Wikipedia

Operasie Totalize

Operasie Totalize (ook gespel "Operasie Totalise" in meer onlangse Britse bronne) was 'n aanval van die Geallieerde magte van die First Canadian Army gedurende die laaste fases van Operasie Overlord van 8 tot 13 Augustus 1944. Die bedoeling was om deur die Duitse verdediging te breek suid van Caen op die oostelike flank van die Geallieerde posisie in Normandië en om die sukses te benut en suidwaarts te beweeg om die hoërliggende gebied te wen noord van die stad Falaise. Die algehele doel was om die ineenstorting van die hele Duitse front te bespoedig en om die retirerende Duitse magte af te sny wat verder wes teen die Amerikaanse en Britse magte geveg het. Die veldslag word beskou as die intree operasie van die Kanadese Weermag wat amptelik aktief geword het op 23 Julie.[4]

Operasie Totalize
Deel van Operasie Overlord

'n Cromwell tenk en jeep ry verby 'n verlate Duitse Pak 43/41 anti-tenk geweer tydens Operasie Totalize, 8 Augustus 1944.
Datum 8–13 Augustus 1944
Ligging Normandië, Frankryk
Resultaat Gedeeltelike Geallieerde sukses
Strydende partye
Vlag van Kanada Kanada
Vlag van Verenigde Koninkryk Verenigde Koninkryk
Vlag van Pole Pole 		Vlag van Nazi-Duitsland Nazi-Duitsland
Bevelvoerders
Vlag van Kanada Guy Simonds Vlag van Nazi-Duitsland Kurt Meyer
Sterkte
85 000 mans[1]
2 000 vliegtuie[1]
720 artillerie stukke[1]
3 infanterie-divisies,
2 gepantserde divisies,
2 gepantserde brigades 		3 infanterie-divisies,
1 SS tenkdivisie,
1 swaar tenkbataljon
Ten minste 74 tenks[2]
Ongevalle
Ten minste 1 256 gesneuweldes
146+ tenks 		3 000 gesneuweldes
Ten minste 45 tenks[3]

In die vroeë ure van 8 Augustus 1944 het II Canadian Corps 'n aanval geloods waarin hulle gemeganiseerde infanterie gebruik het. Hulle het deur die Duitse front linies gebreek en belangrike posisies ingeneem wat diep binne die Duitse verdediging was. Die bedoeling was dat twee nuwe gewapende afdelings die geveg sou voortsit maar die betreklik onervare afdelings het gehuiwer en die Duitsers se gewapende teenaanvalle het die offensief vertraag. Nadat hulle 9 myl (14 km) gevorder het, is die Geallieerdes 7 myl (11 km) noord van Falaise gestuit en gedwing om 'n nuwe aanval te beplan.[3]

Agtergrond

wysig

Caen was 'n mikpunt van die Britse magte wat Sword strand op D-Dag aangeval het.[5] Die Duitse verdediging was egter op sy sterkste in hierdie sektor en die meeste van die Duitse versterkings wat na Normandië  gestuur was, was verbind tot die verdediging van die stad.[6] Die volgende ses weke was gekenmerk deur posisionele oorlogvoering. Verskeie pogings deur Britse en Kanadese magte om Caen te verower was onsuksesvol tot 9 Julie. Toe is die hele stad noord van die Ornerivier ingeneem tydens Operasie Charnwood. Tussen 18 Julie en  20 Julie het Britse magte Operasie Goodwood uitgevoer om die hele stad na die ooste en suide te omvleuel. Terselfdertyd het Kanadese magte Operasie Atlantic gereël om die Ornerivier oor te steek en die oorblywende dele van die stad op te ruim. Alhoewel Operasie Goodwood tot stilstand gekom het met swaar verlies aan tenks, het die twee operasies uiteindelik 'n vesting suid van Orne verseker van 6 myl (9.7 km) wyd en 3 myl (4.8 km) diep.[7]

Die Duitsers het steeds beheer gehad oor die terrein by Verrièresrif - 5 myl (8.0 km) suid van die stad. Die herhaalde Britse en Kanadese aanvalle rondom Caen (deels om die Duitsers weg te lei van die westelike gedeelte van die front[8] waar die First United States Army gereed gemaak het om uit die Geallieerde skans te breek) het daartoe gelei dat die Duitsers Verrièresrif verdedig het met van hulle sterkste en mees vasberade formasies. Dit het ingesluit elemente van drie SS Pantserdivisies van die I SS Panzer Corps.[8]

Binne 48 uur na afloop van Operasie Goodwood het die 2nd Canadian Infantry Division 'n aanval geloods teen die "formidabele" Duitse verdediging op Verrièresrif.[9] Hulle het meer as 1,300 slagoffers gehad en gebiedsuitbreiding was minimaal. Van 25 Julie tot 27 Julie is nog 'n poging aangewend om die rif te wen as deel van Operasie Spring. Swak uitvoering[10] het gelei tot omtrent 1,500 Kanadese verliese.[11] Die Slag van Verrièresrif het in totaal meer as 2,800 Kanadese verliese opgelewer.[12] Terwyl die rif steeds in Duitse besit was[13] het die 2nd Canadian Infantry Division 'n vastrapplek gekry op die rif tussen die dorp Verrières na St.Martin-de-Fontenay. Hier kon die troepe versamel ter voorbereiding van Totalize sonder dat die Duitsers hul kon waarneem.[14]

Op 25 Julie het die Amerikaners ook hul deurbreek offensief Operasie Cobra geloods. Dit het onmiddellike sukses bereik.[15] Teen die einde van die derde dag van die operasie het die Amerikaanse magte 15 myl (24 km) vordering suid van die Cobra beginpunt gemaak.[16] Op 30 Julie het Amerikaanse magte beheer geneem van Avranches aan die voet van die Cotentin-skiereiland. Die Duiste linkerflank was nou oop en binne 24 uur het eenhede van die United States Third Army Brittany ingeneem en verder suid en wes voortbeweeg deur die oop gebied sonder noemenswaardige weerstand.[17] Drie Duitse Pantserafdelings — die 1ste SS, 9de SS en 116de SS — is weswaarts geskuif van Verrièresrif af om hierdie nuwe bedreiging te trotseer.[13]

Die Britse Generaal Bernard Montgomery (bevelvoerder van die grondtroepe in Normandië) wou nou 'n aanval loods op die oostelike flank van die front om Falaise te kon inneem- menende dat so 'n skuif die algehele Duitse ineenstorting kon bespoedig.[18] Die First Canadian Army onder bevel van Luitenant-generaal Harry Crerar het die deel van die geallieerde front beheer. Dit het bestaan uit die Britse I Corps wat verantwoordelik was vir die verre oostelike flank van die geallieerde linies  - asook II Canadian Corps suid van Caen.[18] Canadian II Corps, sou Operasie Totalize afskop en was onder bevel van Luitenant-generaal Guy Simonds. Dit het bestaan uit  die 2nd Canadian Infantry Division, 3rd Canadian Infantry Division, 49th (West Riding) Infantry Division,[19] 51st (Highland) Infantry Division, 4th Canadian (Armoured) Division, 1st Polish Armoured Division, 2nd Canadian Armoured Brigade  en die Britse 33rd Armoured Brigade.[20]

Aanvalsplan

wysig

Die Duitse verdediging het baie sterk gebly op Verrièresrif.[21] Die voorste infanterieposisies was goed ingegrawe en het 'n wye terrein gehad om in te kon skiet.[22] Die grootste konsentrasie van eenhonderd 75 mm en 88 mm anti-tenk kanonne was ontplooi rondom die dorpe Cramesnil en Saint-Aignan-de-Cramesnil 3 myl (4.8 km) agter die voorste stellings sodat enige deurbrake met tenks gestuit kon word langs die Caen-Falaise pad.[21] Die frontlinie en diepteverdediging was gehou deur die 89ste Infanterie Afdeling, 85ste Infanterie Afdeling (wat van Rouen arriveer het) en die oorblywende magte van die 272nd Grenadier Infantry Division (wat uitgedun is deur die Kanadese tydens Operasie Atlantic).[20] Die 12th SS Panzer Division Hitlerjugend, met 'n bygaande swaar tenk bataljon – met vyftig tenks in totaal - was 'n reserwe mag 'n verdere 3 myl (4.8 km) agtertoe.[23] Sommige dele van die infanterie was onder aanvoering van die Duitse LXXXVI Korps, maar meeste van die sektor (en 12th SS Panzer Division) was onder die bevel van I SS Panzer Corps wat in die area aangekom het tydens Operasie Goodwood.[23]

Simonds het geweet dat infanterie-aanvalle wat gesteun word deur massa artillerie nie daarin kon slaag om die Duitse voorste linies te verslaan tydens Operasie Atlantic en Operasie Spring nie. Gedurende Operasie Goodwood het 'n bombardering deur vliegtuie van die RAF Bomber Command die Britte in staat gestel om deur die Duitse front te breek. Hulle het egter swaar verliese gely deur die ongeskonde Duitse diepteverdediging.[24] Infanterie was nie in staat om vinnig te volg en die leidende tenks te steun of die grondgebied agter hulle te beveilig nie (die opvolgeenhede is dus ook vertraag).[24] Ter oplossing van die uitdagings wat die terrein en die diepteverdediging meegebring het, het Simonds 'n radikale oplossing voorgestel wat in effek die wêreld se eerste, grootskaalse gemeganiseerde infanterie-aanval sou wees.[20]

Van die Kanadese en Britse infanterie-afdelings is tydelik toegerus met M7 Priest selfgedrewe kanonne vir die D-Dag landings. Hierdie wapens is daarna onttrek en vervang met gesleepte Ordnance QF 25 ponders. Simonds het die Priests laat omskep in Kangaroo gepantserde troepedraers wat die infanterie in staat gestel het om naby die tenks te volg oor enige terrein.[23] Aangesien die M7s van die Amerikaners geleen is, moes toestemming eers by hulle verkry word om dit te omskep in troepedraers.[25]

Simonds het lugslaankrag 'n belangrike deel gemaak van sy plan om deur die Duitse taktiese gebied te breek.[26] Die grondaanval sou voorafgegaan word deur 'n lugaanval en daarvoor was dit nodig dat die RAF bomwerpers die Duitse verdediging moes oorweldig – op beide flanke van 'n gebied wat vier myl wyd gestrek het al langs die Caen-Falaise pad – gedurende die nag van 7 Augustus.[27] In die vroeë ure van 8 Augustus sou twee aanvalsmagte met tenks en gepantserde troepedraers opmars langs hierdie korridor. Wes van die pad was die Canadian 2nd Division, die 4th Canadian Infantry Brigade en 2nd Canadian Armoured Brigade.[27] Oos van die pad was die British 51st Division, die 154th (Highland) Brigade en die British 33rd Armoured Brigade. Hierdie twee kolomme sou die voorste verdedigingslinie verbysteek en teen dagbreek die belangrikste Duitse anti-tenkmagte verower rondom Cramesnil en Saint-Aignan de Cramesnil.[27]

Die tweede fase sou onmiddellik volg. Die oorblywende vier infanteriebrigades van die 2nd Canadian en die 51st British sou die geïsoleerde voorste Duitse verdediging opruim terwyl die 3rd Canadian Division en die  British 49th Division (van die British I Corps) met bykomende aanvalle sou begin. Die 4th Canadian Armoured Division en Polish 1st Armoured Division sou met die korridor langs beweeg na Cramesnil en voorberei om verder suid te beweeg. Ter voorbereiding vir hul aanval sou bomwerpers van die United States Eighth Air Force die Duitse reserwestellings bombardeer by Hautmesnil.[28] Die uiteindelike doelwit was die hoë grond noord van Falaise, 15 myl (24 km) anderkant die beginpunt.[28]

Anglo-Kanadese aanval

wysig
 
Kaart van Operasie Totalize

Gedurende die aand van 7 Augustus 1944 is die aanvalsmagte in ses kolomme opgestel – elk slegs 4 voertuie wyd – bestaande uit tenks, Kangaroo troepedraers, half-gerusperde voertuie; self-gedrewe anti-tenk kanonne en mynbestandetenks.[29] Teen 23:00 het die swaar bomwerpers van die RAF Bomber Command begin met hul bombardering van Duitse stellings langs die hele Caen-front.[28] Teen 23:30 het die gepantserde kolomme hul opmars begin agter golwende spervuur.[28]

Die vordering was aanvanklik stadig omdat talle bestuurders van die troepedraers gedisorieënteerd geraak het in die baie stof wat die voertuie veroorsaak het.[23] Talle voertuie het vasgesit in bomkraters. Simonds het vele maniere gebruik om die kolomme te help om rigting te behou: sommige voertuie is toegerus met radiorigtingwysers; die artillerie het teikenmerkers afgevuur; Bofors 40 mm kanonne het opspoorders in sarsies afgevuur in die rigting van die opmars. Ten spyte van al hierdie maatreëls was daar steeds verwarring. Verskeie voertuie het gebots en ander is uit aksie gestel.[30]

Die aanval het egter beduidende gate in die Duitse verdediging geslaan.[28] Teen dagbreek het die aanvalskolomme van die British 51st Division hul beoogde posisies bereik. Die infanterie het binne 200 treë (180 m) van hul doelwitte van hul Kangaroo troepedraers afgeklim by die dorpe van Cramensnil en Saint-Aignan de Cramesnil en het vinnig die verdedigers oorrompel.[29] Die  kolomme van die Canadian 2nd Division is vertraag deur digte mis en onverwagse opposisie aan hul regterflank – maar teen die middag van 8 Augustus het die Geallieerdes die hele Verrières Rir oorgeneem.[31] Die nuwe metodes wat Simonds gebruik het, het verseker dat die aanvallers veel minder verliese gelei het as wat andersins met 'n gewone aanval die gevolg sou wees.[32]

Die Geallieerdes was gereed om op te trek teen die goedbewaakte dorp Cintheaux wat 2 myl (3.2 km) suid was van hul verste deurdringing. Simonds het die opmars eers gehalt om sodoende die veldartillerie en die gepantserde afdelings (4th Canadian en 1st Polish) kans te gee om in posisie te kom vir die tweede fase van die operasie.[28]

Duitse teenaanvalle

wysig

SS Generaal Kurt Meyer, bevelvoerder van die 12th SS Panzer Division het infanterie van verskeie formasies saamgevoeg en hulle opdrag gegee om Cintheaux in te neem. Hy het ook twee gevegsgroepe van sy eie afdeling teenoor die Kanadese front opgestel.[23] Hy het daardie selfde middag die twee gevegsgroepe opdrag gegee om 'n teenaanval te loods teen die voorste Geallieerde troepe.[33]

Op hierdie tydstip het die Geallieerde aanvalsplan 'n addissionele bombardering ingesluit deur die USAAF Eighth Air Force. Die 4th Canadian Armoured Division en die Polish 1st Armoured Division kon daarna verder suid voortgaan na Falaise aan beide kante van die Caen-Falaise pad.[34] Alhoewel die teenaanval van die 12th SS Panzer Division onsuksesvol was, het dit Meyer se tenks noord van die teikengebied geplaas wat deur die  Eighth Air Force gebombardeer is ter voorbereiding van die tweede fase van die Geallieerde aanval.[4] Hierdie tenks is nie deur die bombardering geaffekteer nie, en het die opmars van die Polish 1st Armoured Division vertraag,[4] wat  'n deurbraak aan die oostekant van die pad verhinder het. Wes van die pad het Duitse infanterie by Cintheaux ook Kanadese formasies se vordering opgehou. Beide hierdie afdelings was vir die eerste keer deel van die geveg en het nie hul aanvalle so hard geloods soos deur Simonds vereis nie. Teen die aand het hulle in verdedigingsformasies laer opgeslaan terwyl troepe gerus en voertuie toegerus is.[35]

In 'n poging om die momentum van die aanval te herstel het Simonds opdrag gegee aan 'n kolom van die 4th Canadian Armoured Division om beslag te lê op Hill 195 – net wes van die hoofpad  tussen Cintheaux en Falaise. Die kolom was bekend as Worthington Force. Hulle het hul vasgeloop in die agterhoede van 'n ander kolom – 'Halfpenny Force'- wat in 'n stryd was met die SS in Bretteville-le-Rabet en in hul poging om rondom hierdie kolom te beweeg het hul verdwaal. Met dagbreek op 9 Augustus was Worthington Force vier en 'n half myl oos van Hill 195 by Hill 140- halfpad tussen Estrees-la-Campagne en Mazieres. Hulle het weerstand gebied teen herhaalde Duitse teenaanvalle  maar het swaar verliese gely wat ook meeste van hul tenks ingesluit het. Teen 17:00 was die oorblywende troepe van Worthington Force óf gevange geneem óf gedwing om terug te trek.[35]

Omdat die kolom so ver van hul doelwit af was, kon eenhede wat gestuur is om hulle te help, hulle nie opspoor nie. 'n Ander mag het Hill 195 verower in 'n model nagaanval op 10 Augustus. Die Duitsers het egter tyd gehad om te terug te val en 'n verdedigende linie te vorm aan die Laisonrivier.[20] Teen 11 Augustus was die Anglo-Kanadese offensief tot stilstand gebring.[36]

Nagevolge

wysig
 
Kanadese troepe deursoek Duitse gevangenes tydens die vroeë fase van Operasie Totalize.

Die vroeë fases van die aanval was 'n groot sukses ten spyte van die swaar verliese wat die twee Geallieerde gepantserde afdelings gely het in hul poging om na Falaise op te mars.[35] Formasies van vier afdelings van die First Canadian Army het hul posisies gehou op Hill 195. Terselfdertyd het Geallieerde magte die Duitsers meer as 1,500 verliese toegedien.[37]

Majoor-generaal Rod Keller is onthef van sy  pos as bevelvoerder van die 3rd Canadian Infantry Division nadat hy swaar gewond is toe sy hoofkwartier getref is deur misplaaste bomme tydens 'n Amerikaanse lugaanval op Duitse stellings. Keller se swak prestasie in Totalize het veroorsaak dat Generaal Crerar vertroue in hom verloor het en geen verdere bevelsposte aan hom gegee is vir die res van die oorlog nie.[35] Simonds en Crerar het 'n opvolgoffensief georganiseer - Operasie Tractable- wat tussen 14 Augustus en 21 Augustus plaasgevind het.[37] Op 21 Augustus is die Falaise Pocket toegemaak met Kanadese en Poolse eenhede wat kontak gemaak het met Amerikaanse troepe na die suide toe. Dit beëindig Statebonddeelname aan die Slag van Normandië met 'n beslissende Geallieerde oorwinning.

Verwysings

wysig
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Hart, bl. 23
  2. ↑ Hart, bl. 32
  3. ↑ 3,0 3,1 Wilmot, bl. 414
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Bercuson, bl. 229
  5. ↑ Van der Vat, bl. 110
  6. ↑ Bercuson, bl. 215
  7. ↑ Van Der Vat, bl. 157
  8. ↑ 8,0 8,1 Van der Vat, bl. 161
  9. ↑ Bercuson, bl. 222
  10. ↑ Reid, bl. 52
  11. ↑ Stacey, bl. 194
  12. ↑ Zuehlke, bl. 166–168
  13. ↑ 13,0 13,1 Bercuson, bl. 226
  14. ↑ Reid, bl. 57
  15. ↑ Wilmot, pp.390–392
  16. ↑ Wilmot, bl. 393
  17. ↑ Wilmot, bl. 394
  18. ↑ 18,0 18,1 Wilmot, bl. 410
  19. ↑ Delaforce, bl. 138
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Van der Vat, bl. 166
  21. ↑ 21,0 21,1 D'Este, bl. 423
  22. ↑ Bercuson, bl. 221
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 Bercuson, bl. 228
  24. ↑ 24,0 24,1 Van der Vat, bl. 160
  25. ↑ Van der Vat, bl. 166.
  26. ↑ Perrun 2003, bl. 139.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Van der Vat, bl. 165
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 28,4 28,5 Zuehlke, bl. 168
  29. ↑ 29,0 29,1 Wilmot, p.412
  30. ↑ Roy, bl. 166
  31. ↑ Roy, bl. 167
  32. ↑ Wilmot, bl. 413
  33. ↑ D'Este, bl. 424
  34. ↑ D'Este, bl. 422
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 Bercuson, bl. 230
  36. ↑ Cawthorne, bl. 125
  37. ↑ 37,0 37,1 Bercuson, bl. 231
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Operasie_Totalize&oldid=2547164"