Suid-Afrikaanse kookkuns

kulinêre tradisies van Suid-Afrika

Suid-Afrikaanse kookkuns weerspieël die uiteenlopende reeks kulinêre tradisies wat beliggaam word deur die verskillende gemeenskappe wat in Suid-Afrika woon. Onder die inheemse mense van Suid-Afrika het die Khoisan meer as 300 spesies eetbare voedselplante geëet,[1] soos die rooibosstruikpeulgewas[2] wie se kulinêre waarde steeds 'n belangrike invloed op die Suid-Afrikaanse kookkuns uitoefen. Daaropvolgende ontmoetings met Bantoeveeboere het die opkoms van verboude gewasse en mak beeste vergemaklik, wat tradisionele Khoisan-tegnieke van vleispreservering aangevul het.[3] Boonop het Bantoesprekende gemeenskappe 'n uitgebreide repertoire van kulinêre bestanddele en disse gesmee, waarvan baie vandag steeds in tradisionele nedersettings en stedelike areas benut word.

Potjiekos, is 'n bredie wat buite in 'n tradisionele ronde, gietyster-driebeenpot voorberei word.

Geskiedenis

wysig

Die San-volke was jagter-versamelaars, wat meestal afhanklik was van voedsel soos skilpaaie, krewe, klappers en veldplante. Landbou is na Suid-Afrika ingevoer deur die Bantoevolke, wat voortgaan met die verbouing van graan, styselvrugte en wortelknolle - op die wyse van mielies, skorsies en patats, na die bekendstelling daarvan in die Columbiaanse uitwisseling, wat die produksie van baie Ou Wêreldvoedselgewasse. Alhoewel mabele (Rooi Sorghum) en Madumbe (Cocoyam, taro of pylwortel) steeds wyd geniet en gekweek word.

Teen die 17de eeu het Nederlandse en Britse voedselsoorte wat deur Europese immigrasie gebring is, tot verdere kulinêre verspreiding gelei. Die Kaaps-Maleise gemeenskap het 'n kenmerkende diasporiese kookkuns gestig, grootliks afgelei van Suidoos-Asiatiese kulinêre tradisies, terwyl Afrikanervoortrekkers verder die binneland in die Nederlandse, Khoisan, Kaaps-Maleise en Bantoe-kosse aangepas het om hul nomadiese leefstyl te akkommodeer. Daarbenewens het Franse Hugenote-vlugtelinge, van wie baie hulle in Franschhoek gevestig het, 'n instrumentele rol gespeel in die ontwikkeling van Suid-Afrika se wingerdboubedryf.

Gedurende die tydperk van Britse koloniale bewind het immigrante uit Asië, van wie baie in die 19de eeu as ingekontrakteerde arbeiders aangekom het, die kulinêre oeuvre van Suid-Afrika verder verryk. Veral Indiese Suid-Afrikaners het 'n magdom speserye, geurmiddels en disse gebring, wat histories met KwaZulu-Natal geassosieer word, alhoewel Indiese kookkuns tans wyd oor Suid-Afrika beskikbaar is en deur alle etniese groepe geëet word.

Disinvesterings en sanksies wat Suid-Afrika tydens apartheid opgelê is, het die land se kulinêre uitset beperk. In hierdie tyd het sjebeens, geleë in stedelike townships, baie gewild geword en het dikwels as nie-formele gemeenskapsentrums gedien, veral vir swart Suid-Afrikaners wat hul kulturele en kulinêre tradisies nagejaag het. Na die einde van apartheid het Suid-Afrikaanse kookkuns 'n renaissance beleef, met uiteenlopende kulinêre opsies beskikbaar in die meeste van die land se groot stede wat vir toeriste, uitgewekenes en plaaslike inwoners voorsiening maak. Boonop het Suid-Afrikaanse bestanddele en geregte wêreldwyd groter sigbaarheid verkry as gevolg van die ontluikende Suid-Afrikaanse diaspora.

Verwysings

wysig
  1. Arnold, T. H.; Wells, M. J.; Wehmeyer, A. S. (1985), Wickens, G. E.; Goodin, J. R.; Field, D. V., eds., "Khoisan food plants: taxa with potential for future economic exploitation" (in en), Plants for Arid Lands: Proceedings of the Kew International Conference on Economic Plants for Arid Lands held in the Jodrell Laboratory, Royal Botanic Gardens, Kew, England, 23–27 Julie 1984 (Dordrecht: Springer Netherlands): pp. 69–86, doi:10.1007/978-94-011-6830-4_6, ISBN 978-94-011-6830-4 
  2. Ives, Sarah (2014). "Farming the South African "Bush": Ecologies of belonging and exclusion in rooibos tea". American Ethnologist (in Engels). 41 (4): 698–713. doi:10.1111/amet.12106. ISSN 1548-1425.
  3. Erasmus, Sara Wilhelmina; Hoffman, Louwrens Christiaan (1 Oktober 2017). "What is meat in South Africa?". Animal Frontiers (in Engels). 7 (4): 71–75. doi:10.2527/af.2017.0449. ISSN 2160-6056.