Vichy-Frankryk

Vichy-Frankryk (Frans: Régime de Vichy; 10 Julie 1940 – 9 Augustus 1944), amptelik die Franse staat (l'État français), was die Franse deelstaat onder leiding van maarskalk Philippe Pétain tydens die Tweede Wêreldoorlog. Dit is vernoem na sy regeringsetel, die stad Vichy. Amptelik onafhanklik, maar met die helfte van sy grondgebied beset onder die streng voorwaardes van die 1940 wapenstilstand met Nazi-Duitsland, het dit 'n beleid van samewerking aanvaar. Alhoewel Parys nominaal sy hoofstad was, het die regering homself in die oorddorp Vichy in die onbesette "vrysone" (zone libre) gevestig, waar dit verantwoordelik gebly het vir die burgerlike administrasie van Frankryk sowel as sy kolonies. Die besetting van Frankryk deur Nazi-Duitsland het eers net die noordelike en westelike dele van die land geraak, maar in November 1942 het die Duitsers en Italianers die res van Metropolitaanse Frankryk beset, wat enige voorgee van onafhanklikheid deur die Vichy-regering beëindig het.

Propagandaplakkaat vir die Vichy-regime se Révolution nationale program, 1942.

Die Franse Derde Republiek het die oorlog in September 1939 aan die kant van die Geallieerdes begin. Op 10 Mei 1940 is dit deur Nazi-Duitsland binnegeval. Die Duitse leër het vinnig deur die Geallieerde linies gebreek deur die hoogs versterkte Maginotlinie te omseil en deur België, Luxemburg, en as 'n verlenging, die Ardenne binne te val. Teen middel Junie was die militêre situasie van die Franse erg, en dit was duidelik dat dit die stryd om Metropolitaanse Frankryk sou verloor. Die Franse regering het die moontlikheid van 'n wapenstilstand begin bespreek. Paul Reynaud het as eerste minister bedank eerder as om 'n wapenstilstand te teken, en is vervang deur maarskalk Philippe Pétain, 'n held van die Eerste Wêreldoorlog. Kort daarna het Pétain die wapenstilstand van 22 Junie 1940 onderteken.

In Vichy het Pétain 'n outoritêre regering gestig wat baie liberale beleide omgekeer het en streng toesig oor die ekonomie begin het. Konserwatiewe Katolieke het prominent geword, en Parys het sy avant-garde status in Europese kuns en kultuur verloor. Die media is streng beheer en het antisemitisme bevorder en, nadat Operasie Barbarossa in Junie 1941 begin het, anti-Sowjetisme. Die voorwaardes van die wapenstilstand het 'n mate van onafhanklikheid en neutraliteit aan die Vichy-regering toegelaat, soos om die Franse vloot en Franse koloniale ryk onder Franse beheer te hou en die volle besetting van die land deur Duitsland te vermy. Ten spyte van hewige druk het die Vichy-regering nooit by die spilmoondhede aangesluit nie en het selfs formeel in oorlog met Duitsland gebly. In die praktyk het Vichy-Frankryk egter 'n samewerkingsregime geword.

Duitsland het twee miljoen Franse krygsgevangenes aangehou en dwangarbeid (service du travail obligatoire) op jong Fransmanne afgedwing. Franse soldate is gyselaar gehou om te verseker dat Vichy sy militêre magte sou verminder en 'n groot huldeblyk in goud, kos en voorrade aan Duitsland sou bring. Franse polisie is beveel om Jode en ander "ongewenste mense" soos kommuniste en politieke vlugtelinge bymekaar te maak, en ten minste 72 500 Franse Jode is in Nazi-konsentrasiekampe vermoor.

Die meeste van die Franse publiek het aanvanklik die regime gesteun, maar die mening het teen die Vichy-regering en die besettende Duitse magte gedraai namate die oorlog voortsleep en lewensomstandighede in Frankryk versleg het. Openbare opposisie het toegeneem namate dit duidelik geword het dat Duitsland besig was om die oorlog te verloor. Die Franse Weerstand, wat grootliks saamgewerk het met die Londen-gebaseerde Vrye Franse-beweging, het in die loop van die besetting in sterkte toegeneem. Nadat die bevryding van Frankryk in 1944 begin het, is die Vrye Franse Voorlopige Regering van die Franse Republiek (GPRF) as die nuwe nasionale regering aangestel, onder leiding van Charles de Gaulle.

Die laaste van die Vichy-bannelinge is in April 1945 in die Sigmaringen-enklave gevange geneem. Pétain is deur die nuwe Voorlopige Regering vir hoogverraad verhoor en ter dood veroordeel, maar dit is deur de Gaulle na lewenslange gevangenisstraf omgeskakel. Slegs vier senior Vichy-amptenare is verhoor vir misdade teen die mensdom, hoewel baie deelgeneem het aan die deportasie van Jode, misbruik van gevangenes en ernstige dade teen lede van die Weerstand.