pp. 164–65.
  78. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 343.
  79. ↑ 79,0 79,1 Smith, Stephen C. (19 Augustus 1979). "Momma's boy to murder: Saga of Ted Bundy". Lakeland Ledger. Associated Press. p. 4B. Besoek op 24 April 2011. Morgan said Bundy was raised as a Lutheran but was baptized into the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints in Utah in August 1975.
  80. ↑ Bennett, Roger; Connaughton, Ken (14 April 1978). "Mass murderer or scapegoat?: Bundy evidence can't back theories". Ellensburg Daily Record. UPI. p. 18. Besoek op 24 April 2011.
  81. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 158: "Bundy joined the Mormon Church that September."
  82. ↑ Keppel 2005, pp. 62–66.
  83. ↑ Gehrke, Robert (20 Augustus 2000). "Officer recalls Bundy's '75 capture". Deseret News (in Engels). Associated Press. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Julie 2019. Besoek op 24 April 2011.
  84. ↑ Nelson 1994, p. 258.
  85. ↑ Rule 2000, p. 167.
  86. ↑ Kendall 1981, p. 74.
  87. ↑ Rule 2009, pp. 187–94.
  88. ↑ Kendall 1981, pp. 96–100.
  89. ↑ Rule 2009, pp. 226–27.
  90. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 188.
  91. ↑ Rule 2000, p. 250.
  92. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 189–91.
  93. ↑ Rule 2009, pp. 178–79.
  94. ↑ 94,0 94,1 Foreman 1992, p. 24.
  95. ↑ Rule 2009, pp. 213–15.
  96. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 163–65.
  97. ↑ Kendall 1981, pp. 140–141.
  98. ↑ Rule 2009, p. 205.
  99. ↑ Rule 2009, pp. 265–267.
  100. ↑ Rule 1989, p. 219.
  101. ↑ Foreman 1992, p. 25.
  102. ↑ Rule 2009, p. 285.
  103. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 203–05.
  104. ↑ Winn & Merrill 1980.
  105. ↑ Rule 2009, p. 306.
  106. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 209–11.
  107. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 212–13.
  108. ↑ 108,0 108,1 Rule 2009, p. 332.
  109. ↑ Foreman 1992, p. 34.
  110. ↑ Rule 1989, pp. 278–79.
  111. ↑ Miller, Gene; Buchanan, James (10 Julie 1979). "A "Cool" Bundy – Friends Of Two Murdered Sorority Sisters Testify As Pace Of Trial Picks Up". Evening Independent. Besoek op 6 Julie 2011.
  112. ↑ Rule 2009, p. 340.
  113. ↑ Rule 1989, p. 277.
  114. ↑ Rule 2009, p. 339.
  115. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 243–44.
  116. ↑ "The History of the Florida Highway Patrol 1972–1982". flhsmv.gov (in Engels). Florida Highway Safety and Motor Vehicles. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Junie 2012. Besoek op 30 April 2011.
  117. ↑ Rule 1989, pp. 324–25.
  118. ↑ "Pensacola Police Make a Mark in History". pensacolapolice.com (in Engels). Pensacola Police Department. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Junie 2017. Besoek op 24 April 2011.
  119. ↑ Rule 2009, p. 367.
  120. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 274.
  121. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 10.
  122. ↑ Nelson 1994, p. 87, 91.
  123. ↑ Bundy v. State, 455 So.2d 330 (Fla.1984) Geargiveer 16 September 2012 op Wayback Machine. URL besoek op 2011-07-21.
  124. ↑ Bundy v. Wainwright, 808 F.2d 1410 (Fla. 1987) Geargiveer 7 April 2012 op Wayback Machine. URL besoek op 2011-07-21.
  125. ↑ Bell, Rachael. "Ted Bundy: The Kimberly Leach Trial". True TV Crime Library: Criminal Minds and Methods (in Engels). Turner Broadcasting System. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 1 Mei 2011.
  126. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, pp. 308–10.
  127. ↑ "Bundy's wife is pregnant – but she refuses to kiss, tell". Deseret News. Associated Press. 30 September 1981. Besoek op 25 April 2011.
  128. ↑ Hagood, Dick (10 Februarie 1980). "Bundy Jury: Death" Florida Times Union archive Geargiveer 28 Junie 2010 op Wayback Machine. URL besoek op 2011-08-30.
  129. ↑ Nelson 1994, p. 7.
  130. ↑ 130,0 130,1 Rule 2009, p. xxxiv.
  131. ↑ Nelson 1994, p. 56.
  132. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 272; "Bundy, Boone en ’n bewaarder het almal aan hierdie bron vertel dat die paartjie van minstens een besoek gebruik gemaak het om hul huwelik te voltrek".
  133. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, pp. 15–17.
  134. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, p. 41.
  135. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, pp. 102–14.
  136. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, pp. 124–26.
  137. ↑ Rule 2009, pp. 380–96.
  138. ↑ Dekle 2011, p. 216.
  139. ↑ Keppel 2005, pp. 378, 393.
  140. ↑ Mello 1997, pp. 103–106.
  141. ↑ Von Drehle 1995, p. 297.
  142. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 337.
  143. ↑ Keppel 2005, p. 395.
  144. ↑ Keppel 2010, Kindle location 7600–05.
  145. ↑ "Bundy Finally Draws Cheers: Hundreds Celebrate Execution". Orlando Sentinel (in Engels). 25 Januarie 1989. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Februarie 2019. Besoek op 19 Julie 2011.
  146. ↑ "2,000 Cheer Execution of Killer Bundy; `Thank God, It's Finally Over'". Washington Post. 25 Januarie 1989. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 April 2013. Besoek op 19 Januarie 2013. Subskripsie nodig
  147. ↑ Nelson 1994, pp. 311–321.
  148. ↑ Nelson 1994, p. 323.
  149. ↑ Rule 2009, pp. xxxvi–xxxvii.
  150. ↑ "Bundy's WIll Requests Cremation and Scattering of Ashes in Washington". Deseret News (in Engels). AP. 26 Januarie 1989. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Julie 2019. Besoek op 3 Januarie 2012.
  151. ↑ Nelson 1994, p. 152.
  152. ↑ Rule 2009, p. xiv.
  153. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 331.
  154. ↑ Nelson 1994, p. 154.
  155. ↑ Nelson 1994, pp. 231–232.
  156. ↑ Describing Ted Bundy’s Personality and Working towards DSM-V. Douglas B. Samuel en Thomas A. Widiger. Departement van Psigologie, Universiteit van Kentucky. (2007), 27 (1), pp. 20–22.
  157. ↑ Mack, Raneta Lawson (1999). A Layperson's Guide to Criminal Law. Westport, Conn: Greenwood. p. 136. ISBN 978-0-313-30556-6.
  158. ↑ Michaud & Aynesworth 1999, p. 13.
  159. ↑ Dobbert, Duane (2007). Understanding Personality Disorders. Praeger Publishers. p. 55. ISBN 978-0-275-98960-6. Besoek op 1 Julie 2013.
  160. ↑ 160,0 160,1 Long, Phillip W., M.D. "Antisocial Personality Disorder: World Health Organization ICD-10". www.mentalhealth.com. World Health Organization. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 September 2013. Besoek op 30 April 2011.{{cite web}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  161. ↑ Lilienfeld, Scott O.; Arkowitz, Hal (28 November 2007). "What "Psychopath" Means: It is not quite what you may think". Scientific American (December). ISSN 0036-8733. Besoek op 30 April 2011.
  162. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, p. 281.
  163. ↑ Dekle 2011, p. 131.
  164. ↑ Von Drehle 1995, p. 288.
  165. ↑ Nelson 1994, p. 316.
  166. ↑ Bundy, Ted; Dobson, Dr. James (24 Januarie 1989). "Final Interview with Dr. James Dobson". pureintimacy.org (in Engels). Focus on the Family. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 April 2019. Besoek op 30 April 2011.
  167. ↑ Shapiro, Ben (2005). Porn Generation. Washington, D.C.: Regnery Publishing. p. 160. ISBN 0-89526-016-6.
  168. ↑ 168,0 168,1 Cline, Victor B., Ph.D. "Pornography's Effects on Adults and Children". obscenitycrimes.org (in Engels). Morality in Media, Inc. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 September 2009. Besoek op 30 April 2011.{{cite web}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  169. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, p. 320.
  170. ↑ Rule 2009, p. 611.
  171. ↑ Keppel 2005, pp. 401-2.
  172. ↑ Hyatt, P (October 3, 2012): Statement Analysis: Ted Bundy's Final Interview. Blogspot.com archive. URL besoek op 2013-06-18.
  173. ↑ Goldstein, Al (8 Februarie 1989). "The Perversion of Truth Continues in Alleging a Porn-Crime Link". LA Times. Besoek op 18 Junie 2013.
  174. ↑ Nelson 1994, p. 318.
  175. ↑ 175,0 175,1 Michaud & Aynesworth 1999, p. 340.
  176. ↑ Rule 2009, pp. 603–04.
  177. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, pp. 216–22, 250.
  178. ↑ Rule 2009, p. 404.
  179. ↑ Kendall 1981, p. 167.
  180. ↑ Von Drehle 1995, pp. 288–289.
  181. ↑ Michaud & Aynesworth 1989, p. xi.

Bronne wysig

  • Dekle, George R. Sr. (2011). The Last Murder: The Investigation, Prosecution, and Execution of Ted Bundy (Hardcover uitg.). Santa Barbara: Praeger (Imprint of ABC-CLIO, LLC). ISBN 978-0-313-39743-1. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Foreman, Laura; The editors of Time-Life Books (1992). Serial Killers – True Crime (Hardcover uitg.). Alexandria, Virginia: Time-Life Books. ISBN 978-0-7835-0001-0. {{cite book}}: |author2= has generic name (hulp); Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Kendall, Elizabeth; (Pseudonym for Elizabeth Kloepfer) (September 1981). The Phantom Prince: My Life With Ted Bundy (Hardcover, 1st uitg.). Seattle: Madrona. ISBN 978-0-914842-70-5. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Keppel, Robert (2005). The Riverman: Ted Bundy and I Hunt for the Green River Killer (Paperback uitg.). New York: Pocket Books. ISBN 978-0-7434-6395-9. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp) Updated after the arrest and confession of the Green River killer, Gary Ridgway.
  • Keppel, Robert (2010). The Riverman: Ted Bundy and I Hunt for the Green River Killer (Kindle uitg.). New York: Simon & Schuster. ISBN 978-1-4391-9434-8. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Keppel, Robert D.; Michaud, Stephen G. (2011). Terrible Secrets: Ted Bundy on Serial Murder (Enhanced E-Book uitg.). Irving Texas: Authorlink Press. ISBN 978-1-928704-97-3. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Larsen, Richard W. (1980). Bundy: The Deliberate Stranger (Hardcover uitg.). Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice Hall. ISBN 978-0-13-089185-3. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Mello, Michael A. (1997). Dead Wrong: A Death Row Lawyer Speaks Out Against Capital Punishment (Paperback uitg.). Madison, Wisconsin: The University of Wisconsin Press. ISBN 0-299-15344-4. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Michaud, Stephen; Aynesworth, Hugh (Augustus 1999) [1983]. The Only Living Witness: The True Story of Serial Sex Killer Ted Bundy (Paperback; revised uitg.). Irving, Texas: Authorlink Press. ISBN 978-1-928704-11-9. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Michaud, Stephen; Aynesworth, Hugh (Oktober 1989). Ted Bundy: Conversations with a Killer (Paperback uitg.). New York: Signet. ISBN 978-0-451-16355-4. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp) Transcripts of the authors' Death Row interviews with Bundy.
  • Nelson, Polly (1994). Defending the Devil: My Story as Ted Bundy's Last Lawyer. New York: William Morrow. ISBN 978-0-688-10823-6. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Rule, Ann (1989). The Stranger Beside Me (Paperback; revised and updated uitg.). New York: Signet. ISBN 978-0-451-16493-3. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Rule, Ann (2000). The Stranger Beside Me (Paperback; updated 20th anniversary uitg.). New York: Signet. ISBN 978-0-451-20326-7. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Rule, Ann (2009). The Stranger Beside Me (Paperback; updated 2009 uitg.). New York: Pocket Books. ISBN 1-4165-5959-0. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Sullivan, Kevin M. (2009). The Bundy Murders: A Comprehensive History (Paperback uitg.). Jefferson, North Carolina: McFarland and Co. ISBN 978-0-7864-4426-7. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Von Drehle, David (1995). Among the Lowest of the Dead: The Culture on Death Row (Hardcover uitg.). New York, New Jersey: Crown. ISBN 978-0-8129-2166-3. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  • Winn, Steven; Merrill, David (1980). Ted Bundy: The Killer Next Door (Paperback uitg.). New York: Bantam. ISBN 978-0-553-13637-1. {{cite book}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)

Eksterne skakels wysig

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Ted_Bundy&oldid=2536228"