Eerste Geneefse Konvensie
Die Eerste Geneefse Konvensie het die behandeling van ongevalle op die slagveld gedek. Dit is in 1864 aanvaar as deel van die stigting van die Rooikruis.
Die konvensie is geïnspireer deur die ervarings van 'n Switserse besigheidsman, Henri Dunant wat die lyding van 40 000 gewonde soldate aanskou het tydens 'n bloedige konflik tussen Franse-Piedmontese en Oostenrykse leërs naby die noordelike Italiaanse dorp, Solferino. Daar is geen reëlings in plek om 'n wapenstilstand te organiseer om die gewondes van die slagveld af te dra nie en is hulle tipies daar gelaat om aan hulle wonde of van die dors te beswyk.
Dunant het die dorpenaars daar naby aangespoor om hulp te verskaf sover as wat hulle kon en daarop aangedring dat die hulle onpartydig optree. Hy het later 'n boek geskryf genaamd 'n Herinnering aan Solferino, wat die gruwels wat hy aanskou beskryf het en daarin 'n beroep gedoen dat 'n burgerlike vrywilligerskorps op die been gebring word om na die gewondes op slagvelde om te sien.
In 1863 het die Geneefse Gemeenskap vir Openbare Welsyn die saak opgeneem en 'n komitee van vyf tot stand gebring wat later bekend sou staan as die Internasionale Komitee van die Rooikruis. Op 22 Augustus, 1864 het hierdie komitee die verteenwoordigers van 16 Europese state byeen gebring waar die eerste Geneefse Konvensie gesluit is. Die verdrag het hom ten doel gestel om lewens te red, om die lyding van gewonde of siek militêre personeel te verlig en om burgerlikes ten tye van hulpverlening te beskerm. Die konferensie het ook die rooi kruis op 'n wit agtergrond (omgekeerd van die Switserse vlag) as die beskermende embleem van diegene wat die gewondes bedien.
Die Eerste Geneefse Konvensie staan bekend as die Konvensie vir die verbetering van die toestand van die gewondes in leërs ter velde, 1864.
Sien ook wysig
- Tweede Geneefse Konvensie van 1906 wat die eerste uitgebrei het om oorlogvoering ter see te dek.
- Derde Geneefse Konvensie van 1929 oor die behandeling van krygsgevangenes.
- Vierde Geneefse Konvensie van 1949 oor die behandeling van burgerlikes ten tye van oorlog.
Eksterne skakels wysig
