Waterski
Waterski is 'n sportsoort waartydens die beoefenaar op spesiaal ontwerpte breë skiplanke teen ʼn hoë snelheid deur 'n motorboot oor die water getrek word. Die sport het reeds in die vroeë twintigerjare uit die snelbootvaart ontwikkel. Teen 1940 was die sport al so ver ontwikkel dat wedstryde georganiseer is.
In 1946 is die internasionale bestuursorganisasie, die Union Mondiale de Ski Nautique (UMSN), gestig. By waterskikompetisies word daar in 3 afdelings meegeding, naamlik slalom, figuurski en spronge. Waterski is ʼn jong sportsoort omdat dit eers moontlik geword het na die ontwikkeling van vinnige motorbote. Die minimumsnelheid waarby daar geski kan word, is 25 km/h.
Die voorloper van die waterskiplank was die akwaplank (die sogenaamde aquaplane), 'n plank wat sowat 2 m lank was en met 'n tou agter aan 'n boot vasgebind is. Die skiër het aan 'n hekkie wat op die plank bevestig was, vasgehou, en met die konstruksie kon die skier slegs voortgesleep word. In 1924 het die Amerikaner Fred Waller 'n akwaski, die voorloper van die moderne waterski, ontwerp.
Ook in Frankryk was daar groot belangstelling in waterski, en 'n aantal offisiere sou reeds in 1920 op die Lac d'Annecy probeer ski het. Die eerste groot waterski-wedstryde is in 1935 by Long Island gehou. In die veertigerjare het die gewildheid van die sport veral in die VSA en lande aan die Middellandse See toegeneem. In 1947 het Dick Pole in Florida 'n waterski-demonstrasie op kaal voete gegee, ʼn variasie wat tans amptelik erken word.
Slalom, spronge en figuurski word elk met 'n ander soort ski gedoen. Die slalomski is gewoonlik sowat 1,70 m lank en 20 cm breed en loop aan die agterkant uit in 'n ronde punt, terwyl dit aan die onderkant 'n, ronde stabilisator het. Die springski is groter en sterker as die slalomski (om die slag te absorbeer waarmee die skiër die water na die sprong tref), met 'n reguit agterkant met ʼn smal en ietwat langer stabilisator.
Vir figuurski word 'n ski van sowat 1,20 tot 1,40 m gebruik wat ovaalvormig is en waarvan die voor- en agterpunte opgebuig is. Die ski het geen stabilisator nie. Die baan vir slalomwedstryde strek oor 259 m. Boeie word gebruik om die toegangs - en uitgangspoort aan te dui, en die boot vaar in ʼn reguit lyn van poort tot poort. Aan weerskante van die lyn is daar drie boeie waaromheen die skiër moet beweeg.
As hy om die boei gaan, kry die skiër 'n halwe punt, terwyl hy ʼn bykomende punt kry as hy voor die volgende boei in die kielsog van die boot is. Elke deelnemer moet die baan 'n paar keer voltooi. Die baan word elke keer moeiliker gemaak deur die snelheid van die boot te verhoog en deur die lyn waaraan die skiër vashou, korter te maak. Teenswoordig word die slalom uitsluitend op een ski uitgevoer.
Spronge word uitgevoer oor ʼn skuinsvlak van 3,70 X 6,40 m tot 4,30 X 6,70 m wat vir mans 'n hoogte van 1,65 tot 1,80 m en vir vroue ʼn hoogte van 1,50 m het. Die skiër kry drie kanse, waarvan die beste in berekening gebring word. Die hoogste snelheid waarteen die boot mag beweeg, is 57 km/h vir mans en 48 km/h vir vroue.
Die lengte van die skilyn is 23 m. 'n Figuurski-wedstryd bestaan uit 2 afdelings van 20 sekondes elk. In die tyd moet die skiër, wat die snelheid van die boot en die lengte van die sleeplyn self mag bepaal, soveel moontlik van die sowat 70 erkende figure uitvoer. Hy mag dit op een of twee ski's doen. Na gelang van die moeilikheidsgraad van die figure, word punte van 20 tot 500 aan hom toegeken.
Bronnelys
wysig- Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0908409702, volume 29, bl. 86, 87