Wikipedia

Einstein-Szilárd-brief

Die Einstein-Szilárd-brief was 'n brief geskryf deur Leó Szilárd en onderteken deur Albert Einstein wat op 2 Augustus 1939 aan die Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt gestuur is. Geskryf deur Szilárd in oorleg met mede-Hongaarse fisici Edward Teller en Eugene Wigner, het die brief gewaarsku dat Duitsland kernwapens kan ontwikkel en voorgestel dat die Verenigde State 'n eie kernprogram moet begin. Dit het daartoe gelei dat Roosevelt aksie geneem het, wat uiteindelik daartoe gelei het dat die Manhattan-projek die eerste kernwapens ontwikkel het.

Afskrif van die brief

Oorsprong

wysig
 
Leó Szilárd
 
Albert Einstein
Die brief was uitgedink en geskryf deur Szilárd, en geteken deur Einstein

Otto Hahn en Fritz Strassmann het die ontdekking van uraansplyting in die uitgawe van Die Naturwissenschaften op 6 Januarie 1939 aangekondig, en Lise Meitner het dit as kernsplyting in die uitgawe van Nature op 11 Februarie 1939 geïdentifiseer. Dit het intense belangstelling onder fisici veroorsaak. Die Deense fisikus Niels Bohr het die nuus na die Verenigde State gebring, en die VSA het op 26 Januarie 1939 die Vyfde Washington-konferensie oor teoretiese fisika met Enrico Fermi geopen. Die resultate is vinnig bevestig deur eksperimentele fisici, veral Fermi en John R. Dunning by die Universiteit van Columbia.[1]

Die Hongaarse fisikus Leó Szilárd het destyds in die Verenigde State gebly en het besef dat die neutrongedrewe splyting van swaar atome gebruik kan word om 'n kernkettingreaksie te skep wat groot hoeveelhede energie kan oplewer vir elektriese kragopwekking of atoombomme. Hy het in 1933 vir die eerste keer so 'n idee geformuleer toe hy Ernest Rutherford se afkeurende opmerkings oor die moontlikheid vir die opwekking van krag uit die eksperiment van sy span in 1932 om protone te gebruik om litium te verdeel, gelees het. Szilárd kon egter nie 'n neutrongedrewe kettingreaksie met neutronryke ligte atome bereik nie. In teorie, as die aantal sekondêre neutrone wat geproduseer word in 'n neutrongedrewe kettingreaksie groter was as een, dan kan elke sodanige reaksie veelvuldige addisionele reaksies ontlok, wat 'n eksponensieel toenemende aantal reaksies tot gevolg sal hê.[2]

Szilárd werk saam met Fermi om 'n kernreaktor van natuurlike uraan aan die Universiteit van Columbia te bou, waar George B. Pegram aan die hoof van die fisika-afdeling was. Daar was onenigheid oor of die splyting veroorsaak word deur uraan-235, wat minder as een persent van die natuurlike uraan uitmaak, of die meer volop uraan-238-isotoop, soos deur Fermi beweer. Fermi en Szilárd het 'n reeks eksperimente uitgevoer en tot die gevolgtrekking gekom dat 'n kettingreaksie in natuurlike uraan moontlik sou wees as hulle 'n geskikte neutronmoderator kon vind. Hulle het gevind dat die waterstofatome in water die neutrone vertraag, maar geneig was om hulle vas te vang. Szilárd het daarna voorgestel om koolstof as moderator te gebruik. Hulle het dan groot hoeveelhede koolstof en uraan benodig om 'n reaktor te skep. Szilárd was oortuig daarvan dat hulle sou slaag as hulle die materiaal sou kry.[3]

Szilárd was bekommerd dat Duitse wetenskaplikes ook hierdie eksperiment sou kon uitvoer. Die Duitse kernfisikus Siegfried Flügge publiseer in 1939 twee invloedryke artikels oor die ontginning van kernenergie.[4][5] Nadat hulle hierdie vooruitsig met die mede-Hongaarse fisikus Eugene Wigner bespreek het, het hulle besluit dat hulle die Belge moet waarsku, aangesien die Belgiese Kongo die beste bron van uraanerts is. Wigner stel voor dat Albert Einstein 'n geskikte persoon is om dit te doen, omdat hy die Belgiese koninklike familie ken.[6]

Die brief

wysig

Op 12 Julie 1939 ry Szilárd en Wigner in Wigner se motor na Cutchogue op Long Island, waar Einstein gebly het.[7] Toe hulle verduidelik oor die moontlikheid van atoombomme, antwoord Einstein: "Daran habe ich gar nicht gedacht" (Daaraan het ek nie eens gedink nie).[8] Szilárd het 'n brief in Duits aan die Belgiese ambassadeur in die Verenigde State gedikteer. Wigner het dit neergeskryf, en Einstein het dit onderteken. Op voorstel van Wigner het hulle ook 'n brief vir die VSA se buitelandse sake opgestel waarin hulle verduidelik wat hulle doen en waarom. Hulle het departement twee weke gegee om te reageer as daar besware sou wees.[7]

Dit het steeds die probleem gelaat om steun van die regering vir uraannavorsing te kry. 'n Ander vriend van Szilárd, die Oostenrykse ekonoom Gustav Stolper, het voorgestel dat Alexander Sachs, wat toegang tot president Franklin D. Roosevelt gehad het, genader moet word. Sachs het aan Szilárd gesê dat hy al met die president oor uraan gepraat het, maar dat Fermi en Pegram berig het dat die vooruitsigte vir die bou van 'n atoombom gering is. Hy het aan Szilárd gesê dat hy die brief sou aflewer, maar het voorgestel dat dit van 'n meer prominente persoon moet kom. Vir Szilárd was Einstein weer die voor-die-handliggende keuse.[6] Sachs en Szilárd het 'n brief opgestel met spelfoute en dit aan Einstein gepos.[9]

Szilárd het ook weer op 2 Augustus na Long Island vertrek. Wigner was nie beskikbaar nie, en daarom het Szilárd hierdie keer 'n ander Hongaarse fisikus, Edward Teller, gekoöpteer om hom te vervoer. Nadat die konsep ontvang is, het Einstein die brief eers in Duits gedikteer. Met sy terugkeer na die Universiteit van Columbia het Szilárd die brief in Engels aan 'n jong departementele stenograaf, Janet Coatesworth, gedikteer. Sy het later onthou dat toe Szilárd die buitengewone kragtige bomme genoem het, sy "seker was dat sy vir 'n versteurde werk."[10] Die afsluiting van die brief met "Die uwe Albert Einstein" het niks gedoen om hierdie indruk te verander nie. Beide die Engelse brief en 'n langer verduidelikende brief is toe aan Einstein gestuur om te onderteken.[10]

Die brief van 2 Augustus is aan president Roosevelt gerig, wat waarsku dat:

"In die afgelope vier maande is dit waarskynlik gemaak - deur die werk van Joliot in Frankryk sowel as Fermi en Szilárd in Amerika - dat dit moontlik sal wees om 'n kernkettingreaksie in 'n groot uraanmassa op te stel waardeur groot hoeveelhede krag en groot hoeveelhede nuwe radiumagtige elemente opgewek sou word. Dit wil nou voorkom asof dit in die onmiddellike toekoms bereik kan word.

Hierdie nuwe verskynsel sou ook lei tot die bou van bomme, en dit is denkbaar - hoewel baie minder seker - dat buitengewone kragtige bomme van 'n nuwe soort dus gebou kan word. 'n Enkele bom van hierdie soort, wat per boot vervoer word en in 'n hawe ontplof, kan heel moontlik die hele hawe saam met sommige van die omliggende gebiede vernietig. Sulke bomme kan egter baie swaar wees vir vervoer per vliegtuig."[11]

Dit het ook spesifiek oor Duitsland gewaarsku:

“Ek verstaan dat Duitsland die verkoop van uraan gestaak het uit die Tsjeggo-Slowaakse myne wat die land oorgeneem het. Dat die land so vroeg opgetree het, sou miskien verstaan kon word op grond daarvan dat die seun van die Duitse onder-staatssekretaris, von Weizsäcker, verbonde is aan die Kaiser-Wilhelm-Institut in Berlyn waar sommige van die Amerikaanse uraanwerk nou herhaal word.”

Ten tyde van die brief was die geskatte materiaal wat nodig is vir 'n splitsingskettingreaksie 'n aantal ton. Sewe maande later sou 'n deurbraak in Brittanje die noodsaaklike kritieke massa op minder as 10 kilogram beraam, wat die aflewering van 'n bom per vliegtuig moontlik maak.[12]

Aflewering

wysig
 
Roosevelt se antwoord

Die Einstein-Szilárd-brief is deur Einstein onderteken en teruggestuur aan Szilárd, wat dit op 9 Augustus ontvang het.[10] Szilárd het op 15 Augustus sowel die kort as die lang briewe, sowel as sy eie brief, aan Sachs gegee. Sachs het die personeel van die Withuis gevra om 'n afspraak te maak om president Roosevelt te sien, maar voordat een gereël kon word, het die administrasie betrokke geraak by 'n krisis weens die inval van Duitsland in Pole, wat die Tweede Wêreldoorlog begin het.[13] Sachs het sy afspraak tot Oktober uitgestel sodat die president behoorlik aandag sou kon gee aan die brief en het 'n afspraak op 11 Oktober gekry. Op daardie datum het hy met die president, die president se sekretaris, brigadier-generaal Edwin "Pa" Watson, en twee vakkundiges, Leër-luitenant-kolonel Keith F. Adamson en vlootkommandeur Gilbert C. Hoover ontmoet. Roosevelt het die gesprek opgesom as: "Alex, waarna jy soek is om te sien dat die Nazi's ons nie opblaas nie."[14]

Roosevelt het 'n bedanking aan Einstein gestuur en hom meegedeel dat: "Ek het hierdie gegewens van so 'n belang gevind dat ek 'n raad saamgestel het wat bestaan uit die hoof van die Buro vir Standaarde en 'n gekose verteenwoordiger van die leër en die vloot om die moontlikhede van u voorstel rakende die element van uraan deeglik te ondersoek."[15]

Einstein het op 7 Maart 1940 en 25 April 1940 nog twee briewe aan Roosevelt gestuur waarin hy gevra word om op te tree rakende kernnavorsing. Szilárd het 'n vierde brief opgestel vir ondertekening deur Einstein wat die president sou versoek om met Szilárd te vergader om beleid oor kernenergie te bespreek. Gedateer op 25 Maart 1945 bereik dit Roosevelt eers ná sy dood op 12 April 1945.[11]

Uitkoms

wysig

Roosevelt het besluit dat die brief optrede vereis en die totstandkoming van die advieskomitee oor uraan goedgekeur. Die voorsitter van die komitee is Lyman James Briggs, die direkteur van die Buro vir Standaarde (tans die Nasionale Instituut vir Standaarde en Tegnologie), met Adamson en Hoover as sy ander lede. Daar is die eerste keer op 21 Oktober vergader. Die vergadering is ook bygewoon deur Fred L. Mohler van die Buro vir Standaarde, Richard B. Roberts van die Carnegie-instelling in Washington D.C. en Szilárd, Teller en Wigner. Adamson was skepties oor die vooruitsig om 'n atoombom te bou, maar was bereid om $ 6 000 ($ 100 000 in huidige VSD) vir die aankoop van uraan en grafiet vir Szilárd en Fermi se eksperiment te magtig.[16]

Die Advieskomitee oor Uraan was die begin van die Amerikaanse regering se poging om 'n atoombom te ontwikkel, maar het nie genoegsame ywer vir die ontwikkeling van 'n wapen getoon nie. Dit is in 1940 deur die National Defense Research Committee (NDRC) vervang[17] en daarna in 1941 deur die Office of Scientific Research and Development (OSRD). Die Frisch-Peierls-memorandum en die Britse Maud-verslae het Roosevelt uiteindelik genoop om in Januarie 1942 'n volskaalse ontwikkelingspoging te magtig.[18] Die werk van splyting-ondersoek is in Junie 1942 deur die US Army Corps of Engineers se Manhattan-distrik oorgeneem, wat 'n algehele bomontwikkelingsprogram, die Manhattan-projek, bestuur het.[19]

Einstein het nie by die Manhattan-projek gewerk nie. Die leër en Vannevar Bush het hom die werksklaring wat in Julie 1940 benodig is, geweier en gesê dat sy pasifistiese neigings en beroemdheid hom 'n veiligheidsrisiko maak.[20] Minstens een bron noem dat Einstein onskuldig 'n aantal vergelykings tot die Manhattan-projek bygedra het.[21] Einstein is toegelaat om as konsultant by die United States Navy Bureau of Ordnance te werk.[22][23] Hy het geen kennis van die ontwikkeling van die atoombom gehad nie, en het geen invloed op die besluit om die bom te gebruik, gehad nie.[11][20] Volgens Linus Pauling het Einstein dit later betreur dat hy die brief onderteken het omdat dit gelei het tot die ontwikkeling en gebruik van die atoombom in die konflik, en bygevoeg dat Einstein sy besluit geregverdig het weens die groter gevaar dat Nazi-Duitsland eerste die bom sou kon ontwikkel.[24] In 1947 het Einstein aan die tydskrif Newsweek gesê dat "sou ek geweet het dat die Duitsers nie daarin sou slaag om 'n atoombom te ontwikkel nie, sou ek niks gedoen het nie."[20][25]

Verwysings

wysig
  1. ↑ Hewlett & Anderson 1962, pp. 10–13.
  2. ↑ Lanouette & Silard 1992, pp. 132–136.
  3. ↑ Hewlett & Anderson 1962, pp. 13–14.
  4. ↑ Flügge, Siegfried (15 Augustus 1939). "Die Ausnutzung der Atomenergie. Vom Laboratoriumsversuch zur Uranmaschine – Forschungsergebnisse in Dahlem". Deutsche Allgemeine Zeitung (in German). No. 387, Supplement.{{cite news}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  5. ↑ Flügge, Siegfried (1939). "Kann der Energieinhalt der Atomkerne technisch nutzbar gemacht werden?". Die Naturwissenschaften (in German). 27 (23/24): 402–410. Bibcode:1939NW.....27..402F. doi:10.1007/BF01489507. S2CID 40646390.{{cite journal}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  6. ↑ 6,0 6,1 Hewlett & Anderson 1962, pp. 15–16.
  7. ↑ 7,0 7,1 Lanouette & Silard 1992, pp. 198–200.
  8. ↑ Lanouette & Silard 1992, p. 199.
  9. ↑ Lanouette & Silard 1992, pp. 200–201.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Lanouette & Silard 1992, p. 202.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 "Albert Einstein's Letters to President Franklin Delano Roosevelt". E-World. 1997. Besoek op 9 Oktober 2013.
  12. ↑ Gowing 1964, pp. 40–45.
  13. ↑ Lanouette & Silard 1992, p. 207.
  14. ↑ Hewlett & Anderson 1962, p. 17.
  15. ↑ "President Roosevelt's response to Dr. Einstein Letter, Atomic Archive". Atomic Archive. Besoek op 9 Oktober 2013.
  16. ↑ Hewlett & Anderson 1962, pp. 20–21.
  17. ↑ Hewlett & Anderson 1962, pp. 24–26.
  18. ↑ Hewlett & Anderson 1962, p. 49.
  19. ↑ Hewlett & Anderson 1962, p. 75.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 "The Manhattan Project". American Museum of Natural History. Besoek op 9 Oktober 2013.
  21. ↑ Genius, Albert Einstein, National Geographic 2017
  22. ↑ "Einstein Exhibit – Nuclear Age". American Institute of Physics. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Maart 2014. Besoek op 9 Oktober 2013.
  23. ↑ "Prof. Einstein Working on Explosives for U.S. Navy Department". Jewish Telegraphic Agency. 16 Junie 1943. Besoek op 9 Oktober 2013.
  24. ↑ "Scientist Tells of Einstein's A-bomb Regrets" (PDF). The Philadelphia Bulletin. 13 Mei 1955. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 8 November 2006.
  25. ↑ "Einstein, the Man Who Started It All". Newsweek. 10 Maart 1947.

Bronnelys

wysig

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Einstein-Szilárd-brief&oldid=2618574"