Nokas: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
No edit summary
k taalversorging
Lyn 18:
Die tuimelaar of nokvolger sluit soms 'n meganisme in wat dit moontlik maak om die klepspeling met die hand te verstel, die meeste moderne enjins het egter hidroliese nokvolgers wat dit onnodig maak om die klepspeling op 'n gereelde grondslag te hersien.
 
Die [[wrywing]] tussen die oppervlak van die nok en die nokvolger wat daaroor beweeg is betekenisvol. Om die verwering by hierdie punt te verminder, word die oppervlaktes van die nok en die nokvolger verhard en moderne smeermiddelsmeermiddels bevat bymiddels wat spesifiek daarop gemik is om die glyweerstand te verminder. Die lobbe van die nokas is gewoonlik effens taps gemaak, wat meebring dat die nokvolgers of klepopligtersklepligters om effens te draai elke keer as dit afgedruk word, wat help om die verwering oor die onderdeel te versprei. Die oppervlaktes van die nok en nokvolger is ontwerp om bymekaar "in te werk" en daarom moet albei onderdele verkieslik vervang word as een van die komponente vervang moet word om oormatige verwering te vermy. In sommige enjins is die plat oppervlaktes met rollers vervang wat die glywrywing verminder maar dit verhoog ongelukkig die massa van die klepstel.
 
Buiten die meganiese wrywing, word daar ook heelwat krag vereis om die kleppe se vere, wat die kleppe toemaak, saam te pers. Die energie benodig kan soveel wees as 25% van die enjin se kraglewering by luierspoed en verminder die oorhoofsealgehele doeltreffendheid. Twee benaderings is al probeer om die "vormorsdevermorsde" energie te herwin maar beide was moeilik om te implementeer:
* Veerlose kleppe, soos die desmodromiese stelsel wat deur [[Ducati]] gebruik word.
* Noklose klepstelle wat [[solenoïed]]-skakelaars of magnetiese stelsels gebruik is lank deur [[BMW]] ondersoek en verskyn in prototipes van Valeo en Ricardo.