Camillo di Cavour
| Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
Hierdie artikel behoort versmelt te word met Camillo Benso di Cavour.
Maak seker om die inhoud te skuif na die bladsy wat reeds aan Wikidata gekoppel is!
Indien altwee gekoppel is, sien hier.
Camillo di Cavour (1810-1861 ) word allerweë beskou as die vader en argitek van Italiaanse eenheid. Tog het hierdie groot staatsman, diplomaat en toegewyde Katoliek min simpatie gevoel vir 'n Italiaanse federasie onder leiding van die pous, en hy het openlik sy afkeer ten opsigte van Joseph Mazzini se republikeinse nasionalisme getoon.
Camillo Benso di Cavour is op 10 Augustus 1810 in Turyn gebore.Sy familie was aristokrate en Cavour se vader het nog in keiser Napoleon I se administrasie diens gedoen. Die vooraanstaande familie het in die dorpie Chieri naby Turyn in die staat Piëmont gewoon. Die jong Cavour was 'n gemaklike en joviale mens en gelief by almal. Hy was 'n baie aktiewe en harde werker. Elke oggend om vyfuur was hy reeds by sy lessenaar. Smiddags het hy graag in Turyn langs die rivier Po gaan wandel. Hy was 'n diep godsdienstige mens, en dit het waarskynlik sy politieke en sosiale beginsels beïnvloed.
Toe die jong Camillo 10 jaar oud was, is hy by die militêre akademie van Sardinië in Turyn ingeskryf. Ses jaar later, nadat hy eerste in sy klas gestaan het, het hy ʼn tweede luitenant in die ingenieurskorps geword. Die vyf jaar wat hy in die leer diens gedoen het, het hy baie en wyd gelees. In 1831 het hy teruggekeer huis toe om sy vader se landgoedere te bestuur. Hy het ook baie sake-ondernemings behartig, 'n suikerfabriek, twee banke en ʼn korporasie vir die bou van spoorweë in Piëmont. In 1847 was hy een van die stigterslede en hoofbydraer vir die nuwe koerant Risorgimento.
Teen 1848 was die koninkryk Piemont-Sardinie die enigste Italiaanse staat wat 'n liberale grondwet oorgehou het. Dit het meegebring dat daar verkiesings in die staat gehou is en Cavour, wat groot opgang begin maak het as 'n progressiewe denker wat nie in revolusies geglo het nie, is tot die parlement verkies. Cavour was 'n groot bewonderaar van die Britse parlementêre stelsel en het in 1850 minister van die vloot, handel en landbou geword. Die volgende jaar was hy minister van finansies en in 1852 het hy eerste minister en minister van buitelandse sake geword.
Hy het 'n reeks waardevolle binnelandse hervormings in Piëmont-Sardinië deurgevoer en gedurende die vyftigerjare het Cavour sy land tot 'n liberale modelstaat ontwikkel, waarin die Kerk en Staat geskei was. Sy binnelandse sukses sou later deur die sukses van sy buitelandse beleid oortref word. Cavour het nooit duidelik laat blyk wat hy van 'n verenigde Italië gedink het nie. Hy was openlik gekant teen Mazzini se republikeinse nasionalisme en was ook nooit ten gunste van 'n Italiaanse federasie onder leiding van die pous nie. Cavourse ideaal was duidelik 'n Italiaanse koninkryk onder leiding van Sardinië. Om die ideaal te bereik, het hy met groot diplomasie van buitelandse hulp gebruik gemaak.
Om die rede het hy ook by die Krim-oorlog van 1854-1856 betrokke geraak. Dit het hom die geleentheid gebied om kontak met Napoleon III van Frankryk te maak. Met die Vrede van Parys in 1856 was Piëmont-Sardinië slegs ʼn ondergeskikte bondgenoot van die Franse en Britse oorwinnaars, en Cavour het nog nie veel seggenskap in die vredesonderhandelinge gehad nie. Hy het wel daarin geslaag om Europa se aandag op Italië se sake te vestig. Op 21 Julie 1858 het Cavour Napoleon III in die geheim by Plombières ontmoet. Daar het Cavour dit reggekry om in ruil vir die staatjies Savoje en Nizza, wat deel van Piëmont was. Napoleon III se steun te kry om Oostenryk uit Italië te verdryf.
Cavour het koning Victor Emanuel van Piëmont-Sardinië van die transaksie verwittig en in die brief het hy nie eers melding gemaak van ʼn verenigde Italië nie. In April 1859 het die oorlog teen Oostenryk uitgebreek. Groot oorwinnings by Magenta en Solferino het die staat Lombardye in Cavour se hande laat val. Dit het terselftertyd opstande in die state Parma, Modena, Toskane en Romagna tot gevolg gehad. Intussen het Napoleon III uit vrees dat Pruise Oostenryk sou kom help, in Julie 1859 met keiser Frans Josef van Oostenryk by Villa Franken ʼn wapenstilstand gesluit sonder om Cavour te raadpleeg.
Cavour het bedank as eerste minister, maar in Januarie 1860 het hy sy amp weer opgeneem. Hy het volkstemmings in Parma, Modena, Toskane en Romagna gehou, waaruit dit geblyk het dat die bevolking oorweldigend ten gunste van aansluiting by Piëmont-Sardinië was. Dit het in Maart 1860 gebeur met die totstandkoming van die koninkryk Noord-Italië. Nizza en Savoje is aan Frankryk afgestaan. Daar was in die stadium geen keer meer aan die Italiaanse vryheidsgedagte nie. Guiseppe Garribaldi het intussen die koninkryk Napels en Siclië verower en die gebiede aan koning Victor Emanuel oorhandig.
Terselfdertyd het Cavour die pouslike state Marke en Umbrië verower. Weereens het volkstemmings getoon dat die inwoners met Piëtmont-Sardinië wou verenig. Dit was vir Cavour ʼn persoonlike oorwinning toe Victor Emanuel op 17 Maart 1861 tot koning van Italië uitgeroep is. In hierdie jare reeds het sy gesondheid ingegee. Op sy sterfbed het Cavour nog met trots gesê: “Alles is wel- Italië is gevorm”. Hy is op 6 Junie 1861 oorlede. Die enigste twee state wat nog nie deel was van Italië nie, was Venesië en Rome.
Bronnelys
wysig- Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0908409451