|
Op 6 Oktober 1973, in samewerking met Hafez al-Assad van [[Sirië]], het Sadat die Oktober-oorlog, ook bekend as die Joom Kippoer-oorlog, en minder algemeen as die Ramadaan-oorlog van stapel gestuur. Dit was 'n verrassingsaanval teen die Israeliese besettingsmagte op die Egiptiese [[Sinai|Sinaï-Skiereiland]] en die Siriese Golanhoogtes in 'n poging om hierdie onderskeie Egiptiese en Siriese gebiede terug te wen, wat ses jaar tevore in die Sesdaagse Oorlog deur Israel ingeneem is. Die Egiptiese en Siriese sukses in die beginstadiums van die oorlog het beide Israel en die Arabiese Wêreld verras. Die mees opvallende prestasie (Operasie Badr, ook bekend as Die Kruising) was die Egiptiese weermag se opmars tot ongeveer 15 km in die besette Sinai Skiereiland nadat hulle die Bar Lev-lyn deurdring het en grotendeels vernietig het. Hierdie lyn is voorheen algemeen as 'n ondeurdringbare defensiewe ketting gesien.
Soos die oorlog voortgesleep het, het drie afdelings van die Israeliese weermag onder Generaal [[Ariel Sharon]] die [[Suezkanaal]] oorgesteek, en eers probeer om die Egiptiese Tweede Leër te omsingel. Alhoewel dit onsuksesvol was, het 'n ooreenkoms tussen die VSA en die Sowjetunie daartoe gelei dat die Verenigde Nasies se Veiligheidsraad op 22 Oktober 1973 Resolusie 338 aanvaar het, waarin 'n onmiddellike skietstilstand geëis is.<ref>{{cite web|author=Mary Ann Fay| title=A Country Studywebaanhaling|url=http://lcweb2.loc.gov/cgi-bin/query/r?frd/cstdy:@field(DOCID+eg0051)|pages=Chapter 1, Egypt: The Aftermath of War: October 1973 War|publisher outeur=Fay, Mary Ann| titel=A Country Study|uitgewer=The Library of Congress|datedatum=DecemberDesember 1990|accessdatetoegangsdatum=13 FebruaryFebruarie 2008}}</ref> Hoewel dit uitgeroep is, is die skietstilstand onmiddellik verbreek.<ref>{{cite webwebaanhaling|titletitel=Situation report in the Middle East|url=http://www.gwu.edu/~nsarchiv/NSAEBB/NSAEBB98/octwar-59.pdf|publisheruitgewer=Department of State|accessdatetoegangsdatum=22 DecemberDesember 2012}}</ref> Alexei Kosygin, die voorsitter van die Sowjet-UnieSowjetunie se Raad van Ministers, het 'n amptelike vergadering met die Deense Eerste Minister Anker Jørgensen gekanselleer om na Egipte te reis, waar hy probeer het om Sadat te oorreed om 'n vredesverdrag te onderteken. Dit is onseker of Kosygin en Sadat tydens sy twee dae lange besoek ooit persoonlik ontmoet het.<ref>{{Cite book|author=Golan, Galia|title=Soviet Policies in the Middle East: From World War Two to Gorbachev|publisher=Cambridge University Press Archive|year=1990|isbn=978- 0521358590|page=89}}</ref> Die Israeliese weermag het voortgegaan in hulle pogings om die Egiptiese leër te omsingel. Die omsingeling is op 24 Oktober voltooi, drie dae na die verbreking van die skietstilstand. Hierdie ontwikkeling het spanning tussen die supermoondhede teweeg gebring, maar 'n tweede skietstilstand is samewerkend op 25 Oktober opgelê om 'n einde aan die oorlog te bring. Teen die einde van die oorlog, was die Israeliese magte 40 km vanaf [[Damaskus]] en 101 km vanaf [[Kaïro]].
=== Vrede met Israel ===
Die aanvanklike Egiptiese en Siriese oorwinnings in die oorlog het die moraal in Egipte en die Arabiese Wêreld herstel, en Sadat het vir jare daarna bekend gestaan as die "Held van die Kruising". Israel het Egipte as 'n gedugte vyand erken, en Egipte se hernude politieke betekenis het uiteindelik gelei tot die herstel en heropening van die [[Suezkanaal]] deur die vredesonderhandelinge. Sy nuwe beleid van vrede het gelei tot die sluiting van twee ooreenkomste oor ontkoppeling van kragte met die Israeliese regering. Die eerste van hierdie ooreenkomste is onderteken op 18 Januarie 1974, en die tweede op 4 September 1975.
Een belangrike aspek van Sadat se vredesbeleid was godsdienstige ondersteuning vir sy pogings. Reeds tydens sy besoek aan die VSA in Oktober en November 1975, het hy die Evangeliese pastoor [[Billy Graham]] tot 'n amptelike besoek uitgenooi, wat 'n paar dae na Sadat se besoek plaasgevind het.<ref>{{cite webwebaanhaling|url=https://aad.archives.gov/aad/createpdf?rid=200199&dt=2476&dl=1345 |titletitel=Text of diplomatic cable regarding Graham's visit to Egypt (US|uitgewer==Amerikaanse governmentRegering website)|accessdatetoegangsdatum=2 FebruaryFebruarie 2011}}</ref> Benewens die kweek van verhoudings met Evangeliese Christene in die VSA, het hy ook met die Vatikaan begin saamwerk. Op 8 April 1976 het hy die Vatikaan vir die eerste keer besoek, en ontvang 'n boodskap van ondersteuning van [[Pous Paulus VI]] ten opsigte van vrede met Israel, om 'n regverdige oplossing vir die Palestynse kwessie in te sluit.<ref>{{cite webwebaanhaling|url=http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/speeches/1976/documents/hf_p-vi_spe_19760408_presidente-egitto_en.html|titletitel=Text of Pope's message to Sadat|publisheruitgewer=VaticanVatikaan|year=1976|accessdatetoegangsdatum=2 FebruaryFebruarie 2011}}</ref> Sadat het van sy kant 'n openbare uitnodiging aan die Pous uitgereik om Kaïro te besoek.<ref>{{cite webwebaanhaling|url=https://aad.archives.gov/aad/createpdf?rid=80873&dt=2082&dl=1345|titletitel=John Anthony Volpe (US Ambassador to Italy), cable describing Sadat's visit to the Vatican|accessdatetoegangsdatum=2 Februarie 2011}}</ref>
Sadat het ook die media gebruik om sy doele te bevorder. In 'n onderhoud wat hy aan die Libanese koerant ''El Hawadeth'' in Februarie 1976 gegee het, het hy beweer dat hy 'n geheime verbintenis van die Amerikaanse regering gekry het om druk op die Israeliese regering uit te oefen vir 'n groot onttrekking uit Sinai en die Golanhoogtes.<ref>{{cite webwebaanhaling|url=http://www.sadat.umd.edu/archives/remarks/AAFX%20Hawadeth2.3.76.pdf.PDF|title=Sadat interview to El Hawadeth|format=PDF|accessdatetoegangsdatum=2 FebruaryFebruarie 2011|archiveurlargiefurl= https://web.archive.org/web/20110112220609/http://sadat.umd.edu/archives/remarks/AAFX%20Hawadeth2.3.76.pdf.PDF|archivedateargiefdatum=12 JanuaryJanuarie 2011 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref> Hierdie verklaring het hoofbrekens vir die Israeliese regering besorg, maar Kissinger het ontken dat so 'n belofte ooit gemaak is.<ref>{{cite webwebaanhaling|url=http://foia.state.gov/documents/Kissinger/0000D748.pdf|titletitel=Telephone conversation between Kissinger and Rabin, 5 February 5, 1976|format=PDF|accessdatetoegangsdatum=2 FebruaryFebruarie 2011}}</ref>
In Januarie 1977 het 'n reeks van sogenaamde "Broodonluste" uitgebreek, waarin teen Sadat se ekonomiese liberalisering geprotesteer is, veral 'n regeringsbesluit wat prysbeheer op basiese noodsaaklikhede soos brood opgehef het. Die onluste het vir twee dae geduur, honderde duisende het in Kaïro daaraan deelgeneem. 120 busse en honderde geboue is alleen in Kaïro vernietig.<ref>Mary Ann Weaver, ''Portrait of Egypt'', p. 25</ref> Die onluste het geëindig met die inset van die weermag en die her-instelling van die subsidies en prysbeheer.<ref>{{cite book|last=Olivier|first=Roy|page= 56|title=Failure of Political Islam|location=Cambridge|publisher=[[Harvard University Press]]|year=1994|isbn=0-674-29140-9 }}</ref><ref>{{cite book|last=Weaver|first=Mary Ann|page=25|title=Portrait of Egypt|location=New York|publisher=Farrar, Straus and Giroux|year=1999|isbn=0-374-23542-2}}</ref> Gedurende hierdie tyd, het Sadat ook 'n nuwe benadering tot die verbetering van betrekkinge met die Weste ingeneem.<ref name="nytimes.com" />
Die Verenigde State en die Sowjetunie het op 1 Oktober 1977 ooreengekom op die beginsels waaronder 'n Geneefse konferensie oor die Midde-Ooste sou plaasvind.<ref name="nytimes.com" /> Sirië het het egter steeds so 'n konferensie teengestaan.<ref name="nytimes.com" /> Aangesien hy nie wou hê dat Sirië of die Sowjetunie die vredesproses moes beïnvloed nie het, Sadat besluit om 'n meer progressiewe houding teenoor 'n omvattende vredesooreenkoms met Israel in te neem.<ref name="nytimes.com" />
Op 19 November 1977, het Sadat die eerste Arabiese leier geword om Israel amptelik te besoek toe hy die Israeliese Eerste Minister, [[Menachem Begin]], ontmoet het en voor die [[Knesset]] in [[Jerusalem]] gepraat het oor sy sienings oor hoe om 'n omvattende vrede na die [[Arabies-Israeliese konflik]] te bereik, wat die volledige implementering van die VN-resolusie 242 en 338 ingesluit het. Hy het tydens sy besoek gepraat van sy hoop dat die momentum in Genève behou kon word, asook die groot behoefte vir harde en drastiese besluite.<ref>{{cite webwebaanhaling|url=http://www.upi.com/Audio/Year_in_Review/Sadat-Visits-Israel/12361881614363-1/|titletitel=Sadat Visits Israel: 1977 Year in Review.|publisheruitgewer=UPI|accessdatetoegangsdatum=2 FebruaryFebruarie 2011|archiveurlargiefurl=https://web.archive.org/web/20110119105302/http://www.upi.com/Audio/Year_in_Review/Sadat-Visits-Israel/12361881614363-1/|archivedateargiefdatum=19 Januarie 2011<!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref>
[[Lêer:Anwar Sadat greets Ezer Weizman 9-7-78.gif|regs|duimnael|Sadat (links) skud hande met die Israeliese Minister van Verdediging, Eser Weizman, 1978]]
Die belangrikste kenmerke van die ooreenkoms was die wedersydse erkenning van die twee lande, die beëindiging van die oorlogstatus wat sedert die 1948 Arabies–Israeliese Oorlog bestaan het, en die volledige onttrekking deur Israel van sy gewapende magte en burgers uit die res van die [[Sinai|Sinai Skiereiland]], wat Israel tydens die 1967 Ses-Daagse Oorlog beset het.
Die ooreenkoms het ook voorsiening gemaak vir vrye deurgang vir Israeliese skepe deur die [[Suezkanaal|Suez-Kanaal]] en die erkenning van die Straat van Tiran en die [[Golf van Akaba|Golf van Aqaba]] as internasionale waterweë. Die ooreenkoms het Egipte die eerste Arabiese land gemaak om Israel amptelik te erken. Die vredesooreenkoms tussen Egipte en Israel het in krag gebly vandat die verdrag onderteken is.
Die verdrag was uiters ongewild in die meeste van die Arabiese Wêreld en die res van die Moslem Wêreld.<ref>{{cite book|last=Vatikiotis|first=P.J.|title=The History of Modern Egypt|edition=Fourth|page=443|location=Baltimore|publisher=[[Johns Hopkins University]]|year=1992|isbn=0-8018-4214-X}}</ref> Sy voorganger Nasser het Egipte 'n toonbeeld van Arabiese nasionalisme gemaak, 'n ideologie wat oënskynlik deur 'n eerder Egiptiese oriëntasie opsygeskuif is na die 1973 oorlog. Die Arabiese buurlande het geglo dat Sadat, deur die ooreenkomste te teken, Egipte se belange bo die doel van Arabiese eenheid gestel het, Nasser se panarabisme verraai het, en die beeld van 'n verenigde "Arabiese front" vir die ondersteuning van die [[Palestyne]] teen die "Sioniste Entiteit" vernietig het. Sadat het egter vroeg al besluit dat vrede die enigste oplossing was.<ref name="nytimes.com">{{cite news|url=https://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/bday/1225.html|work=The New York Times|title=Anwar el-Sadat, the Daring Arab Pioneer of Peace with Israel}}</ref><ref>{{cite webwebaanhaling|url=http://nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/1978/press.html|titletitel=The Nobel Peace Prize 1978 – Presentation Speech|publisheruitgewer=Nobel prize|yearjaar=1978|accessdatetoegangsdatum=2 FebruaryFebruarie 2011}}</ref> Sadat se skuif na 'n strategiese verhouding met die VSA is ook deur baie Arabiere as verraad gesien. In die VSA het sy pogings tot vrede vir hom gewildheid in sommige Evangeliese kringe gewen. Hy is by voorbeeld deur Pat Robertson bekroon met die "Prins van Vrede" Toekenning.<ref>{{cite webwebaanhaling|url=http://www.patrobertson.com/Teaching/patprophecy.asp|titletitel=Teaching|publisheruitgewer=Pat Robertson|accessdatetoegangsdatum=2 FebruaryFebruarie 2011|archiveurlargiefurl=https://web.archive.org/web/20101221080848/http://patrobertson.com/Teaching/patprophecy.asp|archivedateargiefdatum=21 DecemberDesember 2010 <!--DASHBot-->|deadurl=no}}</ref>
As 'n reaksie op die ooreenkoms, het die [[Arabiese Liga]] in 1979 Egipte se lidmaatskap opgeskort, en sy hoofkwartier van [[Kaïro]] na [[Tunis]] verskuif. Arabiese Liga lidlande het op daardie stadium die uitwissing van die "Sioniste Entiteit", m.a.w. die staat van Israel as doel gehad. Die liga het eers in 1989 weer Egipte as 'n lid toegelaat en sy hoofkwartier teruggeskuif na Kaïro. As deel van die vredesooreenkoms het Israel in fases onttrek uit die Sinai Skiereiland. Sy onttrekking uit die hele gebied, behalwe die dorp van Taba, was teen 25 April 1982 voltooi, maar Israel het eers in 1989 daardie dorp ontruim.<ref name="nytimes.com" /> Die verbeterde verhoudings tussen Egipte en die Weste deur die Camp David Ooreenkomste het spoedig gelei tot sterk ekonomiese groei.<ref name="nytimes.com" /> Teen 1980 het Egipte se gespanne betrekkinge met die Arabiese Wêreld tot 'n tydperk van hoë inflasie gelei.<ref name="nytimes.com" />
Die verhouding tussen Iran en Egipte het tydens [[Gamal Abdel Nasser]] se presidentskap in ope vyandigheid ontaard. Na sy dood in 1970, het President Sadat dit egter spoedig in 'n oop en hegte vriendskap verander.
In 1971 het Sadat aangespreek die IraanseIranse parlement in [[Teheran]] in vlot [[Persies]] toegespreek, en die 2500-jaar-oue historiese bande tussen die twee lande beskryf. Oornag het die Egiptiese en Persiese regerings van verbete vyande in hegte vriende verander. Die verhouding tussen [[Kaïro]] en [[Teheran]] het so vriendelik geword dat die [[Sjah]] van Iran, [[Mohammad Reza Pahlavi]] vir Sadat sy "liewe broer" genoem het.
Na afloop van die 1973 oorlog met Israel in 1973, het Iran 'n leidende rol in die skoonmaak en aktivering van die geblokkeerde [[Suezkanaal |Suez-Kanaal]] aanvaar, en beduidende beleggings daarin gesteek. Die land het ook die onttrekking van Israel uit die besette [[Sinai|Sinai Skiereiland]] gefasiliteer deur te belowe om die verlies aan olie wat die Israeli's deur hulle onttrekking van die Egiptiese olie putteolieputte in die wes-Sinai sou lei, met gratis IraanseIranse olie te vergoed. ▼Oornag het die Egiptiese en Persiese regerings van verbete vyande in hegte vriende verander. Die verhouding tussen [[Kaïro|Kairo]] en [[Teheran]] het so vriendelik geword dat die [[Sjah|Shah]] van Iran, [[Mohammad Reza Pahlavi]] vir Sadat sy "liewe broer" genoem het.
Al hierdie aksies het nog bygedra aan die persoonlike vriendskap tussen Sadat en die ShahSjah van Iran. Die ShahSjah se eerste vrou was Prinses Fawzia van Egipte, die oudste dogter van die Sultan Fuad I van Egipte en Soedan (later Koning Fuad I) en sy tweede vrou Nazli Sabri. ▼▲Na afloop van die 1973 oorlog met Israel, het Iran 'n leidende rol in die skoonmaak en aktivering van die geblokkeerde [[Suezkanaal|Suez-Kanaal]] aanvaar, en beduidende beleggings daarin gesteek. Die land het ook die onttrekking van Israel uit die besette [[Sinai|Sinai Skiereiland]] gefasiliteer deur te belowe om die verlies aan olie wat die Israeli's deur hulle onttrekking van die Egiptiese olie putte in die wes-Sinai sou lei, met gratis Iraanse olie te vergoed.
Na sy onttroning, het die afgesette ShahSjah die laaste maande van sy lewe in ballingskap in Egipte deurgebring. Na die ShahSjah se dood, het Sadat beveel dat hy 'n staatsbegrafnis kryontvang, en by die Al-Rifa'i Moskee in Kaïro begrawe word, waar ook die Egiptiese Khedive Ismael Pasha, sy moeder Khushyar Hanım, en talle ander lede van die koninklike familie van Egipte en Soedan begrawe is.<ref>An Ideology of Martyrdom - TIME</ref> ▼▲Al hierdie aksies het nog bygedra aan die persoonlike vriendskap tussen Sadat en die Shah van Iran. Die Shah se eerste vrou was Prinses Fawzia van Egipte, die oudste dogter van die Sultan Fuad I van Egipte en Soedan (later Koning Fuad I) en sy tweede vrou Nazli Sabri.
▲Na sy onttroning, het die afgesette Shah die laaste maande van sy lewe in ballingskap in Egipte deurgebring. Na die Shah se dood, het Sadat beveel dat hy 'n staatsbegrafnis kry, en by die Al-Rifa'i Moskee in Kaïro begrawe word, waar ook die Egiptiese Khedive Ismael Pasha, sy moeder Khushyar Hanım, en talle ander lede van die koninklike familie van Egipte en Soedan begrawe is.<ref>An Ideology of Martyrdom - TIME</ref>
=== Moord ===
Die laaste maande van Sadat se presidentskap is deur interne opstand gekenmerk.<ref name="nytimes.com" /> Sadat het bewerings verwerp dat die onluste deur binnelandse gebeure aangevuur is, en het geglo dat die Sowjet-UnieSowjetunie deur sy bondgenote in Libië en Sirië 'n opstand aanvuur om hom uiteindelik uit sy amp te dwing.<ref name="nytimes.com" /> Na 'n mislukte militêre staatsgreep in Junie 1981 het Sadat 'n sterp ingryping beveel waarby talle figure van die opposisie gearresteer is.<ref name="nytimes.com" /> Alhoewel Sadat steeds in Egipte baie gewild was, word beweer dat hy op die hoogtepunt van sy ongewildheid vermoor is.<ref>''Le prophète et Pharaon'' by Kepel, p. 192</ref>
Vroeër in sy presidentskap het Islamiete voordeel getrek uit die "regstellende rewolusie" en die vrylating van aktiviste wat onder Nasser toegesluit is,<ref name="Pharaon' p.74"/> maar Sadat se Sinai verdragSinaiverdrag met Israel het Islamiete woedend gemaak, veral die radikale Egiptiese Islamitiese Jihad. Volgens onderhoude en inligting wat versamel is deur die joernalis Lawrence Wright, was die groep besig om militêre offisiere te werf en wapens te versamel, en het gewag vir die regte oomblik om die bestaande orde in Egipte omver te werp. Die hoof strateeghoofstrateeg van El-Jihad was Abbud al-Zumar, 'n kolonel in die militêre intelligensie wie se plan was om die belangrikste leiers van die land dood te maak, beslag te lê op die hoofkwartier van die leër en sekuriteitsmagte, die telefoonsentrale geboutelefoonsentralegebou, asook die uitsaai gebouuitsaaigebou, waar die nuus van die Islamitiese revolusie dan uitgesaai sou word, wat volgens sy verwagting 'n populêr opstand teen sekulêre gesag oor die hele land sou ontlont.<ref>Wright, 2006, p. 49</ref>
In Februarie 1981 het die Egiptiese owerhede deur die arrestasie van 'n lid van El-Jihad wat kritieke inligting gedra het, bewus geraak van die planne. In September het Sadat 'n baie ongewilde aksie beveel waar meer as 1500 mense gearresteer is, insluitend baie Jihad ledeJihadlede, maar ook die Koptiese Pous en ander Koptiese geestelikes, intellektuele en aktiviste van verskeie ideologië.<ref>'Cracking Down', ''[[Time (magazine)|Time]]'', 14 September 1981</ref> Alle nie-regerings pers is ook verban.<ref>''Le prophète et Pharaon'' by Kepel, pp. 103–4</ref> Die aksie het egter 'n sel van die Jihad in die weermag onder leiding van Luitenant Khalid Islambouli gemis, wat die sluipmoord op Anwar Sadat in Oktober sou uitvoer.<ref>Wright, 2006, p. 50</ref>
Tala'at Qasim, 'n vorige hoof van die Gama'a Islamiyya, het in 'n onderhoud met die ''Middle-East Report'' beweer dat dit nie die Islamitiese Jihad was nie, maar eerder sy organisasie, bekend in Engels as die "Islamic Group", wat die sluipmoord georganiseer het en die moordenaar, Islambouli, gewerf het. Lede van die Groep se 'Majlis el-Shura' ('Raadgewende Raad') – onder leiding van die berugte "blinde shaykh' – is twee weke voor die moord in hegtenis geneem, maar hulle het nie hulle planne openbaar nie, en Islambouli het die sluipmoord op Sadat deurgevoer.<ref>For an account that uses this version of events, look at Middle East Report's January–March 1996 issue, specifically Hisham Mubarak's interview with ? On pages 42–43 Qasim deals specifically with rumors of Jihad Group involvement in the assassination, and denies them entirely.</ref>
Op 6 Oktober 1981 is Sadat vermoor, tydens die jaarlikse oorwinningsparade in Kaïro om Egipte se kruising van die Suez-KanaalSuezkanaal te vier.<ref>{{cite news|title=1981 Year in Review|url=http://www.upi.com/Audio/Year_in_Review/Events-of-1981/Anwar-Sadat-Killed/12311754163167-5/|accessdate=22 DecemberDesember 2012|newspaper=UPI|year=1981}}</ref> Islambouli het sy aanvalsgeweer in Sadat se liggaam leeggevuur terwyl hy voor in die hoofpawiljoen was, en daardeur die President asook elf ander mense doodgeskiet, insluitend die [[Kuba|Kubaanse]] ambassadeur, 'n [[Oman|Omani]] generaal, 'n [[Kopties-Ortodokse Kerk|Kopties-Ortodokse]] biskop en Samir Helmy, die hoof van Egipte se Sentrale Ouditkunde Agentskap (CAA).<ref>{{cite news|url=http://weekly.ahram.org.eg/2005/734/profile.htm|title=Taher Helmi: Feats of circumstance|publisher=Al Ahram Weekly|date=23 March 2005|accessdate=22 December 2012}}</ref><ref>{{cite web|url=https://www.youtube.com/watch?v=ys47hQQ45y0|title=Taher Helmy's Speech at the AUC Commencement Ceremony 2008|publisher=YouTube|accessdate=22 December 2012}}</ref> Agt-en-twintig mense is gewond, insluitende Vise-President [[Hosni Mubarak]], die Ierse Minister van Verdediging James Tully, en vier militêre skakelingsbeamptesskakelbeamptes van die VSA.
Die moordspan is gelei deur Luitenant Khalid Islambouli nadat 'n fatwā van Omar Abdel-Rahman verkry is waarin hy die moord goedgekeur het.<ref name="Dickovick2012">{{cite book|author=J. Tyler Dickovick|title=Africa 2012|url=https://books.google.com/books?id=NdyYjQxd7uEC&pg=PA41|accessdate=22 December 2012|date=9 August 2012|publisher=Stryker Post|isbn=978-1-61048-882-2|pages=41–}}</ref> Islambouli is verhoor en skuldig bevind. 'n doodsvonnisDoodsvonnis is teen hom gevel, en hy is in April 1982 deur 'n vuurpeloton in April 1982 tereggestel.
== Nasleep ==
Sadat is opgevolg deur sy vise-president Hosni Mubarak, wat tydens die aanval in die hand beseer is. Sadat se begrafnis is deur 'n rekord aantal hoogwaardigheidsbekleërs van regoor die wêreld bygewoon, insluitend 'n ongewone gelyktydige bywoning deur drie voormalige Amerikaanse presidente: [[Gerald Ford]], [[Jimmy Carter]] en [[Richard Nixon]]. [[Soedan|Soedanese]] President Gaafar Nimeiry was die enigste Arabiese staatshoof om die begrafnis by te woon. Slegs 3 van 24 lande in die [[Arabiese Liga]] het hoegenaamd verteenwoordigers gestuur: Oman, Somalië en Soedan.<ref>Tuhoy, William (11 October 1981). [https://news.google.com/newspapers?nid=1314&dat=19811011&id=-OgRAAAAIBAJ&sjid=yu4DAAAAIBAJ&pg=7152,4062424 Most of Arab world ignores Sadat funeral]. ''[[The Spokesman-Review]]''.</ref> Israel se eerste minister, [[Menachem Begin]], het Sadat as 'n persoonlike vriend beskou en het daarop aangedring om die begrafnis by te woon. Begin het selfs die hele begrafnis optogbegrafnisoptog te voet deurgemaak om nie die Sabbat te verbreek nie.<ref>Avner, Yehuda (2010-07-24). The Prime Ministers (p. 575). The Toby Press, LLC. Kindle Edition.</ref> Sadat is begrawe in die gedenkteken vir die onbekende soldaat in Kaïro, oorkant die straat waar hy vermoor is.
Meer as drie honderddriehonderd Islamitiese radikale is aangekla in die verhoor van Khalid Islambouli, insluitend die toekomstige leier van [[Al-Kaïda|al-Qaeda]], [[Ayman al-Zawahiri]], Omar Abdel-Rahman en Abd al-Hamid Kishk. Die verhoor is deur die internasionale pers gedek, en Zawahiri se kennis van Engels het hom die de facto woordvoerder vir die verweerders gemaak. Zawahiri is in 1984 uit die tronk vrygelaat. Abboud al-Zomor en Tareq al-Zomor, twee Islamitiese Jihad leiers wat in verband met die moord in hegtenis geneem is, is op 11 Maart 2011 vrygestel.<ref>[https://www.nytimes.com/2011/03/18/world/middleeast/18egypt.html Egypt Releases Brother of Al Qaeda's No. 2], Liam Stack, ''[[The New York Times]]'', 17 MarchMaart 2011</ref>
Ten spyte van hierdie feite, het Sadat se neef, Talaat Sadat, beweer dat die moord 'n internasionale sameswering was. Op 31 Oktober 2006 is hy tot 'n jaar tronkstraf gevonnis weens laster teen Egipte se weermag, minder as 'n maand nadat hy het die onderhoud gegee het waar hy Egiptiese generaals daarvan beskuldig het dat hulle sy oom se moord beplan het. In 'n onderhoud met 'n Saoedi televisiekanaal, het hy ook beweer dat beide die Verenigde State en Israel betrokke was. Hy het beweer dat geen lid van die spesiale persoonlike beskermingsgroep 'n enkele skoot tydens die aanval afgevuur het nie, en nie een van hulle verhoor is nie.<ref>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/6064146.stm Sadat nephew in court appearance]. [[BBC News]]. 18 OctoberOktober 2006.</ref>
== Media -uitbeeldings van Anwar Sadat ==
[[Lêer:Gagarin_and_Nasser_and_Sadat_in_Cairo_Egypt_01-02-1962.jpg|duimnael|200x200px|[[Joeri Gagarin|Yuri Gagarin]] met Sadat en [[Gamal Abdel Nasser]] in Kaïro, 1962]]
In 1983 is ''Sadat'', 'n minireek oor die lewe van Anwar Sadat, op Amerikaanse televisie uitgesaai, met [[Oscar]]-bekroonde akteur [[Louis Gossett jr.|Louis Gossett, Jr.]] in die titelrol. Die film, asook alle ander films wat deur Columbia Pictures vervaardig en versprei is, is dadelik verban deur die Egiptiese regering, weens bewerings van historiese onakkuraathede. 'n Siviele regsgeding is deur Egipte se kunstenaars en film vakbonde in 'n Egiptiese hof gebring teen Columbia Pictures, asook die film se reggiseure, vervaardigers en draaiboekskrywers, maar die saak is ontslaan aangesien die beweerde laster buite Egipte plaasgevind het, en dus nie binne die hof se jursidiksie geval het nie.<ref>[https://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9803E2DD1E39F93BA15750C0A962948260&n=Top%2FFeatures%2FMovies%2FNews%20and%20Features%2FStudios%2FColumbia%20Pictures Reuters (1984). Suit Over Film 'Sadat' Is Dismissed in Cairo] ''The New York Times'' Retrieved 7 January 2009.</ref>
Westerse skrywers het die film se swak ontvangs aan rassisme toegeskryf, aangesien Gossett 'n Afro-Amerikaner is.<ref name="Bowser">Benjamin P. Bowser, ''Racism and Anti-Racism in World Perspective (Sage Series on Race and Ethnic Relations, Volume 13)'', (Sage Publications, Inc: 1995), p. 108 [https://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F40F1FF63C5F0C718CDDAB0894DC484D81 Upset by 'Sadat,' Egypt Bars Columbia Films]</ref><ref>Walter M. Ulloth, Dana Brasch, ''The Press and the State: Sociohistorical and Contemporary Studies'', ([[University Press of America]]: 1987), p. 483</ref> Gosset is weens sy vertolking vir 'n [[Emmy]] genomineer.
Sadat is ook deur Robert Loggia in die 1982 televisiefilm <span>''A Woman Called Golda'' uitgebeeld</span>, met [[Ingrid Bergman]] in die rol van [[Golda Meir]].
Die eerste Egiptiese uitbeelding van Sadat se lewe het in 2001 gekom, toe ''Ayyam El Sadat'' (''Dae van Sadat'') in Egipte vrygestel is. Hierdie film was 'n groot sukses in Egipte, en is gesien as Ahmed Zaki se grootste prestasie tot op daardie punt.<ref>{{cite news|author=Adel Darwish|title=Ahmed Zaki: 'Black Tiger' of Egyptian film|url=http://www.mideastnews.com/Zakiobit.htm|work=The Middle East Internet News Network|date=31 MarchMaart 2005|accessdate=13 FebruaryFebruarie 2008}}</ref>
Die jong Sadat is 'n belangrike karakter in [[Ken Follett]] se riller ''Die Sleutel tot Rebecca'', wat in Kaïro tydens die tweedeTweede wêreldoorlogWêreldoorlog afspeel. Sadat, toe nog 'n jong beampte in die Egiptiese Weermag, en betrokke by anti-Britse revolusionêre aktiwiteite, word simpatiek daargestel, en sy bereidwilligheid om saam te werk met die Duitse spioene is duidelik getoon as 'n uitvloeisel van sy wens om bondgenote teen Britse oorheersing van sy land te vind, eerder as 'n ondersteuning van Nazi-ideologie. Sommige van die tonele in die boek, soos byvoorbeeld Sadat se inhegtenisname deur die Britte, volg die uitbeelding in Sadat se eie outobiografie nougeset.
Sadat is herhaaldelik op <span>''Saturday Night Live'' uitgebeeld</span>, waar hy deur Garrett Morris gespeel hetis, weens sy fisisefisiese ooreenkoms met Sadat.
== Eerbewyse ==
== Eksterne skakels ==
{{CommonsKategorie}}
* [https://web.archive.org/web/20060829032240/http://anwarsadat.org/ OfficialAmptelike websitewebblad] (ar)
* [http://sadat.bibalex.org/ Bibliotheca Alexandrina, Front Page]
* [http://www.shapell.org/manuscript.aspx?david-ben-gurion-on-sadat-and-peace-with-egypt-1971 Ben-Gurion on Anwar Sadat Wanting Peace, 1971] Shapell Manuscript Foundation
* {{Imdb naam|0755427|id=0755427}}
* [https://www.youtube.com/watch?v=nwQL3N57TQE Video of Sadat's assassination]
* [https://web.archive.org/web/20060322184036/http://www.angelfire.com/art3/eg05/killingSadat.htm Free Egyptians Point of View About Sadat's Assassination] (ar) (en) (Internet Archive)
* [https://www.youtube.com/watch?v=gwwYARiWon0 Sadat Movie (Produced in 1983) - Banned from the Middle East because of some historical mistakes.]
{{Wenners van die Nobelprys vir Vrede}}
| 