Slawehandel van die WIC
In die periode 1674 tot 1740 het die Hollands-Wes-Indiese Kompanjie (WIC) 383 skepe aan slawereise afgestaan. Van hierdie slawereise was 235 met eie vaartuie, 134 met gehuurde skepe en 14 met inbeslaggeneemde smokkelskepe uitgevoer.
'n Slawereis het begin in een van die vele Nederlandse hawens. Van daar het die skepe langs die kus van Afrika gevaar en gestop by een van die Nederlandse forte aan die Goudkus. Die belangrikste was Elmina en Akkra.
Aan die aankopers van slawe is noukeurige eise gestel. Slawe mag nie blind of lam wees nie of aan oordraagbare siektes gely het nie. Volwaardige slawe was vyftien tot en met ses-en-dertig jaar oud. Slawe ouer as ses-en-dertig mag nie aan boord geneem word nie. Slawe van ses tot vyftien jaar oud se prys was drie vir die prys van twee en slawe van twee tot ses jaar oud was twee vir die prys van een. 'n Volwaardige slaaf se verkoopprys was tweehonderd gulden (ongeveer 'n jaarloon vir 'n arbeider). Suikerplantasie-eienaars het korting ontvang, maar die prys moes in gelyke dele geld en suiker gedoen word. Die rekening moes vereffen word binne veertien dae nadat die slawe gelewer is. Slawe is dikwels aan tussen-handelaars verkoop.
Die grootste skepe wat vir slawevaart uitgerus is, was fluite, spieëlretoerskepe en fregatte. Hierdie vaartuie was tussen 100 en 120 voet lank en kon gemiddeld seshonderd slawe per reis vervoer. Alhoewel die bewindhebbers van die WIC die ‘toerbeurten’-standaard op vyfhonderd slawe vir groot skepe vasgestel het, was die aantal vervoerde slawe in die praktyk altyd veel hoër as die standaard.
Die groot slaweskepe was bewapen met vyftien tot twintig stukke grofgeskut en het 'n bemanning van vyf-en-veertig tot sestig man gehad. Die gemiddelde reisduur van 'n slawevaart was 516 dae, inklusief die wagttyd in Afrika en Amerika en die terugreis na die Republiek. Die slaweskepe het suiker teruggeneem na Nederland, waarna hulle weer na Wes-Afrika gereis het. Die reise het vir hierdie rede as die driehoeksvaart bekend gestaan.
