Ourikulêre terapie

Ourikulêre terapie (ook oorakupunktuur of ourikulêre akupunktuur) is 'n vorm van alternatiewe medisyne wat gebaseer is op die idee dat die oor 'n mikrostelsel is wat die hele liggaam weerspieël. Die terapie word toegepas op die ourikel, die buitenste gedeelte van die oor. Daar word beweer dat toestande wat die fisieke, geestelike of emosionele gesondheid van die pasiënt beïnvloed, behandel kan word deur slegs die oppervlak van die oor te stimuleer. Soortgelyke afbeeldings word in baie dele van die liggaam gebruik, insluitend die praktyke refleksologie en iridologie. Hierdie afbeeldings is nie gebaseer op of word nie ondersteun deur enige mediese of wetenskaplike bewyse nie en word dus as 'n skynwetenskap beskou.

Akupunktuurpunte in die oor.

Kritiek

In 'n gekontroleerde oorgangstudie van 36 pasiënte kon geen verskil in twee eksperimente gevind word nie. In die studie is tot die gevolgtrekking gekom dat ourikulêre terapie nie 'n doeltreffende terapeutiese prosedure vir chroniese pyn is nie.

Die eerste eksperiment vergelyk die effekte van stimulasie van ourikulêreterapiepunte teenoor kontrolepunte. 'n Tweede eksperiment vergelyk die stimulasie van hierdie punte met 'n plasebokontrole van geen stimulasie. Met behulp van die McGill-pynvraelys is die pyn nie verminder op die ourikulêreterapiepunte in vergelyking met die kontrolepunte nie. Pasiënte se rapportering van pynverligting ná ourikulêre terapie is te wyte aan plasebo-effekte.

Ook tydens elektriese stimulasie het pasiënte soms die voorkoms van nuwe pyn in 'n nieverwante deel van die liggaam gerapporteer. Hierdie verplaasde sensasies versterk die pynverligting wat deur die plasebo-effek veroorsaak word en kan deel wees van die rede waarom die geloof in ourikulêre terapie voortduur.

Geskiedenis en ontwikkeling

Die oudste verslag van ourikulêre terapie dateer moontlik van 2500 v.C. in The Yellow Emperor's Classic of Internal Medicine, hoewel dit beperk was tot bloedlating en toeskroeiing. In hoofstuk 20 word flebotomie uit 'n oopgespalkte aar in die oor genoem om stramheid in die kostale rand te verlig. Hoofstuk 63 verwys na die blaas van lug in die oor met 'n buis om 'n bewustelose pasiënt te red.

In 1957 het die Franse neuroloog Paul Nogier 'n gestandaardiseerde benadering voorgestel. Nogier het 'n frenologiese metode van projeksie van 'n fetale homunculus op die oor ontwikkel. Hy het ook wat hy die vaskulêre outonome sein genoem het, 'n verandering in die amplitude van die pols, gepubliseer. Hy het beweer dat daardie meganisme slegs 'n sein sou lewer na die bekendstelling van nuwe inligting in die elektromagnetiese veld van die pasiënt. Nogier het verder beweer dat hy 'n "beginsel van ooreenstemmende resonansie" gevind het waarmee hy die vaskulêre outonome sein kon gebruik om die aktiewe punte van die ourikulêre mikrosisteem op te spoor. Nogier se ourikulêre akupunktuur is later in China bekendgestel.

Richard Niemtzow het in 2001 'n prosedure ontwikkel wat hy Slagveld Akupunktuur genoem het, in 'n poging om doeltreffender verligting vir denkbeeldige pyn van die ledemate en chroniese pyn vir oudsoldate te ondersoek. Slagveld Akupunktuur behels die plasing van goue semi-permanente naalde op tot vyf plekke in die ore. In 2018 het die Amerikaanse departement van verdediging, die Veteranesentrum vir Integrerende Pynbestuur en die Veteranegesondheidsadministrasie se nasionale pynbestuursprogram 'n drie jaar lange akupunktuur-opleidingsprogram van $5,4 miljoen afgehandel wat meer as 2 800 verskaffers opgelei het in slagveldakupunktuur.