Ramakien
Die Ramakien (Thai: รามเกียรติ์, letterlik "Glorie van Rama") is een van Thailand se nasionale epiese verhale.[1] Dit is afgelei van die Boeddhistiese Dasaratha Jataka[2][3] en is 'n belangrike deel van die Thaise letterkundekanon.
Beskrywing wysig
Ramakien is geskoei op verskeie Sanskrit-tekste, onder meer oor die gode Hanuman en Rama, met die kern wat gebaseer is op die Boeddhistiese Jataka-verhale van Indië. 'n Paar weergawes van die epiese verhaal het verlore gegaan met die verwoesting van die ou hoofstad Ayutthaya in 1767. Op die oomblik bestaan drie weergawes, waarvan een in 1797 onder toesig van koning Rama I opgestel is. 'n Deel daarvan is ook deur hom geskryf. Sy seun, Rama II, het van die dele wat sy pa geskryf het, vir dansdramas herskryf. Die werk het 'n groot invloed op Thaise letterkunde, kuns en drama gehad.
Hoewel die hoofstorie soortgelyk aan dié van die Jataka is, is daar verskille. Baie aspekte van die verhale is vir 'n Thaise konteks aangepas, soos die klere, wapens, topografie en natuurelemente. Omdat Thailand beskou word as 'n Theravada-Boeddhistegemeenskap, verskaf dit ook 'n skeppingsmite en bevat dit verskeie geeste wat by Thaise geloofsoortuigings aansluit.
'n Geskilderde voorstelling van die Ramakien word aangetref in die Tempel van die Smarag Boeddha in Bangkok, en baie van die tempel se standbeelde beeld karakters in die epiese verhaal uit.
Verwysings wysig
- ↑ Sanchez, Jane. "History and Thailand Literature" (in Engels).
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(hulp) - ↑ Pungkanon, Kupluthai (6 September 2018). "Majesty in the movements". The Nation. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 September 2018. Besoek op 6 September 2018.
- ↑ Richman, Paul (29 Augustus 1991). Many Ramayanas: The Diversity of a Narrative Tradition in South Asia. ISBN 9780520075894.
Skakels wysig
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
