Spaanse letterkunde in die Middeleeue
Spaanse letterkunde in die Middeleeue bestaan uit die korpus literêre werke wat tussen die begin van die 13de en die einde van die 15de eeu in Oudspaans geskryf is. Tradisioneel word die eerste en laaste werke van hierdie tydperk beskou as onderskeidelik die Cantar de mio Cid, 'n epiese gedig waarvan die manuskrip uit 1207 dateer, en La Celestina (1499), 'n werk wat algemeen beskryf word as 'n oorgang tussen die Middeleeue en die Renaissance.
Teen die einde van die 10de eeu het die tale wat in die Iberiese Skiereiland gepraat word ver van hul Latynse oorsprong ontwikkel, en kan dit beslis Romaans genoem word. Latynse tekste is nie meer verstaan nie, soos gesien kan word uit die glosse wat in manuskripte van Kastilië gebruik is om Latynse terme te verduidelik.
Spaanse mondelinge literatuur het ongetwyfeld bestaan voordat Spaanse tekste geskryf is. Dit word getoon deur die feit dat verskillende skrywers in die tweede helfte van die 11de eeu, aan die einde van gedigte wat in Arabies of Hebreeus geskryf is, slotverse kon insluit wat in baie gevalle voorbeelde was van tradisionele lirieke in 'n Romaanse taal, dikwels Andalusiese romanse. Hierdie finale refreine staan bekend as kharjas (jarchas in Spaans).