Hendrik VI van Engeland: Verskil tussen weergawes

Hendrik is uiteindelik as Koning van Engeland gekroon by Westminster Abbey op [[6 November]] [[1429]], 'n maand voor sy agste verjaarsdag, en as Koning van Frankryk by die [[Notre -Dame de Paris-katedraal|Notre Dame]] in [[Parys]] on [[16 Desember]] [[1431]]. Hy het egter nie begin regeer totdat hy in [[1437]], die jaar waarin sy moeder gesterf het, mondig verklaar is nie.

Kardinaal Beaufort en Suffolk het die koning intussen oortuig dat die beste manier om vrede met Frankryk te bewerkstellig was 'n huwelik met [[Karel VII van Frankryk|Karel VII]] se kleinniggie [[Margareta van Anjou]] was. Hendrik het ingestem, veral toe hy verslae gehoor het van Margareta se skoonheid, en het Suffolk gestuur om met Koning Karel te gaan onderhandel. Karel het tot die huwelik ingestem op voorwaarde dat hy nie die gebruiklike bruidskat sou moes verskaf nie en in plek daarvan die gebiede [[Maine (provinsie van Frankryk)|Maine]] en [[Anjou]] van die Engelse sou bekom. Daar is tot die voorwaardes ingestem in die [[Verdrag van Tours]], maar die oordrag van Maine en Anjou is van die parlement geheim gehou aangesien daar besef is dat dit baie ongewild by die Engelse bevolking sou wees.

Die huwelik is in [[1445]] voltrek en dit blyk dat Margareta se karakter dié van Hendrik aangevul het. Sy was naamlik bereid om besluite te neem en leierskap te vertoon terwyl hy tevrede was dat sy die inisiatief geneem het. In die opsig was Margareta 'n baie meer bekwame heerser as wat Hendrik ooit was, selfs al was sy op daardie stadium slegs sestien jaar oud. Die netelige kwessie van Maine en Anjou moes nog aangespreek word. Hendrik het die vervulling van sy onderneming aan Karel VII bly uitstel in die wete dat dit baie ongewild sou wees en dat veral die oorlogsgesindes onder [[Humphrey, Hertog van Gloucester]] baie krities daaroor sou wees. Margareta was egter vas beslote dat hy dit sou deurvoer en dit is uiteindelik in [[1446]] openbaar gemaak. Meeste van die publiek se woede is op Suffolk uitgehaal wat die Verdrag van of Tours onderhandel het, maar Hendrik en Margareta het hom verdedig. Hulle het ook besef dat hulle blootgestel was aangesien hulle ten volle bewus was van die voorwaardes tot die huwelik.

Die regering se stygende ongewildheid was te wyte aan die verlies van wet en orde, korrupsie, die verspreiding van koninklike grond aan die koning se gunstelinge, die slegte toestand van die kroon se finansies en die geleidelike verlies van grondgebied in Frankryk. In [[1447]] het die ongewildheid die vorm van 'n ''Commons'' veldtog aangeneem teen die [[William de la Pole, 1ste hertog van Suffolk|Hertog van Suffolk]], wat die mees ongewilde van die koning se gevolg was en algemeen as 'n verraaier gesien is. Hendrik is gedwing om hom uit die land te ban, maar sy skip is in die [[Engelse Kanaal]] onderskep en hy is vermoor. Sy liggaam is op die stand by [[Dover, Engeland|Dover]] aangetref.

In [[1449]] het [[Edmund Beaufort, 2de Hertog van Somerset|SomersetBeaufort]], wat die veldtog in Frankryk gelei het, vyandighede in [[Normandië]] hervat. Teen die herfs is hy egter tot by [[Caen]] teruggedryf. Teen [[1450]] het die Franse die hele provinsie teruggeneem waarvoor Hendrik V so hard geveg het. Terugkerende troepe wat baie keer nie betaal is nie het bygedra tot die atmosfeer van wetteloosheid in die suidelike graafskappe van Engeland. [[Jack Cade]] het 'n rebellie in [[Kent]] gelei in 1450 en homself "John Mortimer" genoem in simpatie met York en sy woning by die White Hart Inn in Southwark gevestig (die wit hart was die simbool van die afgesette [[Richard II van Engeland|Richard II]]). Hendrik het met 'n leër na [[Londen]] gemarsjeer om die rebellie te onderdruk. Hy is egter oortuig om helfte van sy troepe agter te laat terwyl die ander helfte Cade by [[Sevenoaks]] ontmoet het. Cade het 'n oorwinning behaal en Londen beset. Die rebellie het op die ou einde op niks uitgeloop nie en Londen is na 'n paar dae van wanorde teruggeneem. Die rebellie het egter aangetoon dat die gevoelens van ontevredenheid hoog geloop het.

In [[1450]] het die Hertogdom van [[Akwitanië]], wat sedert [[Hendrik II van Engeland|Hendrik II]] se tyd in Engelse hande was, ook verlore gegaan wat [[Calais]] as Engeland se enigste oorblywende gebied in Frankryk gelaat het. Teen [[1452]] is [[Richard, Hertog van York|York]] oortuig om van Ierland af terug te keer en sy regmatige plek op die raad in te neem en 'n einde te bring aan swak regering. Sy strewe was 'n gewilde aangeleentheid en hy het spoedig 'n leër by [[Shrewsbury]] saamgestel. Die hof-party het intussen 'n soortgelyke mag in [[Londen]] byeen gebring. 'n Ontmoeting het suid van Londen plaasgevind met York wat 'n lys griewe en eise aan die hofsirkel aangebied het, insluitend die inhegtenisneming van die Hertog van Somerset. Die koning het aanvanklik ingestem, maar Margareta het tussenbeide getree om die arres van Somerset te verhoed. Teen [[1453]] is sy invloed herstel en was York weer geïsoleer. In tussentyd het 'n Engelse mag in [[Akwitanië]] [[Bordeaux]] herower. Die koningin het ongeveer op die selfde stadium aangekondig dat sy verwagtend was.