Silikon-32

chemiese verbinding

Silikon-32 (chemiese notasie: 3214Si) is 'n kosmogene radioaktiewe isotoop van silikon.

Eienskappe

Algemeen

Naam Silikon-32 
 
Protone 14 
Neutrone 18 
Kernspin 0+[1] 
Massa-oorskot -24080,91 keV[1] 

Status

Status radioaktief, kosmogeen[1] 
Halfleeftyd 144 ± 11 j[2]  

Navigasie

3214Si
Lys van isotope
Portaal Chemie
Portaal Fisika

Silikon-32 word in die atmosfeer uit 40Ar deur splinterreaksies gevorm wat deur kosmiese straling veroorsaak word. Die gevormde silikon word skielik deur reën en kapok na die oppervlak van die planeet vervoer. Die produksie is baie laag. Ongeveer 3 000 atome bereik die oppervlak per cm2 per jaar.

Verval wysig

Die kern verval in 'n betaproses na fosfor-32:

 

Die dogterkern is ook radioaktief en verval na swawel:

 

Die meting van silikon-32 in afsettings is nie eenvoudig nie. Een metode is die gebruik van versneller-massaspktroskopie. Gewone massaspektrometrie word bemoeilik deur die aanwesigheid van 32S in amper alle monsters. Hierdie kern is baie volop en die massaverskil tussen 32S en 32Si is net 1:15 000. In die versnellertegniek word hierdie probleem vermy.

Die tweede meetmetode is op die dogternuklied 32P gebaseer. Hierdie metode is nodig in silikaathoudende afsettings of in grondwater waar die silikon-konsentrasie baie hoër is as in yskerne.

Radiometriese datering wysig

In beginsel kan silikon-32 vir dateringsdoeleinde in die laaste 1000 jaar gebruik word, maar in 2009 is die metings nog baie moeilik en word die isotoop nog min hiervoor gebruik.

Spoorder wysig

Die isotoop kan ook as spoorder gebruik word, maar sy beskikbaarheid was nie altyd verseker nie. In 2014 het die Amerikaanse DOE se Los Alamos-laboratorium die isotoop deur splinteringreaksie aan kaliumchloried-teikens vervaardig en beskikbaar gemaak.[3]

Verwysings wysig

  1. 1,0 1,1 1,2 The NUBASE evaluation of nuclear and decay properties G. Audi, O. Bersillon, J. Blachot, A.H. Wapstra IUPAC
  2. Silicon-32 as a tool for dating the recent past L. Keith Fifield, Uwe Morgenstern Quaternary Geochronology 4(5), Oktober 2009, bls 400-405
  3. DOE 2014