Vrye indirekte rede
Die vrye indirekte rede is 'n stylfiguur tussen die direkte en indirekte rede, oftewel tussen 'n monoloog en 'n verslag van die belewenis of ervaring van iemand anders. Hierdie stylfiguur neem meestal die vorm aan van die onvoltooide verlede tyd,[1] in dié verband ook "verhalende imperfektum" genoem. Die vrye indirekte rede het meestal betrekking op die "nou" wat beskryf word, dit wil sê op 'n tydstip wat saamval met wat in die res van die sin beskryf word.
Voorbeelde wysig
| Styl | Voorbeeld |
|---|---|
| Direkte rede | "Moet ek gaan?", wonder sy. |
| Indirekte rede | Sy wonder of sy moet gaan. |
| Vrye indirekte rede | Moet sy gaan? |
Die vrye indirekte rede is dikwels gebruik in romans uit die 18de en 19de eeu, byvoorbeeld in dié deur Jane Austen en Gustave Flaubert .
Verwante begrippe wysig
Die vrye indirekte rede is verwant aan ander literêre stylfigure soos die inwendige monoloog en bewussynstroomtegniek, maar moet hiervan onderskei word.
Verwysings wysig
- ↑ Let wel: Afrikaans beskik nie oor 'n preteritum (onvoltooide verlede tyd) as boekvoorleestaal nie (soos in Nederlands: Hij keek [hy het gekyk] in stede van hij kijkt [hy kyk]) nie. Afrikaans maak meestal gebruik van die onvoltooide teenwoordige tyd in verhale: byvoorbeeld Gert kyk na die groot gebou voor hom.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal. |
