Fridtjof Nansen: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
GeMet (besprekings | bydraes) new image |
→Student en avonturier: Skakel |
||
Lyn 48:
In 1880 het Nansen sy toelatingseksamen vir die universiteit geslaag. Hy het besluit om dierkunde te studeer en het gesê hy het juis dié rigting gekies omdat hy dan in die opelug sou kon wees. Hy het in 1881 aan die Koninklike Frederik-universiteit begin studeer.<ref>Huntford, pp. 18–19</ref>
Vroeg in 1882 het Nansen “die eerste stap geneem wat my van die stil lewe van die wetenskap laat dwaal het.”<ref name="Scott15">Scott, p. 15</ref> Professor Robert Collett van die departement dierkunde aan die universiteit, het voorgestel dat Nansen op ’n seereis gaan om die Arktiese dierkunde eerstehands te bestudeer. Nansen was entoesiasties en het reëlings begin tref deur ’n onlangse kennis, Kaptein Axel Krefting, bevelvoerder van die robjagskip ''Viking''.<ref name="Scott15" /> Die tog het op 11 Maart 1882 begin en vir die volgende vyf maande geduur. In die weke voor hulle vertrek het, kon Nansen nog eers op sy wetenskaplike studie fokus.<ref name="Huntford21" /> Deur watermonsters het hy aangedui dat, in teenstelling met die vorige aanname, see-ys op die oppervlak eerder as daaronder vorm. Sy metings het ook gedemonstreer dat die [[Golfstroom]] onder ’n koue laag oppervlakwater vloei.<ref>Reynolds, p. 20</ref> Deur die lente en vroeë somer het die ''Viking'' tussen Groenland en [[Svalbard|Spitsbergen]] gevaar op soek na robtroppe. Nansen het ’n vaardige skut geword en aangeteken dat sy span op een dag 200 robbe geskiet het. In Julie het die ''Viking'' vasgevang geraak in die ys naby ’n onverkende deel van die Groenlandse kus; Nansen wou graag aan land gaan maar dit was onmoontlik.<ref name="Huntford21" /> Hy het egter die idee gekry dat die Groenlandse ysplaat verken en selfs oorkuis kan word.<ref name="Ryne" /> Op 17 Julie het die skip losgekom uit die ys en in vroeë Augustus was hulle terug in Noorse waters.<ref name="Huntford21">Huntford, pp. 21–27</ref>
Nansen het nie sy formele studies aan die universiteit voortgesit nie. Hy het eerder op aanbeveling van Collett ’n pos as kurator in die dierkundige departement van die Universiteitsmuseum in Bergen aanvaar. Hy het die volgende ses jaar van sy lewe daar deurgebring — behalwe vir die ses maande sabbatsverlof waartydens hy ’n reis deur Europa onderneem het — en het met leidende figure soos Gerhard Armauer Hansen, ontdekker van die melaatsheidsbasil,<ref>Huntford, pp. 28–29</ref> en Daniel Cornelius Danielssen, die direkteur van die museum wat dit van ’n dooierige versameling in ’n sentrum vir wetenskaplike navorsing en opleiding omgeskakel het, gewerk.<ref>Reynolds, p. 25</ref> Nansen se gekose studie-area was die onverkende gebied van neuroanatomie, veral die sentrale senuweestelsel van laer seediere. Voordat hy in Februarie 1886 op sabbatsverlof gegaan het, het hy ’n referaat gepubliseer wat sy navorsing tot op datum opgesom het waarin hy genoem het dat “anastomose of bindings tussen verskillende ganglionselle” nie met sekerheid gedemonstreer kon word nie. Hierdie onortodokse beskouing, bevestig deur die gelyktydige ondersoeke van die embrioloog Wilhelm His en die sielkundige August Forel, het Nansen die mede-oprigter van die moderne teorie van die senuweestelsel gemaak. Sy gevolglike referaat, ''Die struktuur en kombinasie van [[histologie]]se elemente van die sentrale senuweestelsel'' wat in 1887 gepubliseer is, het ook sy doktorale proefskrif geword.<ref>Huntford, pp. 65–69</ref>
| |||