Ísafjörður
Ísafjörður (letterlik "Ysfjord") is 'n stad in die noordweste van Ysland met 'n bevolking van 2 867 mense (2008) en maak deel uit van die munisipaliteit Ísafjarðarbær met altesaam 4 098 inwoners. Die stad dien as die administratiewe en ekonomiese sentrum van die Yslandse Wesfjorde-streek.
Ísafjörður | |
|---|---|
Stad | |
 'n Lugfoto van Ísafjörður | |
  Ísafjörður | |
| Koördinate: 66°04′33″N 23°07′36″W / 66.07583°N 23.12667°WKoördinate: 66°04′33″N 23°07′36″W / 66.07583°N 23.12667°W | |
| Land |  Ysland |
| Kiesafdeling | Norðvesturkjördæmi |
| Region | Vestfirðir |
| County | Norður-Ísafjarðarsýsla |
| Munisipaliteit | Ísafjarðarbær |
| Stigting | 9de eeu |
| Bevolking | |
| • Stad | 2 600 |
| • Metro | 2 867 |
| Tydsone | UTC±00:00 (GMT) |
| Póstnúmer | 400 |
| Webwerf | isafjordur.is |
Geografie wysig
Ísafjörður is aan die Skutulsfjörður, 'n sytak van die Ísafjarðardjúp-fjord, geleë en word omring deur die steil berghellings van die Eyrarfjall met 'n hoogte van tot 731 meter bo seevlak en die Kirkjubólsdfjall (tot 832 meter).
Die sandbank (Yslands eyri) waarop die stad ontstaan het is verskeie kere vergroot om nuwe land aan te win. Die stadsgebied is sodoende aansienlik uitgebrei en strek tans byna van een oewer van die fjord tot die ander. As gevolg van die landwinning het ook 'n beskermde seehawe ontstaan.
Geskiedenis wysig
Die Landnámabók, die belangrikste historiese bron oor die Skandinawiese volksplanting in Ysland, noem Helgi Hrólfsson as die eerste Wiking-setlaar in die gebied wat hom hier in omtrent 920 gevestig het. Helgi het die Fjord Skutulsfjörður na 'n harpoen (Yslands skutull) vernoem wat hy by die strand gevind het.
Later het Noorse en Yslandse handelaars gevolg wat tydelik in Ísafjörður gebly het. In die 16de eeu het ook Engelse en Duitse ondernemings hier handelsposte gestig. Die huise, wat tydens die Deense handelsmonopolie in Ysland aan die suidpunt van die skiereiland opgerig is, vorm vandag die seevaartsmuseum Neðstakaupstað. Hulle word as die oudste stadskern van Ysland beskou wat bewaar gebly het (die Tjöruhúsið dateer uit die jaar 1734).
Die verwerking van klipvis (gedroogde en gesoute Europese kabeljou) het in die 18de eeu die basis vir die stad se ekonomiese welvaart gevorm. in 1787 is Ísafjörður tot 'n amptelike handelsentrum verklaar, en in 1866 het die nedersetting stadstatus verkry.