Rein Arndt
Dr. Reinhardt Richard Arndt (1929–2020) was 'n wetenskaplike en president van die WNNR.[1] Hy matrikuleer in 1947 aan Grey-kollege in Bloemfontein en studeer daarna aan die Universiteit van die Oranje-Vrystaat waar hy hom onderskei in organiese wetenskappe. Hy verwerf 'n MBA aan die Universiteit van Pretoria.
Rein Arndt | |
|---|---|
| Gebore | Reinhardt Richard Arndt 1929 |
| Sterf | 1 Januarie 2020 |
| Nasionaliteit |  Suid-Afrika |
| Beroep | Wetenskaplike en president van die WNNR |
| Eggenoot | Aritha |
| Kinders | vier dogters en vier skoonseuns |
In 1967 word hy hoof van die chemiese departement van die nuutgestigte RAU. In 1995 word hy president van die WNNR.
Hy sterf op 1 Januarie 2020 in Stellenbosch. Hy word oorleef deur sy vrou, Aritha,[2] vier dogters en vier skoonseuns.
Biografie
wysigNadat hy in 1947 aan Grey-kollege in Bloemfontein gematrikuleer het, studeer hy organiese chemie en sakewetenskap, behaal 'n doktorsgraad in die wetenskap aan die Universiteit van die Oranje-Vrystaat (1959) en 'n MBA aan die Universiteit van Pretoria (1957). Sy aanstelling by die WNNR in 1955 was die begin van 'n baie produktiewe navorsingsperiode in sy loopbaan, wat gefokus was op die bestudering van nuwe alkaloïede. In 1967 as een van die stigters van die Randse Afrikaanse Universiteit, het dr Arndt die afdeling chemie gestig, wat hy die volgende 12 jaar gelei het.[3] Sy volgende akademiese pos was as professor in organiese chemie aan die Universiteit Stellenbosch van 1979-1980. Hy keer in 1981 terug na die WNNR as adjunkpresident, waar hy 'n sleutelrol speel in die herformulering en herstrukturering van hierdie organisasie.[4]
In die laat 1980's, as deel van sy werk vir die Stigting vir Navorsingsontwikkeling (nou die Nasionale Navorsingstigting), het Arndt en Jacques De Wet die metodes ontwikkel vir die ondersteuning van navorsing aan universiteite. Hulle het aangevoer dat die grootste enkele probleem waarmee navorsing aan Suid-Afrikaanse universiteite destyds gekonfronteer is die 'gebrek aan goeie navorsers' was. Hulle het 'n metode ontwerp om die goeie navorsers in die stelsel te identifiseer om te finansier en te ondersteun. Die uitmuntendste hiervan sou volledig ondersteun word en die verantwoordelikheid toevertrou word om toekomstige geslagte navorsers te ontwikkel.[5]
Arndt was ook instrumenteel in die skepping van 'n ontwikkelingsprogram vir swart universiteite, ondanks die feit dat die beoogde begunstigde instellings nie energiek en entoesiasties daaroor was nie. Hy het die Technikon-ontwikkelingsprogram ingestel wat Technikons en hul akademiese personeel uitgedaag het om navorsing te doen; voorheen is Technikons nie as navorsingsfasiliteite beskou nie.[5]
Sommige akademiese ingenieurs en die leierskap van die Suid-Afrikaanse Ingenieursvereniging het gekla dat die beoordelingsstelsel nadelig was teenoor akademiese ingenieursnavorsers en hulle in 'n duidelike agterstand plaas weens die vertroue op wetenskaplike publikasies as primêre produkte van navorsing. Die argument was dat hulle nie hul werk, wat van hoë gehalte is, kon publiseer nie aangesien dit gewoonlik kommersiële / sakekliënte betrek wat vertroulikheid geëis het. Dit het beteken dat hulle nie so hoog aangeslaan sou word as wat hulle moes gewees het nie. Besprekings in 1993 tussen Arndt en Derek Keys (Minister van Handel en Nywerheid) het daartoe gelei dat die Program vir Tegnologie en Menslike Hulpbronne vir die Industrie (THRIP in Engels) gestig is met 'n toelaag van R5 miljoen. "Die program het ongelukkig 'n burokratiese nagmerrie geword onder die Departement van Handel en Nywerheid", het dr Khotso Mokhele gesê tydens die gedenkdiens vir dr Arndt in Stellenbosch.[5]
As besoekende professor het hy tyd aan die Stanford Universiteit in Kalifornië (1964-1965), die Eidgenössische Technische Hochschule in Zürich (1972) en die Universiteit van Cambridge (1978) deurgebring. Gedurende die periode 1992-1993 ontvang hy eredoktorsgrade van die Potchefstroomse Universiteit vir CHO, die Universiteit Stellenbosch en die Universiteit van die Oranje-Vrystaat, terwyl hy in 1999 ook 'n doktorsgraad in die wetenskap aan die Universiteit van Natal verwerf. Ander toekennings ter erkenning van sy bydrae tot die Suid-Afrikaanse wetenskap sluit in die Claude Harris Leon-toekenning in 1990; die Suid-Afrikaanse medalje (goud) deur die Suid-Afrikaanse vereniging vir die bevordering van die wetenskap (S2A3) in 1992; en die Hendrik van Eck-medalje (goud) van die Suid-Afrikaanse Chemie-instituut (SACI) in 1996.[4]
Na sy aftrede bly hy aktief betrokke as adviseur vir hoëronderwysinstellings en neem hy deel aan studies en projekte wat deur die Akademie vir Wetenskap van Suid-Afrika en die Stellenbosch se Instituut vir Gevorderde Studies gekoördineer word. Hy het intens geïnteresseerd gebly in Suid-Afrika se wetenskaplike landskap.[4]
Bronne
wysig- Rus in vrede, Rapport Weekliks, 2 Februarie 2020
- https://www.uj.ac.za/newandevents/Pages/The-passing-away-of-Professor-Reinhard-Richard.aspx
- https://www.nrf.ac.za/sites/default/files/documents/DR_REIN_ARNDT_OBITUARY.pdf Geargiveer 21 Julie 2020 op Wayback Machine
Verwysings
wysig- ↑ https://news.uj.ac.za/news/the-passing-away-of-professor-reinhard-richard-rein-arndt-2/
- ↑ https://www0.sun.ac.za/crest/news/dr-rein-arndt-1929-2020/
- ↑ Vaughan, C.L. (2015). On the Shoulders of Oldenburg: A Biography of the Academic Rating System in South Africa. National Research Foundation. ISBN 978-1-86868-111-2. Besoek op 22 Desember 2020.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 "Dr Rein Arndt (1929 – 2020) – CREST". CREST. Besoek op 22 Desember 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 "An Eulogy for the Late Dr Reinhard Arndt by Dr Khotso Mokhele". National Research Foundation. 17 Januarie 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Julie 2020. Besoek op 22 Desember 2020.