Dordtse Leerreëls

Die Dordtse Leerreëls is opgestel deur die Gereformeerde Kerke van die Verenigde Nederlande tydens die Sinode van Dordrecht wat van 1618 tot 1619 gehou is.

Aan die begin van die 17de eeu het daar in die Nederlandse Gereformeerde kerke 'n beroering ontstaan wat uitgeloop het op die Sinode van Dordrecht. Jacobus Arminius, 'n professor in teologie aan die Universiteit van Leiden, het die streng Calvinistiese opvatting van die leer van die uitverkiesing verwerp en verkondig dat die mens alleen gered kan word as hy glo. Hiermee het sekere standpunte van Pelagius weer die kerk binnegekom.

Arminius is heftig teengestaan deur Franciscus Gomarus, ook 'n professor in teologie aan die Universiteit van Leiden, en dit het uitgeloop op 'n leerstryd sodat daar in die jaar 1618 'n sinode in Dordrecht saamgeroep is. Die voorstanders van Arminius se leer is die Remonstrante genoem omdat hulle met 'n geskrif in vyf punte 'n betoog voorgelê het. Op hierdie sinode, wat ook deur afgevaardigdes van ander lande bygewoon is, is toe die bekende Vyf Artikels teen die Remonstrante, of ook genoem die Dordtse Leerreëls, opgestel. Hierdie Dordtse Leerreëls, wat 'n uiteensetting van die Bybelse opvatting oor die leer van die uitverkiesing gee, is een van die drie Belydenisskrifte van die Gereformeerde Kerke. Die ander twee belydenisskrifte is die Nederlandse Geloofsbelydenis en die Heidelbergse Kategismus.

Sien ook

• Heidelbergse Kategismus
• Nederlandse Geloofsbelydenis