Wikipedia

Jeffrey Dahmer

Amerikaanse reeksmoordenaar, kannibaal en nekrofiel

Jeffrey Lionel Dahmer (21 Mei 1960 – 28 November 1994) was ’n Amerikaanse reeksmoordenaar. Hy het van 1978 tot 1991 altesaam 17 jong mans in Wisconsin en Ohio verkrag, vermoor en die lyke opgesny. Baie van sy latere moorde het ook nekrofilie, kannibalisme en die preservering van liggaamsdele behels.[1] Dahmer was ook bekend as die Milwaukee-kannibaal.

Jeffrey Dahmer
’n Foto van Dahmer op 17 jaar in 'n 1977-jaarboek.
’n Foto van Dahmer op 17 jaar in 'n 1977-jaarboek.
Gebore  (1960-05-21)21 Mei 1960
Oorlede  28 November 1994 (op 34)
Rede vir dood  Vermoor deur medegevangene
Land  VSA
Misdaad  Reeks moorde
Misdaadbesonderhede
Plek Ohio, Wisconsin
Datum(s)  18 Junie 1978 – 19 Julie 1991
Slagoffers  17
Vonnisbesonderhede
Aangekeer  22 Julie 1991
Vonnis  Lewenslange tronkstraf (16 keer)

Hy is op 15 Februarie 1992 skuldig bevind aan 15 van die 16 moorde wat hy in Wisconsin gepleeg het. Hy het later erken hy het 17 moorde gepleeg, die eerste hiervan in 1978 in Ohio. Die jurie het Dahmer se verweer van ’n geestesteuring verwerp en hy is tot 15 keer lewenslank gevonnis. Hy het later ’n 16de vonnis van lewenslange tronkstraf gekry vir die Ohio-moord in 1978.

Hy is op die oggend van 28 November 1994 deur ’n medegevangene in die tronk doodgeslaan.[2]

Vroeë lewe

wysig

Jeffrey Dahmer is op 21 Mei 1960 in West Allis, Wisconsin, gebore as die oudste seun van Joyce Annette Flint en Lionel Herbert Dahmer. Sy ma was van Walliese en sy pa van Duitse afkoms.[3]

Lionel Dahmer was ’n student in chemie en baie van die huis af weg. Joyce was bekend as ’n intense persoon wat baie aandag van Lionel geverg het wanneer hy tuis was. Sy het eenkeer probeer selfmoord pleeg deur ’n oordosis pille te drink waaraan sy verslaaf geraak het.[4] Dahmer het dus nie baie aandag van sy ouers gekry nie. Op skool was hy stil, maar het tog ’n paar vriende gehad.[5]

Van vroeg af was Dahmer geïnteresseerd in diere. Hy het groot insekte versamel en hulle in bottels gehou. Hy sou karkasse van dooie diere langs die pad optel en hulle naby hul huis in stukke sny. Hy het gesê hy stel belang in hoe die diere "inmekaarpas".[6]

In Oktober 1966 het die gesin na Doylestown, Ohio, verhuis.[7] Dahmer se ma het toe hul tweede kind verwag wat op 18 Desember 1966 gebore is, en Jeffrey is toegelaat om ’n naam te kies. Hy het die naam David gekies.[8] In dieselfde jaar het sy pa sy graad gekry en in die stad Akron, Ohio, as analitiese apteker begin werk.[9]

In 1968 het die gesin weer getrek, na Bath, Ohio. Op hoërskool is hy as ’n buitestaander met min vriende beskou. Hy het ook gedrink; dit is die eerste keer opgemerk toe hy 14 jaar oud was. Hy sou bier en sterk drank by die skool insmokkel[10] en dit voor, ná en tydens skooltyd drink. Hy het dit eenkeer sy "medisyne" genoem.[11] Sy onderwysers het hom as beleef en intelligent beskou, al het hy aanvanklik gemiddelde punte gekry.[12]

Toe hy puberteit bereik, het Dahmer besef hy is homoseksueel. Hy het dit nie vir sy familie vertel nie en hoewel hy en ’n ander seun ’n kort verhouding gehad het, het hulle nooit seks gehad nie.[13] Toe hy seksuele fantasieë begin kry, sou hy later vertel, het oorheersing en algehele beheer oor ’n onderdanige seksmaat deel daarvan uitgemaak.

Teen 1977 het Dahmer se punte erg begin daal. Sy ouers het vir hom ’n privaat onderwyser gekry, maar dié het net beperkte sukses behaal. In dieselfde jaar is Dahmer se ouers geskei. In Mei 1978 het hy sy hoërskoolloopbaan voltooi.

Eerste moord en diensplig

wysig
 
Josh Hitchens as Jeffrey Dahmer op 'n plakkaat vir 'n tonelstuk.

Dahmer het sy eerste moord in 1978 gepleeg toe hy 18 jaar oud was, net drie weke nadat hy met skool klaargemaak het. Hy het in dié tyd alleen in die gesin se huis gewoon. Hy het ’n 18-jarige ryloper, Steven Mark Hicks, opgelaai.[14][15] Dahmer het hom na sy huis gelok met beloftes van drank. Ná ure van saam drink, wou Hicks verder ryloop na ’n rock-konsert, maar Dahmer wou nie hê hy moes gaan nie.[16] Hy het hom van agter met ’n handgewig teen sy kop geslaan.[17] Toe Hicks bewusteloos neerval, het Dahmer hom verwurg, sy klere uitgetrek en gemasturbeer terwyl hy oor sy lyk staan.[17]

Die volgende dag het Dahmer die lyk opgekap en in ’n vlak graf in die agterplaas begrawe.[18] ’n Paar weke later het hy die lyk opgegrawe en die vleis van die bene afgesny.[19] Hy het die vleis in suur opgelos en in die toilet afgespoel; die bene het hy met ’n hamer stukkend geslaan en in die beboste gebied agter die gesin se huis gestrooi.[20]

Ná ’n onsuksesvolle kwartaal op universiteit het Dahmer opgeskop en by die Amerikaanse weermag aangesluit[21] waar hy as mediese spesialis opgelei is. Op 13 Julie 1979 het hy diens gedoen in Baumholder in Wes-Duitsland. ’n Medesoldaat het in 2010 beweer Dahmer het hom daar oor ’n tydperk van 17 maande herhaaldelik verkrag.[22] Hy het dit glo verskeie kere aan sy bevelvoerder gerapporteer, maar hy is nie geglo nie.[23]

Weens Dahmer se voortdurende alkoholmisbruik het sy werk verswak en hy is eindelik (eervol) uit die weermag ontslaan.[24][25] Op 24 Maart 1981 is hy na Fort Jackson gestuur, waar hy ’n vliegkaartjie kon kry na enige plek in Amerika waarheen hy wou gaan. Hy wou nie teruggaan huis toe nie en het Miami Beach, Florida, gekies.[26] Hier het hy werk by ’n toebroodjiewinkel gekry en ’n kamer in ’n nabygeleë motel gehuur. Hy het al sy geld op drank uitgegee en ná ’n paar maande is hy uit die motel geskop. In September 1981 het hy sy pa gebel en gevra of hy kan teruggaan Ohio toe.[27]

Ohio en West Allis

wysig

In Ohio het Dahmer bly drink en sy pa het hom in Desember 1981 na sy ouma in West Allis gestuur. Sy was die enigste familielid teenoor wie hy enige vorm van toegeneentheid getoon het.[28] Sy het aanvanklik ’n goeie invloed op hom uitgeoefen; hy het saam met haar kerk toe gegaan, takies vir haar verrig en ernstig werk gesoek, hoewel hy steeds gedrink het. Vroeg in 1982 het hy werk gekry as bloedtrekker by die Milwaukee-bloedplasmasentrum. Hy het die werk 10 maande lank gehou voordat sy pos afgeskaf is.[28] Die volgende twee jaar sou hy nie werk nie en het hy gelewe van geld wat sy ouma hom gegee het.[29]

In Januarie 1985 het hy werk gekry by ’n sjokoladefabriek en in dié tyd het hy die stad se gay kroeë, boekwinkels en saunas leer ken. Hy het ook ’n manlike mannekyn uit ’n winkel gesteel[30] en dit vir seksuele stimulasie gebruik totdat sy ouma daarop afgekom het en geëis het dat hy daarvan ontslae raak.[31]

Teen laat 1985 het hy saunas begin besoek waar hy seks met ander mans gehad het. Hy het egter gefrustreerd geraak as sy seksmaats beweeg tydens seks en hy het in Junie 1986 begin om slaappille in hul drankies te gooi. Dan het hy hul bewustelose liggaame misbruik. Eindelik is sy lidmaatskap van die saunas opgeskort en hy het hotelkamers begin huur om dié praktyk voort te sit.[32]

In dié tyd het Dahmer gelees van ’n 18-jarige jong man wat begrawe sou word. Hy het besluit om die lyk ná die begrafnis te gaan opgrawe, maar het van sy plan afgesien omdat die grond te hard was.[33]

In Augustus 1986[34] is hy in hegtenis geneem omdat hy voor twee 12-jarige seuns gemasturbeer het.[35][36] Dahmer het aanvanklik skuld beken, maar dit later teruggetrek. Die aanklag is verander na wanordelike gedrag en op 10 Maart 1987 is hy vir ’n proeftyd van ’n jaar gevonnis op voorwaarde dat hy berading kry.[37]

Daaropvolgende moorde

wysig

Ambassador-hotel

wysig

In November 1987 het Dahmer die 25-jarige Steven Tuomi van Ontonagon in ’n kroeg ontmoet en hom na die Ambassador-hotel genooi waar hy ’n kamer gehuur het. Volgens Dahmer was hy nie van plan om Tuomi te vermoor nie; hy wou hom net bedwelm en seks met sy bewustelose liggaam hê. Toe hy die volgende oggend wakker word, was Tuomi dood en sy eie vuiste en een voorarm was vol kneusplekke. Hy kon glad nie onthou dat hy Tuomi vermoor het nie[35][38] en "kon dit nie glo nie". Hy het toe ’n groot tas gekoop, Tuomi se lyk daarin gesit en dit na sy ouma se huis geneem. Daar het hy die volgende oggend die kop, arms en bene van die torso afgesny.[39] Hy het die vleis in hanteerbare stukke gesny en in plastieksakke gesit.[40] Die bene het hy in ’n laken toegedraai en met ’n hamer stukkend gekap. Hy het alles in ’n vullisdrom gegooi.[41]

Hy het die kop twee weke lank gehou, dit gekook en gebleik en vir seksuele stimulasie gebruik. Eindelik was dit te bros weens die bleikproses en hy het daarvan ontslae geraak.[42]

Nog moorde

wysig

Ná Tuomi se dood het Dahmer aktief begin soek na slagoffers. Hy sou die meeste in gay kroeë ontmoet, na sy ouma se huis lok en hulle net voor of ná seks bedwelm. Dan sou hy hulle verwurg.[43]

Twee maande ná die moord op Tuomi het Dahmer die 14-jarige manlike prostituut James Doxtator genooi om vir foto's te poseer. Daar het hy hom bedwelm en verwurg.[44] Dahmer het die lyk vir ’n week in die huis se kelder gelos voordat hy daarvan ontslae geraak het op dieselfde manier as voorheen. Op 24 Maart 1988 het hy die 22-jarige, biseksuele Richard Guerrero buite ’n kroeg ontmoet.[45] Hy is bedwelm en met ’n leergordel verwurg voordat Dahmer orale seks op die lyk uitgevoer het.[46] Die res van die proses was dieselfde as met Tuomi en Doxtator se moord.[47]

In September 1988 het Dahmer se ouma hom gevra om ander blyplek te soek weens sy gewoonte om jong mans laat snags huis toe te bring asook die slegte reuk in die kelder en motorhuis. Dahmer het ’n eenslaapkamerwoonstel gevind en op 25 September ingetrek.[48] Die volgende dag is hy in hegtenis geneem omdat ’n 13-jarige seun wat hy na sy woonstel gelok het, bedwelm en betas het.[49] In Januarie 1989 is hy skuldig bevind.[50] Hy sou in Mei 1989 gevonnis word.[51]

Twee maande ná sy skuldigbevinding en twee maande voordat hy gevonnis sou word, het Dahmer die vyfde keer gemoor. Sy slagoffer was die 24-jarige aspirant-model Anthony Sears, wat hy op 25 Maart 1989 in ’n gay kroeg ontmoet het. Volgens Dahmer het hy nie dié aand ’n slagoffer gesoek nie, maar Sears het net voor sluitingstyd met hom begin gesels. Hy het hom genooi na sy ouma se huis, waar hy intussen weer ingetrek het. Daar het hulle orale seks gehad voordat Dahmer hom bedwelm en verwurg het. Die volgende oggend het hy Sears se lyk in sy ouma se bad gesit en hom onthoof.[52] Hy het die vleis van die bene gestroop, die bene stukkend gekap en in ’n vullisdrom gegooi. Volgens Dahmer het hy Sears "besonder aantreklik" gevind; dit was sy eerste slagoffer van wie hy liggaamsdele gehou het: hy het sy kop en geslagsdele in asetoon gepreserveer[53] en in sy sluitkas by die werk gebêre. Toe hy die volgende jaar na ’n nuwe blyplek trek, het hy dit soontoe geneem.[54]

Op 23 Mei 1989[51] is Dahmer gevonnis tot ’n proeftyd van vyf jaar en ’n jaar in ’n werkkamp, waar hy uitgelaat sou word om te gaan werk; hy moes ook as ’n seksoortreder registreer.[55]

Ná 10 maande is hy uit die werkkamp vrygelaat en het sy proeftyd begin.[56] Hy het eers na sy ouma in West Allis teruggetrek[57] voordat hy in Mei 1990 by ’n nuwe woonstel in Milwaukee ingetrek het.

924 North 25th Street

wysig

Binne ’n week in sy nuwe woonstel by 924 North 25th Street het Dahmer sy sesde slagoffer, Raymond Smith, vermoor. Smith was ’n manlike prostituut vir wie Dahmer na die woonstel gelok het.[58] Hier het hy Smith ’n drankie met sewe slaappille gegee en hom met sy hande verwurg. Die volgende dag het hy ’n kitskamera gekoop en foto's van Smith se lyk in verskeie suggestiewe posisies geneem voordat hy dit in die badkamer opgesny het. Die arms, bene en pelvis het hy gekook en die bene in sy wasbak afgespoel.[59] Die skedel het hy met spuitverf geverf en langs Anthony Sears s’n gesit.[60] Dié het hy intussen van die werk af gebring.

Sowat ’n week later, op 27 Mei, het hy nog ’n jong man na sy woonstel gelok. Op dié geleentheid het hy egter per ongeluk self die gedokterde drankie gedrink. Toe hy wakker word, was die man weg en hy het ontdek hy is van $300 en ’n horlosie beroof.[61]

In Junie 1990 het Dahmer ’n 27-jarige kennis, Edward Smith, na sy woonstel genooi. Nadat hy hom verwurg het, het hy die liggaam maande lank in die vrieskas gehou.[62] Drie maande later het hy die 22-jarige Ernest Miller van Chicago na sy woonstel genooi. Dié keer het hy net twee slaappille gehad, en daarom het hy Miller se nekslagaar met ’n mes afgesny. Hy het foto's van die lyk geneem en dit daarna opgesny terwyl hy die afgesnyde kop gesoen en daarmee gepraat het.[63] Miller se hart, boarmspier en dele van die vleis is in die vrieskas gebêre;[64] die res van die skelet is in ’n oplossing gekook sodat die vleis maklik van die bene kan afkom. Die bene is in ’n ligte bleikmiddel laat lê. Hy het weer die skedel geverf en toe ’n laag emalje aangewend.[65]

Drie weke later, op 24 September, het Dahmer vir David Thomas, die 22-jarige pa van ’n kind, in ’n winkelsentrum raakgeloop en hom genooi om saam met hom by sy woonstel te kom drink. Nadat hy hom bedwelm het, was hy nie meer tot hom aangetrokke nie, maar hy het hom in elk geval vermoor omdat Thomas kwaad sou gewees het dat Dahmer hom bedwelm het. Hy het geen dele van die lyk gehou nie, maar wel foto's geneem tewyl hy die lyk opsny. Die foto's het gehelp om Thomas later te identifiseer.[66]

Dahmer sou eers weer vyf maande later moor. Hy het in dié tyd by sy paroolbeampte gekla dat hy angstig en depressief is en hy het selfs selfmoordgedagtes gehad.[67] In Februarie 1991 het Dahmer die 17-jarige Curtis Straughter vermoor. Hy het die skedel, hande en geslagsdele gehou. Minder as twee maande later, op 7 April, het hy die 19-jarige Errol Lindsey[68][69] raakgeloop en na sy woonstel genooi. Toe hy bedwelm was, het Dahmer ’n gat in sy skedel geboor en soutsuur daarby ingegooi om ’n permanente willose en onderdanige toestand te probeer teweegbring. Volgens Dahmer het Lindsey hierna wakker geword en gesê: "Ek het hoofpyn. Hoe laat is dit?"[70] Hierna het Dahmer hom weer bedwelm en verwurg.

Teen 1991 het ander woonstelbewoners in Dahmer se blok begin kla oor die slegte reuk wat uit sy woonstel kom, asook snaakse geluide soos goed wat val en die klank van ’n kettingsaag.[71] Toe die opsigter van die blok Dahmer daaroor kontak, het hy een keer gesê sy vrieskas het gebreek en die inhoud het sleg geword, en ’n ander keer dat al sy tropiese visse doodgegaan het.[72]

Op die middag van 26 Mei 1991 het Dahmer die 14-jarige Konerak Sinthasomphone na sy woonstel gelok; hy was die jonger broer van die seun wat Dahmer in 1988 gemolesteer het. Terwyl die seun bedwelm was, het Dahmer orale seks met hom gehad. Hy het daarna ’n gat in sy skedel geboor en soutsuur in die frontale lob van die brein gespuit.[73] Dahmer het verskeie biere gedrink terwyl hy langs die bewustelose Sinthasomphone lê. Toe het hy verder by ’n kroeg gaan drink en nog alkohol gekoop.[74]

Vroeg die oggend, op pad terug, het Dahmer die seun naby sy woonstel op ’n straathoek sien sit. Hy was nakend en het met drie histeriese vroue gesels wat by hom staan.[75] Dahmer het vir die vroue gesê die seun is sy minnaar en het hom probeer weglei. Die vroue het egter intussen 911 gebel.[76] Toe twee konstabels opdaag, het Dahmer gesê Sinthasomphone was sy 19-jarige minnaar en dat hy dikwels so optree as hy dronk is. Toe een vrou wou keer dat Dahmer hom weglei omdat die seun hom teengesit het en daar bloed by sy sitvlak uitgekom het, het een konstabel haar kru ingelig om hulle uit te los, want dit is duidelik ’n geval van twee minnaars wat baklei.[77][78][79]

Die konstabels het hierna saam met Sinthasomphone en Dahmer na laasgenoemde se woonstel geloop. Hulle het ’n vreemde reuk "soos dié van ontlasting" in die woonstel geruik (dit was die reuk van Hughes se ontbindende lyk).[80] Hulle is toe daar weg nadat hulle vir Dahmer gesê het hy "moet mooi kyk" na Sinthasomphone.[78][81]

’n Blote oproep sou onthul het Dahmer is ’n veroordeelde kindermolesteerder op parool.[82]

Hy het hierna nog soutsuur in Sinthasomphone se brein gespuit; dié keer was dit noodlottig. Die volgende dag het Dahmer by die werk afgevat om die twee lyke in sy woonstel op te sny. Hy het albei kopbene gehou.[83]

Teen die somer van 1991 het Dahmer sowat een persoon per week vermoor: op 30 Junie het hy na Chicago gereis en die 20-jarige Matt Turner by ’n bushalte raakgeloop.[84] Turner het sy aanbod aanvaar om na Milwaukee te reis sodat Dahmer foto's van hom kon neem. Daar is hy bedwelm, verwurg en sy lyk opgesny. Vyf dae later, op 5 Julie, het Dahmer die 23-jarige Jeremiah Weinberger na sy woonstel genooi. Hier het hy kookwater by Weinberger se skedel probeer inspuit. Dié het in ’n koma verval en is twee dae later dood.[85]

Op 15 Julie het Dahmer die 23-jarige Oliver Lacy na sy woonstel genooi en hom bedwelm. Dahmer wou dié keer die tyd uitrek wat hy saam met sy slagoffer deurbring. Nadat ’n poging om Lacy met chloroform bewusteloos te maak misluk het,[86] het Dahmer sy werk gebel en ’n dag af gevra. Hy het Lacy toe verwurg en met die lyk seks gehad voordat hy dit opgesny het. Die kop en hart is in die yskas gebêre, en die skelet in die vrieskas.[87]

Vier dae hierna, op 19 Julie, het Dahmer gehoor hy is afgedank.[88] Direk hierna het hy die 25-jarige Joseph Bradehoft na sy woonstel genooi, hom verwurg en twee dae op die bed gelos. Hierna het hy sy kop afgekap, skoongemaak en in die yskas gebêre.[89]

Arres

wysig

Op 22 Julie 1991 het Dahmer drie mans genader en hulle $100 beloof as hulle saam met hom na sy woonstel gaan, bier drink en hom geselskap hou.[90] Die 32-jarige Tracy Edwards het ingestem. Hy het ’n vreemde reuk gekry en die soutsuur op die vloer gesien. Dahmer het verduidelik hy gebruik dit om stene mee skoon te maak. Ná ’n rukkie het Dahmer skielik ’n boei om Edwards se een pols vasgemaak, maar kon nie daarin slaag om sy hande te boei nie.[91] Dahmer het toe gesê hulle moet kamer toe gaan sodat hy kaalfoto's van Edwards kon neem. Hier het hy ’n mes te voorskyn gebring en Edwards daarmee gedreig. Hy het onder meer vir hom gesê hy gaan sy hart eet.[92]

In herhaalde pogings om te keer dat Dahmer hom aanval, het Edwards bly sê hy is Dahmer se vriend en gaan hom nie verlaat nie.[93] Hy het toe voorgestel hulle gaan drink ’n bier in die sitkamer, waar daar lugreëling is. Hier het Edwards vir Dahmer in die gesig geslaan, hom van balans af gegooi en by die oop voordeur uitgevlug.[94]

In die straat het hy twee konstabels voorgekeer en vir hulle vertel wat gebeur het. Hy is saam met hulle na Dahmer se woonstel.[95] In die slaapkamer het een van die konstabels naakfoto's gekry en foto's van half opgesnyde menslike lyke. Toe Dahmer sien hy kom daarmee terug om vir sy kollega te wys, het hy met die konstabels begin baklei. Hulle het hom egter oorrompel en gebel vir nog polisiemanne. Intussen het hulle die afgesnyde kop van ’n man in die yskas gekry.[96]

Toe die polisie later die woonstel deeglik deursoek, het hulle vier afgesnyde koppe in die kombuis gekry. Sewe skedels, sommige geverf en ander gebleik, is in Dahmer se slaapkamer en in ’n kas gekry.[97] Ook twee menslike harte[98] en ’n stuk armspier is in die yskas gekry. In die vrieskas is ’n hele torso ontdek, plus ’n sak organe en stukkies vleis wat aan die ys vassit.[99] Elders in die woonstel is twee hele skelette gekry, ’n paar hande, twee afgesnyde en gepreserveerde penisse, ’n gemummifiseerde kopvel en nog drie torso's in ’n drom met ’n suuroplossing. Altesaam 74 foto's van die opsnyding van die slagoffers se lyke is gevind.[100]

Bekentenis

wysig

Die ondervraging van Dahmer deur speurder Patrick Kennedy het op 23 Julie 1991 begin. Oor ’n tydperk van twee weke het hy, en later ook speurder Patrick Murphy, Dahmer altesaam 60 uur lank ondervra.[101]

Dahmer het sy reg om ’n prokureur teenwoordig te hê van die hand gewys.[102] Hy het gesê hy wil alles beken, "want ek het dié gruwel geskep en dit maak net sin dat ek alles moontlik doen om ’n einde daaraan te bring".[103] Hy het erken hy het sedert 1987 altesaam 16 jong mans in Wisconsin vermoor, en nog ’n slagoffer, Steven Hicks, in 1978 in Ohio.

Die meeste slagoffers was bewusteloos toe hulle vermoor is, hoewel sommige gesterf het nadat soutsuur of kookwater in hul skedels gespuit is. Hy het erken hy het nekrofilie gepleeg met verskeie van sy slagoffers se lyke, onder meer met hul ingewande[104] terwyl hy hul lyke opgesny het. Hy het ook van die harte, lewers, boarmspiere en dele van die bobene geëet.[105]

Gevra oor hoekom hy in die twee maande voor sy arres soveel meer mense vermoor het, het hy gesê hy "het heeltemal meegevoer geraak"[106] deur sy drang om te moor. "Dit was ’n knaende en nimmereindigende begeerte om tot elke prys by iemand te wees. Iemand mooi, regtig mooi. Dit was eenvoudig heeldag lank in my kop."[107]

Op die vraag oor hoekom hy sewe skedels en twee volle skelette gehou het, het hy gesê hy was besig om ’n privaat altaar van die skedels te bou wat hy op ’n swart tafel wou neersit. Hy wou wierook op elke punt van die tafel sit en bo dit alles ’n groot blou lamp hang.[108] Die tafel wou hy voor ’n venster neersit wat bedek is met ’n swart, deurskynende stortgordyn, en hy wou in ’n swart leerstoel voor die altaar sit.[108]

Vonnis

wysig

Op 25 Julie 1991 is Dahmer aangekla van vier moorde. Teen 22 Augustus is hy aangekla van nog 11 moorde in die deelstaat Wisconsin.[103] Op 14 September het ondersoekers in Ohio dele van bene geïdentifiseer as dié van Steven Mark Hicks nadat hulle honderde ander beenstukke in die beboste gebied agter die Dahmers se gesinshuis gekry het.[109] Dahmer is drie dae later van Hicks se moord aangekla.[110]

Hy is nie aangekla van die moord op Steven Tuomi nie omdat dit nie sonder twyfel bewys kon word nie[111] en Dahmer dit nie kon onthou nie;[112] ook nie van poging tot moord op Tracy Edwards nie.[113]

Verhoor

wysig

Jeffrey Dahmer se verhoor het op 30 Januarie 1992 begin.[114] Hy het in Milwaukee voor regter Laurence Gram tereggestaan op 15 aanklagte van moord.[115]

Aangesien Dahmer skuld beken het, was die hoofdoel van die verhoor om te bepaal of hy ’n geeste- of persoonlikheidsteuring het:[116] die verdediging se verweer was dat Dahmer versteurd was weens sy drang tot nekrofilie, sy begeerte om met lyke seks te hê. Een sielkundige vir die verdediging het hom gediagnoseer met borderline-persoonlikheidsteuring.[117][118][119]

Die staat het die verweer van ’n geestesteuring verwerp en een sielkundige vir die staat het gesê Dahmer het nie aan nekrofilie gely nie omdat hy seks met lewende, willose mense wou hê. Hy het hom ook gediagnoseer met borderline-persoonlikheidsteuring.[120] ’n Ander sielkundige het gesê Dahmer het geen geestesiekte gehad nie; hy was ’n slinkse, berekende persoon.[121] Hy het Dahmer ook met borderline-persoonlikheidsteuring gediagnoseer.

’n Psigiater het ook getuig hy glo nie Dahmer was geestesiek nie; hy het tot uiterstes gegaan om die moorde te beplan en seker te maak niemand sien hom nie.[122] Sy misdade was dus nie impulsief nie.[123] Hy het ook geglo as Dahmer ’n onbeheerbare drang gehad het om te moor, sou hy nie groot hoeveelhede alkohol voor die tyd moes drink nie; hy het dit gedoen om sy inhibisie te oorkom sodat hy kon moor, want hy sou dit nie andersins kon doen nie.[123]

Op 15 Februarie het die jurie besluit Dahmer het nie aan ’n geestesteuring gely toe hy die moorde gepleeg het nie.[124] Op die eerste twee aanklagte is hy gevonnis tot lewenslange tronkstraf plus 10 jaar,[125] en op die ander 13 aanklagte verpligte lewenslange tronkstraf plus 70 jaar. Die doodstraf kon nie oorweeg word nie omdat Wisconsin dit in 1853 al afgeskaf het.[126]

Drie maande later is Dahmer aan Ohio uitgelewer om tereg te staan vir die moord op sy eerste slagoffer, Steven Hicks.[127] Hy het skuld beken en het op 1 Mei 1992 ’n 16de lewenslange tronkstraf gekry.[128]

Gevangenisstraf en dood

wysig

Dahmer het sy vonnis in die Columbia-gevangenis in Portage, Wisconsin, uitgedien.[129] Hy is vir die eerste jaar in eensame aanhouding gehou uit vrees vir sy veiligheid.[130] Daarna is hy met sy toestemming oorgeplaas na ’n afdeling met laer sekerheid, waar hy ’n werk gegee is om twee uur per dag die toiletblok skoon te maak.

Kort ná sy lang bekentenis in 1991 het Dahmer gevra of hy ’n Bybel kan kry.[116] Die versoek is toegestaan en Dahmer het al hoe meer tyd aan godsdiens gewy. Hy het ’n wedergebore Christen geword en in Mei 1994 is hy in die tronk gedoop.[131][132]

Op die oggend van 28 November 1994 het Dahmer en twee medegevangenes, Jesse Anderson en Christopher Scarver, hul selle verlaat vir werk. Hulle is vir sowat 20 minute sonder toesig in die gim se storte gelos. Kort hierna is Dahmer op die vloer gevind met ernstige kopwonde, hoewel hy nog geleef het. Hy is herhaaldelik met ’n ysterstaaf geslaan.[133] Hy is na ’n hospitaal gehaas, maar ’n uur later dood verklaar. Jesse Anderson is ook gewelddadig aangerand en is twee dae later dood.[134][135] Hul aanvaller, die 25-jarige Christopher Scarver, wat ’n vonnis van lewenslank uitgedien het vir ’n 1990-moord, het beken hy het hulle aangeval, hoewel hy nie die aanvalle vooraf beplan het nie. Hy is op 15 Mei 1995 nog twee vonnisse van lewenslange tronkstraf opgelê vir die moord op Dahmer en Anderson.[136]

Dahmer het in sy testament bepaal daar moet geen diens wees nie en sy lyk moet veras word.[137] Dit is in September gedoen en die as is tussen sy ouers verdeel.[138]

Verwysings

wysig
  1. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 214. ISBN 978-0-09-472060-2.
  2. ↑ Jeffrey Dahmer
  3. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 24. ISBN 978-0-340-59194-9.
  4. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 32. ISBN 978-0-340-59194-9.
  5. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. pp. 35–36. ISBN 978-0-340-59194-9.
  6. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 63. ISBN 978-0-09-472060-2.
  7. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 34. ISBN 978-0-340-59194-9.
  8. ↑ Dahmer 1994, p. 61.
  9. ↑ "JEFFREY DAHMER". Beacon Journal. 29 November 1994. Besoek op 25 Mei 2010.
  10. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 74. ISBN 978-0-09-472060-2.
  11. ↑ "Tuscaloosa News Aug. 3, 1991". News.google.com. 3 Augustus 1991. Besoek op 5 Desember 2013.
  12. ↑ Bardsley, Marilyn. "truTV.com" (in Engels). truTV.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Oktober 2013. Besoek op 5 Desember 2013.
  13. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 43. ISBN 978-0-340-59194-9.
  14. ↑ Robert J. Dvorchak; Lisa Holewa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. p. 40. ISBN 978-0-7090-5003-2.
  15. ↑ "Ohio Genealogical Society". Ogs.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Oktober 2013. Besoek op 5 Desember 2013.
  16. ↑ Purcell, Catherine E. (2006). "5". The Psychology of Lust Murder: Paraphilia, Sexual Killing, and Serial Homicide. Academic Press. p. 77. ISBN 978-0-12-370510-5. {{cite book}}: Onbekende parameter |coauthors= geïgnoreer (hulp)
  17. ↑ 17,0 17,1 Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 67. ISBN 978-0-340-59194-9.
  18. ↑ Roy, Jody M. Love to Hate NY: Columbia Univ. Press, 2002; pp. 102 et seq.
  19. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 99. ISBN 978-0-09-472060-2.
  20. ↑ Robert J. Dvorchak; Lisa Holewa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. pp. 43–44. ISBN 978-0-7090-5003-2.
  21. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 105. ISBN 978-0-09-472060-2.
  22. ↑ http://www.independent.co.uk/news/world/americas/soldiers-sexual-abuse--and-the-serial-killer-the-us-militarys-secret-sexual-assaults-8679271.html
  23. ↑ Blind to Betrayal: Why We Fool Ourselves We Aren't Being Fooled By Jennifer Freyd, Pamela Birrell p.40
  24. ↑ Dahmer 1994, pp. 110–111.
  25. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 78. ISBN 978-0-340-59194-9.
  26. ↑ "Did Dahmer Have One More Victim?". The Milwaukee Channel (in Engels). 1 Februarie 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Februarie 2012. Besoek op 5 Februarie 2007.
  27. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 80. ISBN 978-0-340-59194-9.
  28. ↑ 28,0 28,1 Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 82. ISBN 978-0-340-59194-9.
  29. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 135. ISBN 978-0-09-472060-2.
  30. ↑ Dahmer 1994, pp. 119–120.
  31. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 91. ISBN 978-0-340-59194-9.
  32. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 94. ISBN 978-0-340-59194-9.
  33. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 97. ISBN 978-0-340-59194-9.
  34. ↑ Dahmer 1994, p. 131.
  35. ↑ 35,0 35,1 Bardsley, Marilyn. "Jeffrey Dahmer — Serial Killer and Cannibal — Lust, Booze & Murder". TruTV.com (in Portugees). TruTV Crime Library. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 November 2017. Besoek op 26 Julie 2010.
  36. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 137. ISBN 978-0-09-472060-2.
  37. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 139. ISBN 978-0-09-472060-2.
  38. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 141. ISBN 978-0-09-472060-2.
  39. ↑ Bardsley, Marilyn. "truTV.com" (in Engels). truTV.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Februarie 2019. Besoek op 5 Desember 2013.
  40. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 110. ISBN 978-0-340-59194-9.
  41. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 142. ISBN 978-0-09-472060-2.
  42. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 111. ISBN 978-0-340-59194-9.
  43. ↑ Roy, Jody M. Love to Hate NY: Columbia Univ. Press, 2002; pp. 103 et seq.
  44. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 119. ISBN 978-0-340-59194-9.
  45. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 151. ISBN 978-0-09-472060-2.
  46. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 121. ISBN 978-0-340-59194-9.
  47. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 129. ISBN 978-0-340-59194-9.
  48. ↑ Dahmer 1994, p. 132.
  49. ↑ Dahmer 1994, pp. 133–135.
  50. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 171. ISBN 978-0-09-472060-2.
  51. ↑ 51,0 51,1 Robert J. Dvorchak; Lisa Holewa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. p. 63. ISBN 978-0-7090-5003-2.
  52. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 136. ISBN 978-0-340-59194-9.
  53. ↑ Bardsley, Marilyn. "Jeffrey Dahmer — Serial Killer and Cannibal — More Murders, More Arrests". TruTV.com (in Engels). TruTV Crime Library. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Februarie 2019. Besoek op 26 Julie 2010.
  54. ↑ Murder In Mind, issue 5, ISSN 1364-5803, p. 22
  55. ↑ Dahmer 1994, p. 138.
  56. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 138. ISBN 978-0-340-59194-9.
  57. ↑ Dahmer 1994, pp. 143–144.
  58. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 141. ISBN 978-0-340-59194-9.
  59. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 142. ISBN 978-0-340-59194-9.
  60. ↑ Robert J. Dvorchak; Lisa Holewa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. p. 174. ISBN 978-0-7090-5003-2.
  61. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. pp. 142–143. ISBN 978-0-340-59194-9.
  62. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 146. ISBN 978-0-340-59194-9.
  63. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 154. ISBN 978-0-340-59194-9.
  64. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. pp. 154–155. ISBN 978-0-09-472060-2.
  65. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. pp. 154–155. ISBN 978-0-340-59194-9.
  66. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 217. ISBN 978-0-09-472060-2.
  67. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. pp. 209–211. ISBN 978-0-09-472060-2.
  68. ↑ Bardsley, Marilyn. "Jeffrey Dahmer — Serial Killer and Cannibal — The Killing Binge". TruTV.com (in Portugees). TruTV Crime Library. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2012. Besoek op 26 Julie 2010.
  69. ↑ Dahmer 1994, p. 211.
  70. ↑ Killers, issue 5, p. 40
  71. ↑ Follow TIME Facebook Twitter Google + Tumblr (5 Augustus 1991). "The Little Flat of Horrors". TIME Magazine (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Augustus 2013. Besoek op 19 Augustus 2012. {{cite news}}: |author= has generic name (hulp)
  72. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 162. ISBN 978-0-340-59194-9.
  73. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 176. ISBN 978-0-340-59194-9.
  74. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 177. ISBN 978-0-340-59194-9.
  75. ↑ "Milwaukee Sentinel Jul. 26, 1991". News.google.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Februarie 2016. Besoek op 5 Desember 2013.
  76. ↑ Davis 1991, p. 7.
  77. ↑ By JAMES BARRONPublished: July 27, 1991 (27 Julie 1991). "N.Y. Times Jul. 27, 1991" (in Engels). Nytimes.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Junie 2018. Besoek op 5 Desember 2013.
  78. ↑ 78,0 78,1 Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 179. ISBN 978-0-340-59194-9.
  79. ↑ "The Milwaukee Journal Jul. 28, 1991". News.google.com. 28 Julie 1991. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Februarie 2016. Besoek op 5 Desember 2013.
  80. ↑ "The Tines-News Aug. 2, 1991". News.google.com. 2 Augustus 1991. Besoek op 5 Desember 2013.
  81. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 180. ISBN 978-0-340-59194-9.
  82. ↑ Bardsley, Marilyn. "Jeffrey Dahmer — Serial Killer and Cannibal — The Body in the Bedroom". TruTV.com (in Engels). TruTV Crime Library. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Februarie 2019. Besoek op 26 Julie 2010.
  83. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 182. ISBN 978-0-340-59194-9.
  84. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. pp. 252–253. ISBN 978-0-09-472060-2.
  85. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. pp. 188–189. ISBN 978-0-340-59194-9.
  86. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 190. ISBN 978-0-340-59194-9.
  87. ↑ Robert J. Dvorchak; Lisa Holewa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. p. 181. ISBN 978-0-7090-5003-2.
  88. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 184. ISBN 978-0-340-59194-9.
  89. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 185. ISBN 978-0-340-59194-9.
  90. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 192. ISBN 978-0-340-59194-9.
  91. ↑ Davis 1991, p. 151.
  92. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 23. ISBN 978-0-09-472060-2.
  93. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 24. ISBN 978-0-09-472060-2.
  94. ↑ Davis 1991, pp. 153–154.
  95. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 2. ISBN 978-0-340-59194-9.
  96. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 33. ISBN 978-0-09-472060-2.
  97. ↑ Davis 1991, p. 157.
  98. ↑ Davis 1991, p. 158.
  99. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 6. ISBN 978-0-340-59194-9.
  100. ↑ Bardsley, Marilyn. "Jeffrey Dahmer — Serial Killer and Cannibal — The Head in the Fridge". TruTV.com (in Portugees). TruTV Crime Library. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2012. Besoek op 26 Julie 2010.
  101. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 10. ISBN 978-0-340-59194-9.
  102. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 21. ISBN 978-0-340-59194-9.
  103. ↑ 103,0 103,1 Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 11. ISBN 978-0-340-59194-9.
  104. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 159. ISBN 978-0-340-59194-9.
  105. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. Constable Limited. p. 154. ISBN 978-0-09-472060-2.
  106. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 198. ISBN 978-0-340-59194-9.
  107. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. pp. 120–121. ISBN 978-0-340-59194-9.
  108. ↑ 108,0 108,1 Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 286. ISBN 978-0-340-59194-9.
  109. ↑ The Victoria Advocate, 14 September 1991
  110. ↑ "Dayton Daily News 22 September 1991". Nl.newsbank.com. Besoek op 5 Desember 2013.
  111. ↑ Robert J. Dvorchak; Lisa Holewa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. p. 56. ISBN 978-0-7090-5003-2.
  112. ↑ "Jeffrey Dahmer". Crime Library. Crime Museum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Februarie 2014. Besoek op 22 Oktober 2013.
  113. ↑ "Jeffrey Dahmer – Biography on Bio". Thebiographychannel.co.uk. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 September 2012. Besoek op 19 Augustus 2012.
  114. ↑ Dahmer 1994, p. 207.
  115. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 227. ISBN 978-0-340-59194-9.
  116. ↑ 116,0 116,1 Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 215. ISBN 978-0-340-59194-9.
  117. ↑ Dvorchak, Robert J. (1991). Milwaukee Massacre: Jeffery Dahmer and the Milwaukee Murders. Dell. ISBN 978-0-440-21286-7.
  118. ↑ Bogira, Steve (27 Augustus 1992). "The inner life of a psycho killer" (in Engels). Chicagoreader.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Desember 2018. Besoek op 5 Desember 2013.
  119. ↑ Ewing, Charles Patrick; McCann, Joseph T. (2006). Minds on Trial: Great Cases in Law and Psychology. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-518176-0.
  120. ↑ Silva MD, J. Arturo; Michelle M. Ferrari MD; Gregory B. Leong MD (November 2002). "The Case of Jeffrey Dahmer: Sexual Serial Homicide from a Neuropsychiatric Developmental Perspective" (PDF). Journal of Forensic Science. 47 (6). Besoek op 27 Augustus 2013.
  121. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 255. ISBN 978-0-340-59194-9.
  122. ↑ Masters, Brian (1993). The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder & Stoughton. p. 262. ISBN 978-0-340-59194-9.
  123. ↑ 123,0 123,1 "Milwaukee Journal Feb. 12, 1992". News.google.com. 12 Februarie 1992. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Februarie 2016. Besoek op 5 Desember 2013.
  124. ↑ Bardsley, Marilyn. "truTV.com" (in Engels). truTV.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Oktober 2013. Besoek op 5 Desember 2013.
  125. ↑ "Guilty!" Geargiveer 29 November 2010 op Wayback Machine, TIME Magazine, 18 Mei 1992
  126. ↑ Bardsley, Marilyn. "Jeffrey Dahmer — Serial Killer and Cannibal — End of the Road". TruTV.com (in Engels). TruTV Crime Library. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Februarie 2019. Besoek op 26 Julie 2010.
  127. ↑ Dahmer 1994, p. 241.
  128. ↑ "St. Petersburg Times 2 Mei 1992". News.google.com. 2 Mei 1992. Besoek op 5 Desember 2013.
  129. ↑ Murder in Mind (5): 36. ISSN 1364-5803. OCLC 498473511. {{cite journal}}: Ontbrekende of leë |title= (hulp)
  130. ↑ Murder in Mind (5): 36–37. ISSN 1364-5803. OCLC 498473511. {{cite journal}}: Ontbrekende of leë |title= (hulp)
  131. ↑ "Dahmer found religion, played pranks in prison". The Beaver County Times. Associated Press. 28 November 1994. Besoek op 5 Desember 2013.
  132. ↑ Bardsley, Marilyn. "Jeffrey Dahmer — Serial Killer and Cannibal — Did Dahmer Find God?". TruTV.com (in Engels). TruTV Crime Library. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Februarie 2019. Besoek op 26 Julie 2010.
  133. ↑ Terry, Don (29 November 1994). "Jeffrey Dahmer, Multiple Killer, Is Bludgeoned to Death in Prison". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Maart 2020. Besoek op 4 Julie 2014.
  134. ↑ "Dahmer Killer Charged". Time (in Portugees). 15 Desember 1994. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Augustus 2013. Besoek op 4 Julie 2014.
  135. ↑ Gleick, Elizabeth (12 Desember 1994). "The Final Victim". People (in Engels). Vol. 42, no. 24. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 April 2016. Besoek op 4 Julie 2014.
  136. ↑ "Jeffrey Dahmer's Killer Gets 2 Life Sentences". Daily News. Vol. 24, no. 70. Kingsport, Tenn. Reuters. 17 Mei 1995. p. 11. Besoek op 5 Desember 2013.
  137. ↑ "Body of Wisconsin Serial Killer Is Cremated". The New York Times (in Engels). 18 September 1995. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Junie 2018. Besoek op 5 Desember 2013.
  138. ↑ "Dahmer Cremated". The Vindicator. Youngstown, Ohio. 18 September 1995. p. A3. Besoek op 5 Desember 2013.

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Jeffrey_Dahmer&oldid=2560706"