Kontrapunt: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Nuut geskep |
→Ontstaan en ontwikkeling: Skakel |
||
Lyn 14:
Hierdie intervalle sou dus 'n groter rol speel in die opbou van ʼn musiekwerk. Die gebruik van dissonante onder bepaalde voorwaardes is nou ook moontlik geag, en is selfs in die 16e eeu as stylmiddel toegepas. Daarenteen is parallelle beweging van volkome konsonante as onbevredigend beskou en verbied. Die steeds wisselende voorkeur vir of die horisontaal-lineêre, of die vertikaal-harmoniese element wat die hele musiekgeskiedenis kenmerk, word in die musiekteorie in die algemeen weerspieël, hoewel daar voor die 17e eeu nog geen sprake van 'n eintlike harmonieleer was nie.
'n Ewewigstoestand tussen die twee elemente word bereik in die "klassieke" vokale polifonie van Palestrina, wat die uitgangspunt geword het vir tallose leerboekevan die beroemde veelvuldig nagevolgde studiewerk van [[Johann Joseph Fux]] (Gradus ad Parnassum, 1725) tot op hede (onder andere deur [[Cherubini]], [[Johann Albrechtsberger|Albrechtsberger]], [[Bellertman]] en [[Jeppesen]]). Ander teoretici (onder andere Kirnberger, Riemann en Kurth) het egter gemeen dat die melodiese lyne van Palestrina se musiek te sterk deur akkoordopeenvolginge beheer word, en het die kuns van Bach, wat 'n tweede hoogtepunt in die geskiedenis van die polifonie vorm, as uitgangspunt gekies. Ook in die musiekteorie en -praktyk van die 20e eeu neem die kontrapunt steeds 'n belangrike plek in; verskillende komponiste, onder andere [[Hermann Grabner]], [[Paul Hindemith]], [[Charles Koechlin]], [[Walter Piston]], [[Humphrey Searle]] en [[Ernest W. Mulder]] (1898- 1959), het navorsing oor die onderwerp gedoen.
== Vorme ==
| |||