Diachroniese taalkunde
Die diachroniese taalkunde (ook historiese taalkunde) is die studie van taalverandering waar dit oor die finale effek van die veranderinge gaan en nie, soos in die sinchroniese taalkunde, oor die veranderinge self nie. Dit dek vyf hoofgebiede:
- om merkbare veranderinge in spesifieke tale te beskryf en redes daarvoor te voorsien;
- om die voorgeskiedenis van tale te rekonstrueer, hulle onderlinge verband vas te stel en hulle in taalfamilies te groepeer (vergelykende taalkunde);
- om algemene teorieë te vorm oor hoe en waarom taal verander;
- om die geskiedenis van spraakgemeenskappe te beskryf;
- om die geskiedenis (etimologie) van woorde te bestudeer.
Geskiedenis en ontwikkeling
wysigDie moderne diachroniese taalkunde dateer uit die laat 18de eeu en het ontwikkel uit die vroeëre dissipline van filologie, die studie van antieke tekste en dokumente, wat tot die oudheid teruggaan.
Aanvanklik was diachroniese taalkunde vergelykend van aard en was dit hoofsaaklik gemoeid met die vasstelling van taalfamilies en die rekonstruksie van prehistoriese tale deur gebruik te maak van die vergelykende metode en interne rekonstruksie. Die fokus was op die welbekende Indo-Europese tale, waarvan 'n baie uitgebreide opgetekende geskiedenis gehad het. Sedertdien is daar egter betekenisvolle werk gedoen op die gebied van die vergelykende taalkunde aan onder meer die Oeral-tale, Austronesiese tale en etlike families van Amerikaanse Indiaan-tale. Vergelykende taalkunde is egter nou net 'n deel van 'n breër dissipline van diachroniese taalkunde. Vir die Indo-Europese tale is vergelykende studie nou 'n hoogs gespesialiseerde studieveld en die meeste navorsing word nou gedoen op die gebied van die latere ontwikkeling van hierdie tale, veral die ontwikkeling van die moderne standaardvorme.
Evolusie tot ander studievelde
wysigAanvanklik was alle moderne taalkunde diachronies van aard - selfs die studie van moderne dialekte het behels dat die oorsprong daarvan ondersoek word. Maar Saussure het 'n onderskeid getref tussen sinchroniese and diachroniese taalkunde, wat grondliggend is aan die hedendaagse organisasie van die dissipline. Voorrang word gegee aan sinchroniese taalkunde, en diachroniese taalkunde word gedefinieer as die studie van opeenvolgende sinchroniese stadiums. Saussure se duidelike afbakening word egter nou as idealisties beskou. In die praktyk is 'n suiwer sinchroniese taalkunde nie moontlik vir enige periode voor die uitvinding van die grammofoon nie: geskrewe verslae weerspieël taalkundige ontwikkelinge nooit so vinnig soos spraak nie. Dit is in elk geval ook moeilik om dit akkuraat te dateer voor die ontwikkeling van die moderne titelblad. Daarbenewens het die werk wat sosiolinguiste op die gebied van taalkundige variasie gedoen het, getoon dat sinchroniese stadiums nie eenvormig is nie: die spraakgewoontes van ouer en jonger sprekers verskil op maniere wat 'n aanduiding gee van taalverandering. Sinchroniese variasie is taalverandering wat besig is om plaas te vind.
Die biologiese oorsprong van taal is in beginsel 'n deel van die oordrag van die diachroniese taalkunde, maar die meeste taalkundiges is van mening dat dit te lank gelede plaasgevind het om betroubaar vasgestel te kan word deur die vergelykende metode. Ander tegnieke, soos die vergelyking van massas leksikale items, word deur party beskou as 'n manier om die beperkings van die vergelykende metode te bowe te kom, maar die meeste taalkundiges beskou dit as onbetroubaar.
Die bevindinge van die diachroniese taalkunde word dikwels gebruik as die grondslag vir hipoteses oor die groeperings en bewegings van volke, veral in die prehistoriese tyd. Daar word egter nou erken dat dit problematies is om taal aan etniese identiteit te koppel, eweneens om taalgeskiedenis met argeologiese of genetiese bewyse in verband te probeer bring.
Sien ook
wysigBibliografie
wysig- August Schleicher: Compendium der vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen. (Kurzer Abriss der indogermanischen Ursprache, des Altindischen, Altiranischen, Altgriechischen, Altitalischen, Altkeltischen, Altslawischen, Litauischen und Altdeutschen.) (2 vols.) Weimar, H. Boehlau (1861/62); herdruk deur Minerva GmbH, Wissenschaftlicher Verlag, ISBN 3-8102-1071-4
- Karl Brugmann, Berthold Delbrück, Grundriss der vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen (1886-1916).
- Theodora Bynon, Historical Linguistics (Cambridge University Press, 1977) ISBN 0-521-29188-7
- Richard D. Janda and Brian D. Joseph (Eds), The Handbook of Historical Linguistics (Blackwell, 2004) ISBN 1-4051-2747-3
- Roger Lass, Historical linguistics and language change. (Cambridge University Press, 1997) ISBN 0-521-45924-9
- Winfred P. Lehmann, Historical Linguistics: An Introduction (Holt, 1962) ISBN 0-03-011430-6
- April McMahon, Understanding Language Change (Cambridge University Press, 1994) ISBN 0-521-44665-1
- James, Milroy, Linguistic Variation and Change (Blackwell, 1992) ISBN 0-631-14367-X
- M.L. Samuels, Linguistic Evolution (Cambridge University Press, 1972) ISBN 0-521-29188-7
- R.L. Trask (red.)Dictionary of Historical and Comparative Linguistics (Fitzroy Dearborn, 2001) ISBN 1-57958-218-4
Vertaal uit die ooreenstemmende artikel in die Engelse Wikipedia.