1 Henog
1 Henog, of die Boek van Henog (Ge'ez: መጽሐፈ ሄኖክ, maṣḥafa hēnok), is ’n antieke Hebreeuse godsdiensteks wat volgens tradisie deur Henog, die oupagrootjie van Noag, geskryf is.[1][2] 1 Henog bevat unieke materiaal oor die oorsprong van demone en reuse, die val van sekere engele, ’n verduideliking van hoekom die sondvloed moreel noodsaaklik was, en ’n profetiese uiteensetting van die 1 000 jaar lange heerskappy van die Messias.
Die oudste dele van die teks (veral in die Boek van die Wagters) kom na raming uit omstreeks 300-200 v.C., en die jongste deel (die Boek van Gelykenisse) moontlik uit 100 v.C.[3]
Verskeie Aramese fragmente wat in die Dooie See-rolle gevind is, asook Koine-Griekse en Latynse fragmente, het bewys die Boek van Henog was bekend onder die vroeë Jode en Christene. Die boek is ook aangehaal deur sommige 1ste- en 2de-eeuse skrywers, soos in die Testamente van die Twaalf Stamvaders. Skrywers van die Nuwe Testament het ook van die inhoud geken.[4] ’n Klein deel van 1 Henog (1:9) word in die Nuwe Testament aangehaal, in Judas 1:14-15, en word daar toegeskryf aan "Henog, wat van die sewende geslag ná Adam was" (1 Henog 60:8), hoewel hierdie deel van 1 Henog ’n midrasj van Deuteronomium 33:2 is. Verskeie eksemplare van die vroeë dele van 1 Henog is onder die Dooie See-rolle ontdek.[2]
Dit is nie deel van die Bybelse kanon wat deur Jode gebruik word nie, buiten Beta Israel (Ethiopiese Jode). Die meeste Christelike denominasies en tradisies aanvaar dat 1 Henog ’n mate van historiese of teologiese belang het, maar beskou dit nie as deel van die Bybelse kanon nie.
Dit het net in Ge'ez volledig behoue gebly. Daar is ook Aramese fragmente onder die Dooie See-rolle en ’n paar Koine en Latynse fragmente. Die algemene Ethiopiese sienswyse is dat dit oorspronklik in Ge'ez geskryf is, terwyl moderne geleerdes meen dit is eers in óf Aramees óf Hebreeus geskryf; Ephraim Isaac stel voor die boek is, nes Daniël, deels in Aramees en deels in Hebreeus geskryf.[5] Geen Hebreeuse weergawe het sover bekend behoue gebly nie.
Daar word in die boek self beweer dat dit deur Henog geskryf is, voor die sondvloed.
Inhoud
wysigDie eerste deel van 1 Henog beskryf die val van die Wagters, die engele wie se kinders die Nefilim (reuse) was.[1] Die res van die boek beskryf Henog se besoeke aan die hemel in die vorm van reise, visioene en drome, en sy openbaring.[2]
Die boek bestaan uit vyf heel verskillende hoofdele:[1]
- Die Boek van die Wagters (1 Henog 1-36)
- Die Boek van Gelykenisse (1 Henog 37-71)
- Die Astronomieboek (1 Henog 72-82) (ook genoem die Boek van die Hemelligte)
- Die Boek van Droomvisioene (1 Henog 83-90) (ook genoem die Boek van Drome)
- Die Brief van Henog (1 Henog 91-108)
Die meeste geleerdes glo die vyf dele was oorspronklik onafhanklike werke[6] (met verskillende datums van oorsprong), en dat hulle in ’n groot mate verwerk is voordat hulle later saamgevoeg is om dit te vorm wat nou 1 Henog is.[2]
Die Boek van die Hemelligte
wysig| Maand 1,4,7,10 | Maand 2,5,8,11 | Maand 3,6,9,12 | |||||||||||||
| Wo. | 1 | 8 | 15 | 22 | 29 | 6 | 13 | 20 | 27 | 4 | 11 | 18 | 25 | ||
| Do. | 2 | 9 | 16 | 23 | 30 | 7 | 14 | 21 | 28 | 5 | 12 | 19 | 26 | ||
| Vr. | 3 | 10 | 17 | 24 | 1 | 8 | 15 | 22 | 29 | 6 | 13 | 20 | 27 | ||
| Sa. | 4 | 11 | 18 | 25 | 2 | 9 | 16 | 23 | 30 | 7 | 14 | 21 | 28 | ||
| So. | 5 | 12 | 19 | 26 | 3 | 10 | 17 | 24 | 1 | 8 | 15 | 22 | 29 | ||
| Ma. | 6 | 13 | 20 | 27 | 4 | 11 | 18 | 25 | 2 | 9 | 16 | 23 | 30 | ||
| Di. | 7 | 14 | 21 | 28 | 5 | 12 | 19 | 26 | 3 | 10 | 17 | 24 | 31 | ||
Vier gefragmenteerde uitgawes van die Boek van die Hemelligte is in Qumran ontdek, 4Q208-'211.[8] 4Q208 en 4Q209 dateer van die begin van die 2de eeu v.C., wat beteken die boek is op die laatste in die 3de eeu v.C. geskryf.[9] Die fragmente wat in Qumran ontdek is, sluit ook materiaal in wat nie in latere weergawes van 1 Henog verskyn nie.[7][9][10]
Die boek bevat ’n beskrywing van die beweging van hemelliggame en van die uitspansel, as feite wat aan Henog onthul is tydens sy besoeke aan die hemel onder leiding van die aartsengel Uriël. Dit beskryf ’n sonkalender wat later ook in die Boek van Jubileë beskryf is en wat deur die Dooie See-sekte gebruik is. Die gebruik van dié kalender het dit onmoontlik gemaak om feeste op dieselfde tyd as by die tempel in Jerusalem te vier.[1]
Die jaar het bestaan uit 364 dae, wat in vier ewe lang seisoene van 91 dae elk verdeel is. Elke seisoen het bestaan uit drie ewe lang maande van 30 dae elk, met ’n ekstra dag wat aan die einde van die derde maand gevoeg is. Die jaar het dus uit 52 weke bestaan. Elke jaar en elke seisoen het altyd op ’n Woensdag begin, wat die vierde dag van die Genesis-skeppingsverhaal was – die dag waarop God die ligte aan die hemelgewelf, die seisoene, dae en jare geskep het (Genesis 1:14-18).[7]:94–95 Dit is nie bekend hoe hulle die kalender aangepas het vir die tropiese jaar van 365,24 dae nie (daar is verskeie voorstelle), en selfs of hulle dit nodig geag het nie.[7]:125–140
Inhoud
wysig- Die son (72)
- Die maan en sy fases (73)
- Die maanjaar (74)
- Die vier toegevoegde dae (75)
- Die twaalf winde en hulle poorte (76)
- Die vier windrigtings (77:1-3)
- Die sewe berge (77:4)
- Die sewe riviere (77:5-7)
- Die sewe eilande (77:8)
- Die twee name van die son (78:1)
- Die vier name van die maan (78:2)
- Die gelyke omvang van die son en maan (78:3)
- Die sewe mates lig van die son (78:4)
- Die loop van die son en van die maan (78:5-79:6)
- Wanorde in die natuur en hemelliggame (80-81)
- Opdrag aan Henog oor die vier toegevoegde dae (82)
Verwysings
wysig- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Barker, Margaret. (2005) [1987]. "Chapter 1: The Book of Enoch," in The Older Testament: The Survival of Themes from the Ancient Royal Cult in Sectarian Judaism and Early Christianity. London: SPCK; Sheffield Phoenix Press. ISBN 978-1905048199
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Barker, Margaret. (2005) [1998]. The Lost Prophet: The Book of Enoch and Its Influence on Christianity. Londen: SPCK; Sheffield Phoenix Press. ISBN 978-1905048182
- ↑ Fahlbusch, E.; Bromiley, G.W. The Encyclopedia of Christianity: P–Sh p. 411, ISBN 0-8028-2416-1 (2004)
- ↑ Cheyne en Black, Encyclopaedia Biblica (1899), "Apocalyptic Literature" (column 220).
- ↑ Ephraim Isaac, 1 Enoch: A New Translation and Introduction in James Charlesworth (red.) The Old Testament Pseudoepigrapha, vol. 1, pp. 5-89 (New York, Doubleday, 1983, ISBN 0-385-09630-5)
- ↑ Vanderkam, JC. (2004). 1 Enoch: A New Translation. Minneapolis: Fortress. pp. 1ff (ie. preface summary).; Nickelsburg, GW. (2004). 1 Enoch: A Commentary. Minneapolis: Fortress. pp. 7–8.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Beckwith, Roger T. (1996). Calendar and chronology, Jewish and Christian. Leiden: Brill. ISBN 90-04-10586-7.
- ↑ Martinez, Florentino Garcia; Tigchelaar, Eibert J.C., reds. (1997). The Dead Sea Scrolls: Study Edition. Brill/Eerdmans. pp. 430–443. ISBN 0-8028-4493-6.
- ↑ 9,0 9,1 Nickelsburg, George W. (2005). Jewish Literature between the Bible and the Mishnah, 2 ed. Minneapolis: Fortress Press. p. 44. ISBN 0-8006-3779-8.
- ↑ Jackson, David R. (2004). Enochic Judaism: three defining paradigm exemplars. Continuum. p. 17. ISBN 978-0-567-08165-0.
Skakels
wysig- Boek van die Wagters (hoofstukke 1-36): Ge'ez teks en fragmente in Grieks, Aramees en Latyn by Online Critical Pseudepigrapha
- Ethiopiese teks aanlyn (al 108 hoofstukke)
- R.H. Charles se 1917-vertaling
- R.H. Charles se 1893-uitgawe
- Richard Laurence se 1883-vertaling
- Nuwe 2012-vertaling, met audiodrama
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
