Moderne geskiedenis van Israel - Diaspora (1918): Verskil tussen weergawes

Hoewel vorige heersers die Jode toegelaat het om hulself te regeer, is die reg om openbare poste te beklee gedurende die Bisantynse heerskappy ingetrek. Hulle is ook verbied om Jerusalem binne te gaan, behalwe op [[Tisha B'Av]] om oor die verwoesting van die Tempel te treur. Die Persiese inval van [[614]] nC het 'n verposing van Bisantynse oorheersing gebied, maar was van korte duur. In [[629]] het die Bisantynse leër daarin geslaag om Jerusalem te herower en die Joodse bevolking is weer uitgedryf.

 

Die stigter van die Islamitiese geloof, die profeet [[Mohammed]], het sy nuwe geloof - 'n kombinasie van Christelike, Joodse en heidense Arabiese teologieë en konsepte - aan sy Joodse bure in [[Mekka]] probeer bekendstel.

Hulle het sy teologie verwerp en sodoende die aggressie tussen sy volgelinge, Judaïsme en die Christendom aan die gang gesit wat tot vandag toe voortduur. In 634 nC het die Moslems 'n driepunt-aanval teen Judea geloods en die Bisantynse leër by die Beit Guvrin- en Jarmuk-riviere verslaan. Dit het aan hulle beheer oor die grootste deel van Judea gegee. Hulle het verder gegaan en Sirië, Noord-Afrika en 'n groot deel van [[Babilonië]] verower. Nòg Jerusalem nòg Caesarea is met geweld ingeneem, maar ná 'n lang beleg het hulle oorgegee sonder dat hulle verower is. Teen 637 nC is die Bisantynse heerskappy in Judea beëindig.