X-straalkristallografie: Verskil tussen weergawes

'''X-straaldiffraksie''' is 'n meetegniek wat gebruik maak van die strooiing van fotone van 'n golflengte van 0.01-0.3 nm deur elastiese botsings met [[elektron]]e in 'n vastestof.

 

By verstrooiing van nie-kristallyne stowwe soos [[glas]]e, vloeistowwe of gasse is daar verstrooide fotone by alle hoeke. Die intensiteit word in die algemeen weergegee as 'n funksie van die strooiingvektor q:

 

 

Hierdie notasie stel mens in staat om data van verskillende golflengtes maklik te vergelyk. Die vektor q kan ook gesien word as 'n maatstaf vir momentumoordrag by die elastiese botsing van die foton met 'n elektron. Die energieoordrag daarby is gelyk aan nul, d.w.s. volkome elasties.

 

'n Aanvullende tegniek tot X-straaldiffraksie is [[neutrondiffraksie]]. Hierdie tegniek is besonder bruikbaar omdat waterstof 'n groot negatiewe verstrooiingskrag het en dus sterk verstrooi. Wat meer is, deur [[deuterium]] deur [[waterstof]] te vervang, word die grootte en teken van die verstrooiingskrag verander, wat dit moontlik maak om 'n struktuur te ondersoek waarin die verstrooiing verander is sonder 'n verandering in struktuur. Die merk van die molekulêre en sellulêre selorgane met deuterium maak dit moontlik om hul posisie en struktuur geredelik na te spoor.

 

{{Normdata}}